Æskan

Árgangur

Æskan - 01.04.1972, Síða 11

Æskan - 01.04.1972, Síða 11
Stór—stærri—stærstur vera alltaf I fylgd með mömmu s|nni, svo að hann vissl ekkl mikið um hinn stóra heim fyrir utan hænsnahús- '3- En dag nokkurn ákvað hann að kikja nánar á hinn hluta heimsins. Pyrst mætti hann litlum, svörtum og hvltum kettlingi, sem var að hvessa klaer sínar á trjáberki. — Hvað heitir þú? spurði Villi. "— Ég heiti Mjallhvit, sagðl kettllng- urinn. ~~ En hvað þú ert stór! sagðl Villi. '— Þá ættirðu að sjá hundinn, sagði Mjallhvít. —- Hvar er hann? spurðl Villi. '— Hann situr fyrir framan húsdyrnar, sa9ði Mjallhvít. — og svo — mjá — miá — mjá — stökk kettlingurinn á eftir skógarþresti. "— Píp, píp, sagði Vllli og flýtti sér heim að húsinu. Já, þar sat kolsvartur hvolpur innan um fífla og sóleyjar. Villi 9ekk til hans og sagði: — Þú ert svel mer stór, svarti voffi. — Ekki samt eins stór og haninn, sem stendur þarna við rauðu hlöðuna. Farðu þangað og sjáðu. — Píp, plp, sagði Villi og gekk þangað. Þarna stóð haninn. — Drottinn minn dýri, sagði Villi, — þú ert sannarlega stærri en ég hélt, herra hani. — Ooo, ég er nú ekkert tiltakanlega stór, þá ættirðu að sjá svinlð. Það er þarna I svínastíunni — grlsinn sá arna. Og svo sperrti haninn sig og labbaði á braut. — Píp, ptp, sagði Villi dálítið hrædd- ur og flýtti sér til svinastíunnar. Þar á bak við grindverkið stóð feita, geðgóða svínið. — Halló, sagði það vinalega, — það er ég, sem heitl Bolla. — Almáttugur, voða ertu stór, sagði Vllil. — Þá hefurðu ekki séð kúna, sagði Bolla, — hún er úti á enginu. — Plp, pip, sagði Villi og hljóp út á engið til að heilsa upp á stóru skjöld- óttu kúna. Hugsa sér, að nokkur skyldi vera svona stór! — Nú, kall minn, sagði Skjalda, — finnst þér ég vera stór? Hvað finnst þér þá um hestinn? — Hestinn? sagðl Villi. — Hvar er hann? Nú var nóg komið af svo góðu. — Hesturinn er svolítið vestar, sagði Skjalda og svo lygndi hún aftur augun- um og jórtraði, svo að klingdi I kúa- bjöllunni. — Píp, pip, sagði Villi og gekk þreytulega áfram. Dálitlð vestar fyrir framan stóran galta stóð griðarstór brúnn hestur. — Mikið ertu stór, sagði Villi og glennti upp augun. — Nú, nú, sagði hesturinn, — það er nú líka ég, sem er stærsta dýrið hér á bænum. Og til gamans beygði hest- urinn höfuðið niður að Villa, ýtti við honum og sagði: — Og þú, Villi litll, hlýtur að vera minnstur á bænum. Litll unginn var nærri dottinn af hræðsiu. — Píp, píp, sagði hann kurteislega, og svo flýtti hann sér burt. Nú vildi hann fara heim. Ó, hvað var gott að vera kominn Inn í hænsnahúsið aftur. Brátt vaggaði hann um og nartaði i korn með öllum bræðr- um sínum og systrum. Skyndiiega kom hann auga á stóran, fallegan orm úti I hænsnagarðlnum, sem var að skríða niður um holu I jörðinni. — Haps, Villi klófestl hann með nefinu sinu litla. Ormurinn streittist á mótl. En svo leit hann á Villa. — Ó, en hvað þú ert stór! — ÉG STÓR? Vllll opnaði munnlnn af einskærri undrun. Ormurinn féll til jarðar. Og á burtu var hann, áður en Villi gat áttað sig. En hvað gerði það til. Því nú var Villi glaður. — Píp, pip, tísti hann hamingjusamur. Hugsa sér, að einhverjum skuli finnast ég stórll

x

Æskan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.