Æskan - 01.04.1972, Qupperneq 11

Stór—stærri—stærstur
vera alltaf I fylgd með mömmu
s|nni, svo að hann vissl ekkl mikið um
hinn stóra heim fyrir utan hænsnahús-
'3- En dag nokkurn ákvað hann að
kikja nánar á hinn hluta heimsins.
Pyrst mætti hann litlum, svörtum og
hvltum kettlingi, sem var að hvessa
klaer sínar á trjáberki.
— Hvað heitir þú? spurði Villi.
"— Ég heiti Mjallhvit, sagðl kettllng-
urinn.
~~ En hvað þú ert stór! sagðl Villi.
'— Þá ættirðu að sjá hundinn, sagði
Mjallhvít.
—- Hvar er hann? spurðl Villi.
'— Hann situr fyrir framan húsdyrnar,
sa9ði Mjallhvít. — og svo — mjá —
miá — mjá — stökk kettlingurinn á
eftir skógarþresti.
"— Píp, píp, sagði Vllli og flýtti sér
heim að húsinu. Já, þar sat kolsvartur
hvolpur innan um fífla og sóleyjar. Villi
9ekk til hans og sagði: — Þú ert svel
mer stór, svarti voffi.
— Ekki samt eins stór og haninn,
sem stendur þarna við rauðu hlöðuna.
Farðu þangað og sjáðu. — Píp, plp,
sagði Villi og gekk þangað.
Þarna stóð haninn. — Drottinn minn
dýri, sagði Villi, — þú ert sannarlega
stærri en ég hélt, herra hani.
— Ooo, ég er nú ekkert tiltakanlega
stór, þá ættirðu að sjá svinlð. Það er
þarna I svínastíunni — grlsinn sá arna.
Og svo sperrti haninn sig og labbaði á
braut.
— Píp, ptp, sagði Villi dálítið hrædd-
ur og flýtti sér til svinastíunnar. Þar á
bak við grindverkið stóð feita, geðgóða
svínið.
— Halló, sagði það vinalega, — það
er ég, sem heitl Bolla.
— Almáttugur, voða ertu stór, sagði
Vllil.
— Þá hefurðu ekki séð kúna, sagði
Bolla, — hún er úti á enginu.
— Plp, pip, sagði Villi og hljóp út á
engið til að heilsa upp á stóru skjöld-
óttu kúna. Hugsa sér, að nokkur skyldi
vera svona stór!
— Nú, kall minn, sagði Skjalda, —
finnst þér ég vera stór? Hvað finnst þér
þá um hestinn?
— Hestinn? sagðl Villi. — Hvar er
hann? Nú var nóg komið af svo góðu.
— Hesturinn er svolítið vestar, sagði
Skjalda og svo lygndi hún aftur augun-
um og jórtraði, svo að klingdi I kúa-
bjöllunni.
— Píp, pip, sagði Villi og gekk
þreytulega áfram. Dálitlð vestar fyrir
framan stóran galta stóð griðarstór
brúnn hestur. — Mikið ertu stór, sagði
Villi og glennti upp augun.
— Nú, nú, sagði hesturinn, — það
er nú líka ég, sem er stærsta dýrið hér
á bænum. Og til gamans beygði hest-
urinn höfuðið niður að Villa, ýtti við
honum og sagði: — Og þú, Villi litll,
hlýtur að vera minnstur á bænum. Litll
unginn var nærri dottinn af hræðsiu.
— Píp, píp, sagði hann kurteislega, og
svo flýtti hann sér burt. Nú vildi hann
fara heim.
Ó, hvað var gott að vera kominn Inn
í hænsnahúsið aftur. Brátt vaggaði hann
um og nartaði i korn með öllum bræðr-
um sínum og systrum.
Skyndiiega kom hann auga á stóran,
fallegan orm úti I hænsnagarðlnum,
sem var að skríða niður um holu I
jörðinni. — Haps, Villi klófestl hann
með nefinu sinu litla. Ormurinn streittist
á mótl. En svo leit hann á Villa.
— Ó, en hvað þú ert stór!
— ÉG STÓR? Vllll opnaði munnlnn
af einskærri undrun. Ormurinn féll til
jarðar. Og á burtu var hann, áður en
Villi gat áttað sig. En hvað gerði það
til. Því nú var Villi glaður. — Píp, pip,
tísti hann hamingjusamur. Hugsa sér,
að einhverjum skuli finnast ég stórll