Æskan - 01.11.1971, Qupperneq 26
Geir þótti gaman að skoða úlfaldana í dýragarðinum i Frankfurt.
Veðrið var svo sem bezt var á kosið, en nokkurt mistur i lofti,
elns og oft er á þessum slóðum. Farþegarnir á háþiljunum voru
flestir þýzkir, þó mátti heyra ensku og norðurlandamálin töluð.
Hatterheim, Östrich, Winkel, Geisenheim, Rudisheim og þar var
stanzað. Minnismerkið um endurreisn þýzka keisaradæmislns bar
við himin, og nú tók við fallegasti hluti ferðarinnar, þar sem kastal-
ar gnæfa á hverjum fjallatoppi, en skógi vaxnar hliðar og vín-
viður skiptast á. Geir stóð upp og tók myndir í sífellu. Úti á eyju
í ánni er turn fornfálegur. Þaðan er umferð stjórnað á þessum
hluta árinnar, en hér var hún þröng og straumurinn mjög stríður.
Það er eftirtektarvert að sjá, hvernig hlíðarnar meðfram Rin
hafa verið byggðar upp með görðum til þess að halda jarðveginum
( skorðum. Segja má, að þetta sé mikil vinna en landið lítið sem
vinnst við hvern hlaðinn garð. Þeir tóku eftir þvi, að allt ( einu
var komin vinstri umferð á fljótinu. Þetta er gert af praktískum
ástæðum vegna straumskipta, og var kannski meiri þörf á þvi
fyrr á tímum en nú, þegar vélar eru aflmiklar.
Þessi hluti Rinardalsins er með afbrigðum fagur, skógi vaxnar
hlíðarnar á vinstri hönd, þegar siglt er niður eftir, en á hægri
hönd eru vínviðir upp á fjallatoppa. Alltaf bar eitthvað nýtt fyrir
augu, kastalar i hlíðunum, sem gjörsamlega féllu inn í landslagið
og skóginn. Fljótaprammar eða lektur með alls kyns varnlng,
og þeir sáu, að ein hafði lent í vandræðum. Straumurinn hafði snú-
ið hennl og framendinn lent á grynningum. Þessir karlar kunnu
sitt fag, og innan skamms var lektan laus og gat haldið áfram
ferðinni. Alls staðar blastl fegurðin við á þessari siglingu, og það
var eins og fólk biði eftir einhverju sérstöku. Og þetta sérstaka
birtist líka von bráðar. Framundan var hin nafntogaða Lorelei.
Eftir að hafa stanzað vinstra megin við fljótið var haldið áfram
niður tvær bugður, og þá blasti kletturinn við. Um leið og komið
var í nálægð hans byrjaði hljómlist í hátalara skipsins, og það
var ekki um að villast: hið fagra lag við Ijóð Heine um Lorelei
hljómaði út yfir skipið og fljótið. Mikið var tekið af myndum, og
fólk stóð upp og virti fyrir sér klettinn, en á efstu brún hans
blakti fáni. Þótt kletturinn sé fagur ofan frá, er hann ekki síðri,
þegar komið er niður fyrir, og það var eins og fólk losnaði úr
álögum, þegar hann hvarf, því þá fóru margir og fengu sér i
svanginn. Á skipinu ,,Rín“ var fjöldinn allur af matsölum, þar
sem gengið var um beina og eins þar sem menn gátu sjálfir náð
sér í fæðuna.
En nú fór að styttast til Koblenz, bæjarins þar sem Mosel fellur
í Rín. Þetta hefur löngum verið mikilsverð samgöngumiðstöð, og
á timum Rómverja var þarna byggð borg. Borgin telur nú 120.000
íbúa. Er komið var að bryggju í Koblenz, flýttu ferðafélagarnir
sér í land og náðu sér í leigubíl fyrir ofan bryggjuna. Þeir óku
sem leið lá að járnbrautarstöðinni, og á meðan sagði bilstjórinn
þeim ýmislegt um borgina og benti þeim m. a. á sumarhöll Vil-
hjálms keisara II, sem dvaldi þarna iðulega á sumrin meðan
hann var og hét.
