Æskan - 01.11.1971, Qupperneq 42

Flóttinn til Egyptalands
yrir löngu síðan óx pálmi einn,
ævagamall og geysistór, á
eyðimörk í Austurlöndum.
Enginn, sem um eyðimörkina
fór, gat stiilt sig um að nema staðar
og virða hann fyrir sér, því að hann
var miklu stórvaxnari en aðrir pálmar,
og menn sögðu, að hann myndi áreið-
anlega verða hærri en óbeliskar og
pýramídar.
Einu sinni, þegar stóri pálminn horfði
út yfir auðnina, þaðan sem hann stóð
í einveru sinni, bar fyrir augu hans sýn,
sem fékk voldugu blaðkrónuna hans
til að vagga fram og aftur af undrun á
hinum granna stofni. Úti við jaðar eyði-
merkurinnar sáust tvær einmanalegar
mannverur á ferð. Þær voru enn svo
langt í burtu, að úlfaldarnir sýndust ekki
stærri en maurflugur úr slíkri fjarlægð,
en tveir menn voru það áreiðanlega.
Tveir menn, sem voru ókunnugir I eyði-
mörkinni, — því að pálminn þekkti
íbúa hennar — maður og kona, sem
höfðu hvorki leiðsögumann, áburðardýr,
tjöld né vatnsbelg.
„Vissulega eru þessi bæði komin
hingað til að deyja,“ sagði pálminn.
Pálminn leit skjótlega kringum sig
í allar áttir.
„Mig furðar," sagði hann, „að Ijónin
skuli ekki þegar vera komin af stað
eftir þessari veiði. En ég sé ekki eitt
einasta af þeim hreyfa sig. Og ekki
sé ég heldur neinn af ræningjum eyði-
merkurinnar. En þeir láta ekki lengi á
sér standa."
„Sjöfaldur dauði bíður þeirra," hróp-
aði pálminn. „Ljónin rífa þau I sig,
nöðrurnar bita þau, þorstinn lætur þau
morna, ræningjar drepa þau, sólstung-
an lýstur þau, kvíðinn gerir út af við
þau."
Og hann reyndi að hugsa um eitt-
hvað annað. Örlög þessara manna gerðu
hann. angurværan.
En á allri hinni endalausu auðnar-
sléttu, sem brelddi sig út fyrir neðan
pálmann, var enginn sá hlutur, er hann
hafði ekki þekkt og virt fyrir sér ( þús-
und ár. Ekkert gat dregið að sér at-
hygli hans. Hann var neyddur til að
hugsa um ferðamennina tvo.
„Við þurrk og storm," sagði pálminn
og ákallaði þannig hættulegustu óvini
lífsins, „hvað er það, sem konan ber
á handlegg sér! Ég held, að þessir vit-
firringar hafi líka lítið barn með sér."
Pálminn var fjarsýnn, eins og gamlir
menn eru, og sá alveg rétt. Konan bar
á armi sér barn, sem hallað hafði höfði
að brjósti hennar og svaf.
„Barnið er ekki einu sinni í fötum,"
sagði pálminn. „Ég sé, að móðirin hef-
ur lyft upp kyrtli sínum og hjúpað það
í hann. Hún hefur rifið það upp úr
rúminu I ofsaflýti og skundað af stað
með það. Nú fer ég að skilja. Þau eru
flóttamenn."
„En vitfirrt eru þau samt sem áður,"
hélt pálminn áfram. „Ef þau hafa ekki
engil til verndar, hefðu þau heldur átt
að þola hina verstu meðferð af hendi
óvina sinna en að fara inn I eyðimörk-
ina.
Ég get hugsað mér, hvernig allt hefur
gerzt. Maðurinn er við vinnu sina,
barnið sefur í ruggunni, konan er far-
in að sækja vatn. Þegar hún er komin
nokkur skref út fyrir húsið, sér hún
óvini koma æðandi. Hún rýkur inn,
grípur barnið, hrópar til mannsins að
koma með sér og hleypur leiðar sinn-
ar. Siðan hafa þau verið á flótta í
marga daga. Þau hafa áreiðanlega ekki
tekið sér stundarhvíld. Já, svona hefur
það verið, en ég segi samt, að ef þau
hafa ekki engil til verndar---------
Þau eru svo kvíðafull, að þau finna
hvorki til þreytu né annarra kvala enn
þá, en ég sé þorstann skína út úr aug-
unum á þeim. Ég ætti að þekkja, hvern-
ig andlitið á þyrstum manni lítur út.“
Og þegar pálminn fór að hugsa um
þorstann, fór krampahrollur um háa
stofninn hans, og hinir óteljandi separ
löngu blaðanna kipruðust saman, eins
og þeim væri haldið yfir eldi.
„Ef ég væri maður," sagði hann,
„myndi ég aldrei hætta mér út í eyði-
mörkina. Sá má vera kjarkgóður, sem
hættir sér hingað, án þess að hafa
rætur, sem ná til hinna ótæmandi vatns-
æða. Hér, er getur verið hætta á ferð-
um, jafnvel fyrir pálma. Jafnvel fyrir
slíkan pálma, sem ég er.
Mætti ég ráða, skyldi ég biðja þau að
snúa við. Óvinir þeirra geta aldrei orð-
ið eins grimmir og eyðimörkin. Þau
halda kannski, að auðvelt sé að lifa í
eyðimörkinni. En ég veit, að stundum
hef ég átt fullt í fangi með að halda
lífinu í mér! Ég man, að einu sinni,
þegar ég var ungur, kastaði hvirfilbylur
heilu sandfjalli yfir mig. Ég var nærri
kafnaður. Ef ég gæti dáið, hefði það
orðið mitt siðasta."
Pálminn hélt áfram að hugsa upphátt,
eins og gamlir einstæðingar gera.
„Ég heyri einhvern dásamlegan
hljómþyt fara um krónu mína," sagði
hann. „Allir separ blaða minna hljóta
að vera komnir á hreyfingu. Ég veit
ekki, hvað það er, sem fer um mig,
við að sjá þetta veslings ókunna fólk.
En þessi hrygga kona er fögur. Hún
minnir mig á það dásamlegasta, sem
fyrir mig hefur borið."
Og meðan blöðin héldu áfram að
bærast með ómandi þyt, minntist pálm-
inn þess, er tvær dýrlegar mannverur
höfðu gist óasann endur fyrir löngu.
Það var drottningin af Saba, sem þang-
að hafði komið, og hinn vísi Salomon
með henni. Hin fagra drottning var á
leið heim til lands síns. Konungurinn
hafði fylgt henni nokkuð á leið, og nú
áttu þau að skilja. „Til minningar um
þessa stund," sagði drottningin, „legg
ég nú döðlukjarna í jörðina og býð,
að upp af henni rísi pálmi, sem vaxi