Æskan - 01.04.1972, Síða 12

Njáll
fí> var lítil, ég veit ekki hvað
gömul, bara litil. Ég átti þá
heima í Keflavik, eins og ég
á enn.
Það var snemma morguns i köldu veðri,
að pabbi minn var að fara út að Reykja-
nesvita. Þegar hann opnaði bílinn sinn,
kom til hans litill, svartur köttur, blautur
og kaldur, og mjálmaði sárt.
Pabbi tók köttinn og lét hann við mið-
stöðina í bílnum og þar þornaði hann
og varð fjörugur.
Þegar pabbi kom heim, vorum við
mamma og bræður mínir að fara á fætur,
og Hjörleifur bróðir minn, sem er mikill
dýravinur, tók kisa og gaf honum mjólk
og mat. Síðan fór Hjörleifur með kisa inn
i herbergið sitt og hafði hann hjá sér,
á meðan hann var að læra undir skólann.
Hann var þá einmitt að læra um Njál á
Bergþórshvoli og svo kallaði hann köttinn
Njál.
Enginn virtist eiga kisa, svo að hann var
áfram hjá okkur. Hann var vitur köttur,
en stundum skrítinn. Hann virtist alltaf
vilja vera þar, sem mamma var og koma
sér vel við hana, en liún hefur mestu
andstyggð á köttum, en þó gaf hún kisa
alltaf að borða, og það kunni hann að
meta.
Einu sinni um morgun, þegar mamma
var að fara í mjólkurbúðina, kom kisi á
móti henni með stóra rottu og lagði hana
fyrir framan mömmu, en hún er lirædd
við rottur og þvilik læti i mömmu, þegar
hún sá, hvað kisi var með. Hún stappaði
niður fótunum og skipaði kisa að fara
með rottuna burt.
Kisi varð alvcg hissa og starði á mömmu,
en loks tók hann rottuna aftur í kjaftinn
og rölti burt með hana og faldi hana.
Mamma fór nú í búðina, en þegar hún
kom aftur, kom kisi aftur á móti henni
og var nú með dúfu í kjaftinum og lagði
hana fyrir framan mömmu og var dálítið
skrítinn á svipinn, eins og hann vildi
segja: „Má ef til vill frekar bjóða þér
þetta?“ Mamma var ekkert hrædd við
dúfuna, en tók hana og henti henni i sorp-
tunnuna. Þá varð kisi hryggur og það var
auðséð, að hann skildi ekkert í því, hvað
lconan var vanþakklát að vilja ekki þetta
góðgæti.
Ég held, að kisi hafi verið að launa
mömmu allan matinn, sem hún hafði
gefið honum og vaiið handa henni það,
sem honum sjálfum þótti bragðbezt, en
orðið leiður yfir því, að hún vildi ekkert
þiggja af honum, enda var hann i fýlu
marga daga á eftir.
Aðalheiður Erna Arnbjörnsdóttir,
10 ára,
Sólvallagötu 18, Keflavík.
Töfraða
regnhlffin
útjaðri skógarins bjó fátækur skógarhöggsmaður með syni sfnuro
Þorvaldi og litlu dóttur sinni Ingu. Þeim þótti mjög vænt hverju uiú
annað og unnu eins og þau gátu, en fátæk voru 'þau og urðu þau’
Þorvaldur var vanur að safna kvlstum og grejnum i skóginunti
binda það saman i knippi og selja, þvl að þannig gat hann stund"
um unnið sér eitthvað inn til að hjálpa föður sinum, en það var erflð vinna
fyrir strákinn.
Dag nokkurn þegar hann hafði safnað i stórt og fallegt knlppl, mættl hann
gamalli konu, sem grét biturlega.
„Hvað er að?“ spurðl Þorvaldur vlngjarnlega.
„Mér er svo kalt,“ sagði konan, „ég hef ekki ráð á þvl að kaupa brennli
og ég er of gömul og lasburða til þess að fara [ skóginn til þess að safna
kvistum."
„Þá er það gott, að ég skuli eiga hér gott knippi af brenni, kona góð,“ sagð'
Þorvaidur. „Hvert á ég að bera það?“
„Ég skal bera það sjálf, ég hef þó krafta til þess,“ svaraði konan þakklát,
,,þú ert góður drengur, viltu ekkl taka við þessari regnhlif í þakklætisskyn'
fyrir góðverk þitt?“
Fyrst vildi Þorvaldur ekki taka við henni, en tii þess að gleðja konuna tók
hann að lokum við regnhllfinni og fór með hana heim.
„Þetta er skritin regnhlíf," sagði móðir hans, „sjálð, skaftið á henni er eins
og höfuð og háls á svanii"
„Hún er svo gömul og alveg græn af elli, svo að hún er ekki miklls virð',
en þú skalt bara elga hana, drengur minn, þú hefur unnið heiðarlega fyrir
henni,“ sagði faðir hans.
Nú lelð nokkur tími, og dag nokkurn kom Inga litla heim og var veik. Aliir
peningarnir, sem foreldrarnir og Þorvaldur gátu unnið inn fóru nú I að kaupa
lyf og góðan mat handa iitlu stúlkunni, þvl að annars gæti hún ekki náð séfi
sagði læknirinn. Fátæktin varð mikil á þessu litia heimili, og ennþá versnað'
það, þegar ráðgjafi konungsins gaf út þau lög, að enginn mætti safna brennl
I skóginum, þangað mátti yfirleltt enginn koma nema ráðgjafinn og fólk, sem
hann þekkti.
„Hvernlg eigum við nú að fara að þvi að lifa?“ sagði faðlrinn hryggur, ,,®9
verð víst að fara eitthvað í burtu og freista hamlngjunnar."
I þvi kom elnn nábúanna hlaupandi og sagði þá mlklu frétt, að dóttir
kóngsins væri horfin, og enginn vissi, hvað hefði orðið af henni, en þeim var
iofað miklum verðlaunum, sem gæti komið með hana heim aftur.
„Lofaðu mér að fara, pabbil" sagði Þorvaldur, „ég ætla að reyna að finnU
kóngsdótturina — þá er allri neyð okkar lokið, því að þá getum við °rði
mjög r(k!“
Foreldrarnir leyfðu honum það, en þegar hann hafði pakkað dálitlu do
saman og ætlaði að leggja af stað, fékk móðir hans honum regnhlífina °9
sagði:
„Hún getur alltaf verndað þig gegn alltof mikilli bleytu, taktu hana með Þér-
Svo gekk Þorvaldur af stað, og stuttu eftlr fór að rigna. Hann var nú kominn
10