Sveinn fór svo rakleitt og keypti farmiða, og þeir fóru út á
brautarpailinn. Og það stóðst á endum, að lestin kom æðandi.
Það var ekki einu sinni tími til að fá sér kók við þorstanum.
Nú var stigið um borð og klukkan nákvæmlega 6 mín. fyrir 2
var haldið af stað í áttina til Kölnar. Fátt bar við á leiðinni. Geir
hafði aldrei fyrr komið i járnbrautarlest og þótti talsvert tll um.
Þeir sögðu, að hann væri eins og Mr. Fogg í „Umhverfis jörðina
á áttatíu dögum.“ Hann ferðaðist í þotu, siðan í bíl, þá á hjóla-
skipi og loks í járnbraut. Ekki væri gott að vita nema 'hann færi
einhvern spotta á fíl eins og Fogg gerði á sínum tíma.
Eftir rúmlega hálftima akstur stanzaði lestin í Bonn, núverandi
höfuðborg Þýzkaiands. Grímur sagði eitthvað á þá leið, að ekkert
skildi hann í Þjóðverjum að hafa gert þessa borg að höfuðborg
sinni, en Sveinn hélt, að það hefði verið vegna þess að þeir
vildu ekki gera upp á milli stórborganna. Ekki lagði Geir til
þessara mála, en þó þótti honum Bonn lítilfjörlegri borg en t. d.
Frankfurt.
Þeir komu til Kölnar á réttum tíma, og það var ekki um að
villast, þarna blasti stóra, fagra dómkirkjan við. Járnbrautar-
stöðin er bak við dómkirkjuna og gistihúsið, sem þeir ætluðu
að dvelja á, á næsta leiti. Þeir héldu sem leið lá til gistihússins
Mondial og ekki var þar síðra um að litast en ! gistihúsinu, sem
þeir dvöldu á i Frankfurt.
í Köln eru margar verzlunargötur algjörlega lokaðar fyrir bila-
umferð, svo að fólk getur gengið þarna um í rólegheitum alls
óhrætt við blikkbeljuna. Það var orðið aðeins svalara í veðri og
hitinn var vart nema um 30 stig. Þetta var mikill léttir, fannst
þeim, og nú spáði veðurstofan heldur kólnandi veðri og bjartara.
Mikið var um að vera í verzlunum þennan dag og það fór ekki
á milli mála, að innfæddir áttu nóg af aurum. En dagurinn var
brátt að kvöldi kominn, og eftir að hafa snætt góðan kvöldverð
á gamaldags veitingahúsi í aðalverzlunargötunni var haldið til
gistihússins. Þeir skoðuðu kirkjuna á leiðinni. Hún var fagurlega
upplýst, en Geir fannst hún dálítið draugaleg, en stór var hún og
mikilfengleg og óneitanlega fögur.
Þeir voru snemma á fótum morguninn eftir og voru meira að
segja vaknaðir áður en síminn hringdi. Spá veðurstofunnar hafði
rætzt: nú var heiðríkja, svolítil gola og hitinn ekki nema um 25
stig, eða mátulegur fyrir íslendinga í útlandlnu. Þeir skoðuðu
borgina betur en í gær, en klukkan um 10 fóru þeir af gistihúsinu
út að járnbrautarstöðinni. Það gekk í stauti að finna réttan brautar-
pall og hvar lestin stanzaði, en í dag yrði fyrsti áfanginn með lest
til Dusseldorf.
Allt fór þó vel um síðir. Lestin kom og fór á réttum tíma, og
innan skamms voru þeir á fleygiferð. Geir stóð við gluggann
frammi í ganginum og virti fyrir sér útsýnið. Sveinn og Grímur
höfðu setzt inn í klefann, þar sem tvær nunnur voru fyrir. Þaer
voru hinar skrafhreyfustu og á leið til Berlínar.
Framhald.
24