Æskan - 01.11.1971, Síða 9

hver kom hlaupancli til hans. Hann leit strax við og sá,
að það var pabbi.
„Hans! Hans!“ kallaði hann ákaft......Flýttu þér, ílýttu
þér og komdu strax heim! Það, er ... þau hafa,... þau
hafa hringt til hans Níelsar og báðu hann fyrir eindregin
skilaboð um, að þú skyldir koma.“
Hans litli hljóp á móti honum. . . „Er það alveg satt,
— hafa þau hringt lil okkar?"
„Já, þau hringdu fyrir stuttri stundu, — og flýttu þér
nú, drengur minn.“
„Hringdi Björn í Mörk sjálfur?" spurði Hans, sem
ætlaði enn tæpast að trúa sínum eigin eyrum.
„Já, hann gerði það einmitt sjálfur. Hann hafði liitt
einhverja drengina héðan og spurt þá, hvort þú hefðir
ekki kornið með þeim. Þeir sögðu eins og var, að þú kæm-
ir ekki. Og svo höfðu þeir eitthvað sagt honum frá öllu
timtali fólksins um þig, svo að Björn áttaði sig strax,
hvernig í öllu lá.“
,,A ég ])á raunverulega að fá að fara?“ tók Hans fram í.
„Já, vissulega,“ svaraði faðir hans.
„Og vera fram yfir jólin?“
„Já, alveg eins og hinir drengirnir."
Hans var alveg að því kominn að gráta af gleði, en
svo spurði hann:
„Hvernig ætli þessi mistök liafi eiginlega viljað til?“
„Já, Björn sagði mér frá því,“ svaraði laðir hans. „Svo
er mál með vexti, að Björn skrifaði þér einhvern fyrsta
daginn í desember og kvaðst vonast til, að þú kæmir.
En einmitt þennan dag vildi svo til, að aðalpósturinn var
lasinn, svo að ráða þurfti ígripamann, og af einhverjum
ástæðum gleymdist bréfið þitt hjá honum. Ef gamli póst-
urinn hefði ekki verið lasinn, hefðir þú áreiðanlega fengið
boðsbréfið, — en ígripapósturinn vann ekki nema þenn-
an eina dag í desember.“
Nú var Hans litli orðinn svo ákafur, að pabbi hans
gat tæpast fylgt honum eftir.
Mamma stóð í bæjardyrunum, þegar hann kom hlaup-
andi heim.
„Og það hafði ])á ekkert verið athugavert við mig,“
sagði hann hlæjandi.
„Nei, alls ekki neitt. Ó, hvað það var gott, drengurinn
minn,“ svaraði mamma. „Ég talaði sjálf við Björn í Mörk,
og þegar ég sagði honum, að við héldum, að honum hefði
ekki líkað vel við þig, sagði hann, að svo væri einmitt
alls ekki. Hann helði þvert á móti verið mjög ánægður
með þig og alltaf gert ráð fyrir að fá ])ig næsta sumar,
ef þess væri kostur.“
Pabbi og mamma hjálpuðu bæði drengnum sínum til
að ferðbúast. Þau voru öll innilega glöð og höfðu um
svo margt að tala. Já, hin sanna gleði jólanna fyllti lniga
þeirra allra, og einnig, að þeim fannst, hvern krók og
kima á heimilinu þeirra litla. Og þegar Hans litli var til-
búinn, sagði pabbi:
„Og svo manstu að bera góða kveðju frá mömmu og
mér.“
„Já, því skal ég ekki gleyma,“ sagði Hans og var i}ú
orðinn harla ó])olinmóður.
„Og svo þarftu að muna að borða ekki alltof mikið
af gc')ðgætinu,“ sagði mamma, — „gleyma ekki alveg
brauðinu og kartöflunum.“
„Já, mamma, ])að skal ég muna.“
Svo kvöddu þau drenginn sinn og föðmuðu hann að
sér. Mamma brá svuntuhorninu upp að augunum, en
pabbi sagði:
„Þetta var sannarlega gc')ð jólagjöf, sú bezta, sem við
gátum fengið. . . En flýttu þér nú, drengur minn, því að
nú fer þér ekki að veita af tímanum.“
Og svo hljóp þá Hans litli af stað til þess að taka á
móti gjöfinni góðu.
Sigurður Gunnarsson. Þýtt.
TIL LESENDA
Ritstjóri ÆSKUNNAR óskar
eftir góðu samstarfi við ies-
endur sína. Sendið hlaðinu sög-
ur, ferðaþætti, vísur, ijós-
myndir og allt, sem þið hald-
ið að komi blaðinu okkar að
gagni.
7