Æskan - 01.11.1971, Qupperneq 33

Ég talaði við hann eins mildum rómi og mér var unnt
og spurði að lokum, hvort hann langaði til að neyta heil-
agrar kvöldmáltíðar Drottins. Já, hann kvað svo vera.
Meðan ég stóð við borðið og var að taka til brauðið og
vínið, heyrði ég hann segja, þar sem hann lá í rúminu:
„Prestur, þú verður að koma hingað." Ég fór til hans.
Og þá sagði hann mér, með mörgum hvíldum og veikri
röddu, það, sem ég ætla nú að reyna að endursegja ykkur
eins vel og ég get.
,,Það var einu sinni," sagði Vigfús, „þegar ég var 14
ára gamall, að faðir minn bað mig að róa yfir fjörðinn
til kaupmannsins og kaupa tóbak fyrir krónu. Ég tók við
krónunni og fór yfir til kaupmannsins.
„Ég á að fá tóbak fyrir krónu,“ sagði ég og lagði krón-
una á búðarborðið.
Ég fékk tóbakið, tók húfuna mína og ætlaði að fara.
„Nei, bíddu andartak," sagði kaupmaðurinn. „Þú átt að
fá krónu til baka, því að þú borgaðir með tveimur krónum
— og svo verður þú að fá svolítið sælgæti ( kaupbæti, þvi
að þú ert góður drengur."
Ég sagði ekki orð, en tók við krónupeningnum og sæl-
gætinu og hljóp svo niður brekkuna. Mér fannst ég hafa gert
góð kaup í þetta sinn — ég græddi heila krónu. En ég
vissi, að þessa krónu átti ég ekki.
Og síðan hef ég ekki haft stundlegan frið fyrir þessari
krónu. Jafnvel daginn, sem ég giftist, sveið mig undan
þessari krónu, og nú þegar dauðinn er framundan, er
eins og eldur vítis brenni innra með mér. Hvað á ég að
gera, prestur?"
Ég svaraði rólega: „Vigfús, mér finnst nú, að þú hafir
haft svo illt af þessari krónu, að þú ættir að láta hana
af hendi.“
„Er einhver, sem vill eiga hana?“ spurði hann hræddur.
„Vilt þú eiga hana?“
Það lá við, að ég brosti. „O, nei,“ anzaði ég. „Það væri
ekkert gagn að þvl. En ég veit um einn, sem gjarna vill
eignast hana.“
„Hver er það?“ spurði Vigfús með gráthreim í veikri
röddinni.
„Frelsari þinn,“ svaraði ég rólega.
„Jæja, þá er honum guðvelkomið að fá hana,“ sagði
Vigfús. Það var eins og honum létti við þetta.
Vitið þið, hvað ég gerði nú? Ég kraup á kné við rúmið,
spennti greipar og lagði þær yfir kaldar og þvalar hendur
hans og sagði: „Drottinn Jesús, þú sérð, hversu honum
Vigfúsi hefur liðið illa út af þessari krónu. Viltu taka hana
frá honum? Þökk fyrir, að þú vilt gera það."
Síðan reis ég á fætur, lagði hönd mína á höfuð honum
og mælti: „Vigfús, ég hef vald frá Drottni mínum til þess
að segja við þig: — Syndir þínar eru þér fyrirgefnar.“
„Æ, Guði sé lof,“ heyrðist líða af vörum hans.
Síðan útbjó ég brauðið og vinið, og Vigfús neytti líkama
og blóðs Drottins í brauðinu og víninu til fyrirgefningar
syndanna.
Þið hefðuð átt að sjá, hvílík breyting varð á honum.
Hann lagðist hægt aftur út af á koddann og hóf augu sin
til himins. Hræðslan var horfin, og fallegt bros kom yfir
andlit hans:
„Ó, Guði sé lof, Guði sé lof,“ sagði hann. Þið getið
reitt ykkur á, að Vigfús gladdist yfir því, að hann átti
frelsara.
V_________________________________________________________________
Konan hans sat við eldhúsborðið og grét. Ég fór til
hennar og reyndi að hugga hana. Meðan við sátum þarna,
heyrðist allt í einu einkennilegt hrygluhljóð frá rúminu.
Konan stóð snöggt á fætur. ,,Æ, hvað var þetta?" spurði
hún skelfd. Ég gekk að rúminu og strauk yfir hendur Vig-
fúsar. Þær voru kaldar og rakar eins og áður. En þegar
ég leit í augu hans, tók ég eftir því, að hann horfði ekki
lengur á mig. Hann var dáinn.
Ég sneri mér að konunni og sagði rólega: „Anna mín,
nú er hann Vigfús ekki lengur hjá okkur. Hann er farinn
heim.“
„Æ, æ,“ hljóðaði konan og barmaði sér. „Hvernig fer
þá fyrir okkur, úr þvl að hann Vigfús er farinn?"
En nú kom dálítið fyrir. Það var eins og boð frá himnum.
Þegar konan fór að gráta og kveina, heyrði ég, að ein-
hver vaknaði uppi á loftinu. Ég heyrði, að litlir barnsfætur
tifuðu uppi á gólfinu. Svo heyrði ég, að dyr voru opnaðar,
og tifandi fótatakið barst niður stigann og niður í ganginn.
Dyrnar inn í stofuna opnuðust hægt og rólega. Og þarna
stóð Sigriður litla, Ijóslifandi. Hún var eins og lítill engill
frá Guði, þar sem hún stóð þarna i gulhvlta náttkjólnum
sínum, hún var berfætt og gullið hárið var eins og dýrðar-
baugur umhverfis fallegt barnsandlitið. Ég held ég hafi
aldrei séð eins fallega sjón. Hún gekk nokkur skref fram
á gólfið. Þar nam hún staðar og horfði ýmist á móður
sína eða mig. Ég fór til hennar og klappaði á glókollinn á
henni og sagði: „Sigríður mín litla, nú er hann pabbi
þinn farinn til Jesú.“ Hún sagði ekki eitt einasta orð, en
ég sá, að kiprur mynduðust í munnvikjunum á henni, og
tár hrundu niður vangana. Svo horfði hún að rúminu, þar
sem faðir hennar lá dáinn, og frammi við eldhúsbekkinn
sá hún mömmu sína sitja og gráta sáran. Andartak var
alger þögn. Ekkert heyrðist nema grátur mömmu. Þá segir
litla telpan, svo sakleysislega og innilega: „Mamma, þú
skalt ekki gráta. Okkur verður áreiðanlega hjálpað."
Já, blessuð Sigríður mín. Hún mundi á þessari stundu,
það sem móðir hennar hafði gleymt í sorginni: Við eigum
frelsara.
Guði sé lof, börn, við eigum frelsara. — Jæja, þetta er
orðin löng saga, en þessi nótt varð mér eins og predikun,
sem ég mun aldrei gleyma. En ef til vill ætlið þið líka að
muna eftir honum Vigfúsi og krónunni hans og Sigríði litlu,
sem mundi það, sem móður hennar hafði gleymzt, svo að
þið gleymið heldur aldrei orðinu, sem englarnir glöddust
yfir: „Yður er í dag frelsari fæddur."
\