Æskan - 01.11.1971, Qupperneq 43

mmmmmmmB^mt^^mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmammaHmmmmmmmm
■
mamaam
r
HHB

og lifi, unz fram kemur í Gyðingalandi
konungur, sem er meiri en Salomon."
Og er hún sagði þetta, lagði hún kjarn-
ann í jörðu og tár hennar vökvuðu
hann.
„Hvernig stendur á því, að ég hugsa
um þetta einmitt í dag?" sagði pálm-
inn. „Skyldi það vera mögulegt, að
þessi kona sé svo fögur, að hún minni
mig á hina fegurstu af öllum drottning-
um, drottnlnguna, sem með orði sínu
hefur gefið mér vöxt og lif fram að
þessum degi."
„Ég heyri, að meir og meir þýtur í
blöðum mínum," sagði pálminn, „og
þyturinn er angurvær eins og dánar-
söngur. Það er eins og þau spál feigð
einhvers. Það er gott, að það boðar mér
ekki neitt, því að ég get ekki dáið."
Pálminn hugði, að þessi dauðaþytur í
þlöðunum væri fyrir feigð einstæðing-
anna tveggja, sem þarna væru á ferð.
Þau ætluðu víst líka sjáif, að þau ættu
skammt eftir. Það mátti lesa það út úr
ásjónu þeirra, er þau gengu fram hjá
einni úlfaldabeinagrindinni, sem lá við
veginn. Það var hægt að sjá það á
augnaráði þeirra, er þau horfðu á eftir
tveim gömmum, er fram hjá flugu. Það
gat ekki öðruvísi farið. Þau urðu að
deyja.
Þau höfðu komið auga á pálmann og
óasann og flýttu sér þangað til að finna
vatn. En þegar þau ioksins komust
þangað, létu þau þugast af örvæntingu,
þvi að lindin var þornuð. Konan lagði
barnið niður, örmagna af þreytu og
settist grátandi á lindarþakkann. Mað-
urinn fleygði sér niður við hlið henn-
ar; hann lá og sló krepptum hnefum í
þurra jörðina. Pálminn heyrði þau tala
saman um, að þau myndu deyja.
Hann heyrði líka á tali þeirra, að
Heródes konungur hefði látið drepa
öll tveggja og þriggja ára þörn af ótta
við, að hinn mikli, þráði konungur í
Júda væri fæddur.
„Það þýtur meir og meir í blöðum
mínum," sagði pálminn. „Þessir veslings
flóttamenn eiga stutt ólifað."
Hann heyrði líka, að þau voru hrædd
við eyðimörkina. Maðurinn sagði, að
betra hefði verið að vera kyrr og berj-
ast við hermennina en að flýja. Hann
sagði, að það hefði verið léttbærari
dauðdagi.
„Guð hjálpar okkur," sagði konan.
„Við erum alein á meðai rándýra og
höggorma," sagði maðurinn. „Við höf-
um hvorki mat né vatn. Hvernig getur
guð hjálpað okkur?"
Hann reif klæði sin í örvæntlngu og
grúfði andlit sitt niður í jörðina. Hann
var vonlaus, eins og maður með bana-
sár í hjartastað.
Konan sat uppi og hélt höndum um
kné sér. En úr augum hennar skein
ósegjanlegur kviði, þegar hún leit út
yfir eyðimörkina.
Pálminn heyrði, að angurværi þytur-
inn í blöðum hans varð sterkari og
sterkari. Konan hafði augsýnilega heyrt
hann, því að hún leit upp í topp pálm-
ans, og á augabragði lyfti hún ósjálf-
rátt höndum og örmum.
„Döðlur, döðlur!" hrópaði hún.
Það lá slik þrá í rödd hennar, að
pálminn óskaði, að hann værl ekki
hærri en berjalyng og að döðlum sín-
um væri eins auðnáð og hinum rauðu
berjum þyrnirunnans. Hann vissi, að
króna hans var full af döðluklösum,
en hvernig átti nokkur maður að kom-
ast upp slíka órahæð?
Maðurinn hafði þegar séð, að döðlu-
klasarnir héngu svo hátt uppi, að
ómögulegt var að ná þeim. Hann lyfti
ekki einu sinni upp höfði. Hann sagði
við konu sína, að hún skyldi ekki hugsa
um það, sem ómögulegt væri.
En barnið, sem hafði hlaupið um
eitt síns liðs og leikið sér að kvistum
og strám, hafði heyrt hróp móður sinn-
ar.
Litli drengurinn gat vist ekki hugsað
sér, að móðir sín fengi ekkl allt, sem
hún óskaði eftir. Undir eins og hann
heyrði döðlur nefndar, fór hann að
stara á tréð. Hann hugsaði og braut
heilann um, hvernig hann ætti að ná
döðlunum niður. Það lá við, að enni
hans hrukkaðist undan Ijósu lokkunum.
Loksins brá brosi yfir andlit hans. Nú
vissi hann, hvað hann ætlaði að gera.
Hann gekk að pálmanum, klappaðl
honum með litlu hendinni sinni og sagði
með blíðri barnsrödd:
„Beygðu þig, pálmi! Beygðu þig,
pálmi!“
En hvað var þetta, hvað kom fyrir?
Það þaut í pálmablöðunum, eins og
ofsastormur hvini í þeim, og hver kipp-
urinn eftir annan fór um hinn háa stofn.
Og pálminn fann, að litli drengurinn
var yfirsterkari. Hann gat ekki staðizt
hann. Og með hinum háa stofni sinum
laut hann barnlnu, eins og menn krjúpa
konungum. Hann sveigði sig til jarðar
í stórum boga, og kom loks svo langt
niður, að hin mikla króna strauk auðnar-
sandinn með blaktandi blöðum.
Þegar barnið hafði fengið nægju
JÓLASKRAUT
Ef þú ert iagtækur að saga
út með laufsög, ættir þú vel
að geta búið til ýmislegt fallegt
til að prýða jólatréð með. Á
myndinni sérðu, hvernig farið
er að þvi að búa til festingarn-
ar. Ef þú átt ekkl laufsög, get-
urðu búið þetta til úr þykkum
pappa og skorið hann með
góðum hnif. Svo velurðu auð-
vitað fallega liti til að mála
skrautið.
sina og tréð lá enn við jörðu, gekk
barnið aftur að því og sagðl I sinum
bliðasta rómi:
„Rístu upp, pálmi, ristu upp!“
Og hið mikla tré rétti hægt og tignar-
lega úr hinum stolta stofni, meðan blöð-
in léku sem hörpur.
„Nú veit ég, hverjum þau leika dán-
arlagið," sagði gamli pálminn við sjálf-
an sig, er hann stóð aftur uppréttur.
„Það er ekki fyrir neinu af þessu fólki."
En maðurinn og konan lágu á knjám
sínum og lofuðu guð.
„Þú hefur séð skelfingu okkar og
létt henni af okkur. Þú ert hinn máttugi,
sem sveigir stofn pálmans eins og reyr.
Hvaða óvini ættum við að óttast, þegar
þú heldur hlifiskildi yfir okkur?"
Næst þegar lest fór um eyðimörklna,
sáu ferðamennirnir, að króna hins mlkla
pálma var visnuð.
„Hvernig getur staðið á þessu?"
sagði elnn vegfarendanna. „Þessi pálmi
átti ekki að deyja, fyrr en hann hefði
séð konung, sem væri meiri en Salo-
mon."
„Ef til vill hefur hann séð hann,"
svaraði annar eyðimerkurfari.
Magnús Ásgeirsson þýddi.

41
mmmmm^mmmmmmmmmmmmmmmmmm