Æskan - 01.11.1971, Síða 22

sogaði jakann frá, og þessi síðasta von um björgun varð að engu. Átti Georg
að gjalda óhlýðni sína með lífinu?
— Hvað eigum við nú að gera, Kolur minn góður? sagði Georg við hundinn.
Hann gelti eins og hann vildi svara, og áfram hélt hann að gelta, eins eftir
að Georg hafði misst alla von og hafði setzt niður á jakann, hágrátandi.
Og svona rak þennan einkennilega farkost, jakann með grátandi drengnum
og geltandi hundinum, út í dimmuna og út á hafið.
Varðmaðurinn á vitaskipinu upplifði þessa nótt nokkuð, sem hann hafði
aldrei upplifað áður. Skipið lá alllangt undan landi og þess vegna þótti
varðmanninum skritið, er hann heyrði allt í einu hundgá þarna úti á sjó. Hann
kallaði á aðstoðarmann sinn, og þeir fóru að rýna út i myrkrið, og eftir nokkra
stund komu þeir auga á Kol og Georg, þegar jakann rak svo nærri, að
vitaljósið bar á þá. Þeir skutu út þáti [ mesta flýti, og nú voru þeir ekki seinir
á sér að bjarga veslings drengnum, sem var kominn að niðurlotum, og
hundinum hans.
En þegar þeir höfðu gefið Georg sjóðheitt te og vafið hann inn i teppi niðri
i hlýja klefanum, rankaði hann við sér, og nú var það tilhugsunin um, hvernig
móður hans mundi liða, sem þjáði hann mest.
Hvernig átti hann að ná sambandi við blessunina hana móður sína? Kolur
lá við fætur hans og leið vel og skildi ekkert í angistarsvipnum á drengnum.
En þegar Georg leit á hundinn, kom honum allt í einu ráð í hug.
Hann fékk pappirsblað og skrifaði: — Elsku mamma! Ég er úti i vitaskipinu
og mér verður komið í land á morgun. Líður vel. Georg.
Svo fékk hann lánaðan ofurlítinn tóbakspung, setti bréfið i hann og batt hann
við hálsbandið á Kol. Svo fóru þeir báðir upp á þilfarið og út að borðstokknum
og um leið og Georg benti í land, sagði hann við hundinn: ,,Heim til mömmu
— til mömmu — til mömmu!"
Kolur hikaði ofurlitið við, en svo skildi hann allt i einu meininguna og
stökk niður í iskaldan sjóinn í annað sinn, allt vegna Georgs.
Þegar Georg kom heim daginn eftir, sá hann þegar í stað, að Kolur hafði
rekið erindi sitt. Því að lengst frammi á bryggjunni stóð mamma hans glöð
og þakklát yfir hinni undursamlegu björgun.
Það var engin þörf á að refsa Georg fyrir tiltækið, hann hafði fengið næga
refsingu af sálarkvölum sjálfs sín, og móðir hans þurfti aldrei framar að
áminna hann um að hætta sér ekki út á viðsjárverðan ís. Eftir þetta fór hann
aldrei út á is nema hann væri svellþykkur.
Ólafur
Jónsson
A síðastliðnu hausti lagði stórgæzlu-
maður áherzlu á að hafinn yrði erindrekstur
á vegum Stórstúkunnar. Hefur sú orðið
niðurstaða þessa máls, að Umdæmisstúka
Norðurlands hefur lofað að annast út-
breiðslu í sinu umdæmi. Hér sunnanlands
er það ofan á, að Ólafur Jónsson um-
dæmistemplar hefur fengið frí frá störf-
um um skeið til að annast erindrekstur.
Er hann þegar þetta er skrifað að leggja
upp í ferðalag vestur á firði. Hvort hægt
verður að auka þennan erindrekstur eftir
nýár fer að sjálfsögðu eftir fjárframlögum
Alþingis. Er það knýjandi nauðsyn, að þau
verði hækkuð að miklum mun frá því sem
nú er. Væri æskilegt, að bæði barna- og
undirstúkur sendu nú þegar áskoranir til
fjárveitinganefndar Alþingis um þetta mál.
Með þvi stendur og fellur bindindlshreyf-
ingin i dag, að hún fái lágmarks fjármagn
til erindrekstrar og annarrar starfsemi.
Unglingaregluþing verður haldið á Ak-
ureyri i sumar. i sambandi við það er ráð-
gert að hafa ráðstefnu í líkingu við þá,
sem haldin var í Keflavik i fyrrahaust.
Er það von mín, að sem flestir gæzlu-
menn sjái sér fært að koma þangað til að
bera saman bækur sínar. Með beztu
kveðju,
Hilmar Jónsson.
Barnastúkan Fjallasói að Skógum.
20