Æskan - 01.11.1971, Qupperneq 38

Helgu grjónin
— Kínverskt ævintýri —
yrir löngu var hofprestur í Klna, sem var mjög
vondur maður, en lézt vera helgur og tilbiðja
guðina og kenna börnunum, sem komu til að
læra hjá honum, en í rauninni hafði hann að-
eins áhuga á peningunum og matnum, sem
nemendur hans færðu honum.
Sérstaklega var það einn nemendanna, sem honum
geðjaðist ekki að, drengur, sem hét Yang. Yang var dug-
legur að læra og trúði hverju orði, sem kennari hans sagði
honum, hann var svo saklaus og trúgjarn. En það sem
hofprestinum mislikaði þó aðallega var það, að fjölskylda
drengsins var fátæk, svo að hann færði kennaranum ekki
oft gjafir.
Dag nokkurn gengu Yang og hofpresturinn illi á fjöll
saman. Þeir höfðu klifið hátt, næstum upp á tind eins
fjallsins, þar sem engin byggð var né mannaferðir. Þá
datt hofprestinum nokkuð i hug.
Drengurinn er svo auðtrúa, að hann gerir allt, sem ég
segi honum að gera, hugsaði hann með sjálfum sér. Ef
ég segi honum að biða hér uppi i fjöilunum, þangað til
ég kem til baka, þá bíður hann þar til hann deyr úr
hungrl.
Og hann sagði við drenginn: ,,Ég verð að fara og heim-
sækja helgan mann, sem býr hinum megin við fjöllin.
Biddu hér eftir mér, ég verð kannski lengi, en bíddu hérna
fyrir því, ég kem aftur.“
„Kærar þakkir," sagði Yang. „En ef þú verður lengi og
ég verð svangur, hvað á ég þá að borða?“
„Hvað, þú getur borðað steinana hérna," og hann benti
á smásteina fyrir fótum þeirra.
„Kærar þakkir," sagði Yang, „en hvernig get ég soðið
steinana?"
„Þú getur notað hvað sem er til að elda við. Notaðu
fæturna á þér, ef þú hefur ekkert annað."
Yang fannst þetta mjög undarlegt, en hann trúði öllu,
sem hofpresturinn sagði, af þvi hann taldi hann helgan
mann, og sagði aðeins:
„Kærar þakkir," og hofpresturinn skildi hann eftir.
Morguninn eftir var Yang orðinn svangur. Hann tíndi
upp mýkstu og hvitustu steinana, sem hann fann, og lét
þá í skál, sem hann hafði alltaf með sér. Hann safnaði
laufi og lét undir skálina til að brenna, en hann hafði
ekkert til að kveikja með. Þá mundi hann, hvað hofprest-
urinn hafði sagt, settist niður og teygði fæturna undir
laufið.
Nú fann hann að fætur hans urðu yndislega hlýir. Ekki
of heitir, aðeins hlýir.
Eftir stutta stund stóð hann upp og leit i skálina til að
aðgæta, hvort steinarnir væru soðnir, og vissulega voru
falleg, heit, soðin hrísgrjón í skálinni.
„Ó, hvað hofpresturinn er dásamlegur maður,“ hugsaði
Yang, „hver hefði trúað því, að steinarnir breyttust í hrís-
grjón."
Viku seinna kom hofpresturinn vondi aftur. Hann varð
forviða, er hann sá Yang ekki aðeins á lífi, heldur hressan
og kátan.
„Þakka þér fyrir, að þú visaðir mér á steinana," hrópaði
Yang strax og hann sá hofprestinn. „Þakka þér fyrir, nú
þarf ég aldrel að verða svangur framar."
En hofpresturinn varð mjög reiður. Og þegar þeir héldu
niður bratta fjallshlíðina hrinti hofpresturinn drengnum
fram af snarbröttum hömrunum.
„Þökk sé guðunum, að ég er laus við hann,“ hugsaði
vondi hofpresturinn og gægðist fram af fjallsbrúninni til
að sjá, hvar drengurinn hefði komið niður.
En mikil varð undrun hans, þegar hann sá Yang standa
36