Æskan - 01.01.1968, Síða 17

Tvær blaðsíður úr indversku staf- Þessar tvær blaðsíður eru úr lesbók Ein blaðsíða úr barnalesbók í Aust-
rófskveri. Stafróf Indverja er ó- fyrir lappabörn, sem búa nyrzt í ur-Þýzkalandi. Myndin sýnir börn
skiljanlegt fyrir okkur. Noregi. hópast í kringum forseta landsins.
Af hinum mörgu eða fáu bókum, sem nútíma manneskj-
an les í lífinu, eru það líklegast fáar eða engar bækur,
sem hafa jafn sterk áhrif og fyrsta skólabókin, sem áður
fyrr kalaðist stafrófskver, og í mörgum löndum er nefnd
A B C bókin. í þeirri bók komast 6—7 ára börn fyrst í
snertingu og kynni við bókstafina og léttustu orðin í þjóð-
máli sínu. Þessi bók er því lykillinn að heimi lestursins og
þekkingarinnar. Það er því ekki lítils virði að vandað sé
til þessarar fyrstu bókar, því barnssálin er áhrifagjörn og
móttækileg, allt er nýtt og margar myndir í þessum fyrstu
bókum skoðar barnið mörgum sinnum og áhrifin geymast
og gleymast aldrei.
í næstu blöðum birtum við nokkrar síður úr A B C bók-
Stafrófskverið
um nokkurra landa.
„Þú færð að sjá margar hænur, en þær eru öðruvísi á
litinn en ég, annars erum við allar svipaðar. En þú færð
ekki að sjá neinn unga, eins og þig, því að ég er búin að
sannfrétta, að engin önnur hæna var látin unga út.
beim þykir sjálfsagt gaman að sjá þig. Bara að þær vilji
nú ekki allar eiga þig! Þú verður að gæta þess vel að
láta enga aðra hænu taka þig frá mér.“
„Já, auðvitað, elsku mamma mín. Ég skal sannarlega
gasta mín.“
Svona héldu þau rólega upp brekkuna í áttina að fjár-
búsinu. Það var eins og umræðuefnin væru óþrjótandi.
Skyndilega nam Toppa gamla staðar. Gulur litli, sem
var rétt á eftir henni, hafði næstum rekið sig á hana.
„Heyrðirðu þetta?“ spurði hún með ákafa.
Gulur litli lagði hlustirnar við. Hann heyrði ekkert
sérstakt. Jú, nú heyrði hann svo yndislegan söng, að hann
hafði aldrei á ævi sinni heyrt annan eins. Þetta var heill-
andi.
„Þetta er hann pabbi þinn, sem stendur þarna uppi á
húsmæninum og er að gala svona yndislega,“ sagði Toppa
gamla og starði þangað.
Gulur litli gat ekkert sagt, hann var svo óumræðilega
hrifinn af þessum yndislega söng, sem hvað eftir annað
hljómaði fyrir eyrum hans. Svo varð honum litið upp á
húsmæninn. Þarna stóð hann þá, hann pabbi hans. En
hvað hann var dásamlega tígulegur, þar sem hann bar
við loftið, standandi á öðrum fæti! Hvílíkur pabbi! Það
var ekki aðeins unaðslegi söngurinn hans, sem hreif Gul
litla óumræðilega, heldur tíguleikinn og skiautlegi bún-
ingurinn. Stóri glæsilegi kamburinn hristist til, þegar
hann söng. Langar, litfagrar stélfjaðrirnar sveifluðust
mjúklega til og frá. Og svo voru það sporarnir á fótunum
lians pabba, sem settu virðuleikabrag á göngulagið. Gul-
ur litli varð svo hrifinn, að hann liugsaði með sér, að
liann skyldi keppa að því að líkjast þessum dásamlega
pabba sínum. Og Gulur litli hóf undir eins smáæfingu.
Hann lyfti vinstri fætinum eins hátt og hann gat og ætl-
aði að standa á hægri fætinum. En tilraunin mistókst
svo herfilega, að Gulur litli valt á vinstri liliðina. Hann
skammaðist sín óskaplega fyrir þessa misheppnuðu til-
raun sína, einkum þegar hann sá mömmu sína brosa með
því auganu, sem að honum sneri.
„Við skulum fara, mamma," sagði hann.
„Eins og þú vilt,“ svaraði mamma hans og labbaði af
stað, en Gulur litli fylgdi fast á eftir henni. Hann þorði
ekki að líta við, því að það gat vel verið að pabbi lians
liefði séð veltuna, og þá gerði hann auðvitað grín að
þessum syni sínum.
13