Æskan - 01.04.1972, Síða 13

f skóg, þar sem hann ætlaSi sér aS leita kóngsdótturlnnar, og þar hitti hann
k°nu, sem var árangurslaust aS reyna aS kveikja bál og fá þaS tll aS loga.
.iLofaSu mér aS hjálpa þér,“ sagSi Þorvaldur. „Þegar ég held regnhlffinni
minni yfir eldinum, getur rigningin ekkl slökkt hann!"
Með hjálp Þorvalds og regnhlffarinnar heppnaSist konunni brátt aS kveikja
elc|inn, og hún sagSi:
i.AS hverju ertu eiglnlega aS leita hérna f þessum hættulega skógi?“
"Ég er aS leita aS kóngsdótturinni," svaraSi Þorvaldur. „Mér finnst elnhvern
Ve9inn eins og hún só hérna nálægt!"
i.Þú hefur á réttu aS standa," svaraSi konan. „RáSgjafi kóngsins rændl
enni og lokaSi hana inni í litlum kofa hér í skóginum — þaS er þess vegna,
Sem hann hefur bannaS öllum aS ganga um skóglnn — og hann ætlar aS
fela hana þar, þangaS tll hún lofar aS giftast honum, þvf aS þá getur hann
0rðið kóngur, þegar gamll kóngurinn deyr."
nGet ég ekki hjálpaS til aS frelsa kóngsdótturina?" spurSi Þorvaldur ákafur.
..Kannski," svaraSi konan. „Ég ætla nú aS búa til heitan drykk handa mönn-
unum, sem eiga aS gæta hennar. Á meSan þeir eru aS drekka hann, getur þú
°PnaS hurSina og reynt aS hlaupa f burtu meS kóngsdótturina!"
i.ÞaS er fallega gert af þér aS vilja hjálpa mér," sagSi Þorvaldur.
'.ÞaS er bara þakklæti fyrir, aS þú hjálpaSir mér einu sinni," svaraSi konan.
..Manstu ekki eftlr gömlu konunni, sem þú gafst viSarknippiS? — ÞaS var égl"
Þorvaldur faldi sig nálægt kofanum, og stuttu seinna sá hann konuna koma
með stóran bikar fullan af heitum drykk. Hermennirnir tveir, sem voru á verSI,
°mu fljótt til þess aS drekka, en dyrnar voru opnar í hálfa gátt. Þorvaldur
Ijóp þar ag 0g ^a||ag| ^ kóngsdótturlna:
i.ViS verSum aS flýta okkur!" sagSi hann og greip I hönd hennar. Hann hélt
^ re9nhlffinni undlr handleggnum, en allt f einu fann hann, aS hún varS lifandl,
ún breyttist f stóran svan, og Þorvaldur og kóngsdóttirin settust á bak honum
°9 flugu af staS.
Nú gat Þorvaidur gizkaS á, aS gamla konan, sem hafSi geflS honum regn-
Nfina, væri I rauninni álfkona.
^au komu aS konungshöllinni, og þar varS mikil gleSi, þegar kóngsdóttlrln
°m til baka. Hún sagSi frá þvf, hvernig ráSgjafinn hafSi numiS hana á brott
°9 hvernig Þorvaldur hafSi bjargaS henni.
i.Nú, þag er þý Svona, sem ráSgjafl minn fer aS því aS gera allt fólkiS mér
vinveitt!" sagSI kóngurinn. „En honum skal verSa hegnt og Þorvaldi verSur
'aunaS!"
Svo gaf kóngurinn föSur Þorvaldar stóru höllina, sem vondl ráSgjafinn átti,
Par gat fjölskylda hans lifaS hamingjusöm. En ráSgjafinn var látinn höggva
renni [ fátæklega kofanum, þá gat hann hugsaS um þaS þar, hvaS þaS var
vont aS vera fátækur.
En regnhiffin — hvaS varS af henni? Ég held, aS álfkonurnar hafi sótt hana,
annski ætla þær aS nota hana einhvern tfma seinna.
Vlnlrnlr þrfr:
B&ngsl, Alli og
Búlla.
REFURINN
OG KETTIRNIR
ÞaS voru einu slnnl tveir kettlr, sem
höfSu stoliS kjötbita hjá slátraranum.
Þegar þeir höfSu komiS bitanum und-
an, ætluSu þeir aS skipta honum til
jafns, en þeir kunnu engin ráS til þess
og settust niSur og fóru aS mjálma út
úr vandræSum sfnum.
Þá bar refinn aS.
— Viltu vera svo góSur og skipta
kjötbitanum jafnt á milli okkar? sögSu
kettirnir.
— Já, svo sannarlega, sagSi refurinn,
— þetta er býsna laglegur blti, en þiS
verSiS aS útvega mér hnff og vigt,
sagSi hann.
Þegar kettirnir höfSu náS f hnffinn
og vigtina, skar hann bitann f tvo parta
og lagSI þá á vogarskálarnar.
— Nei, svona má þaS ekkl vera, hróp-
aSl annar kötturinn — hinn bitinn er
þyngri.
— Vertu nú róleg, sagSI refurinn og
beit dálftiS af þyngri bitanum.
— Nei, nú er þaS orSiS of létt! hróp-
aSI hinn kötturlnn.
— ViS getum nú bætt úr þvf, sagSi
refurinn og beit tvisvar f annaS stykkiS.
En nú varS stærra stykklS aftur of
þungt, og beit rebbi f þaS tvisvar.
Og svona hélt hann áfram aS bfta af
stykkjunum á vfxl meSan nokkur kjöt-
tætla var eftir. A5 sfSustu voru belnin
ein f skálunum.
— Þetta var erfitt verk, sagSi refur-
inn, — en nú held ég, aS munurinn
sé orSlnn svo lítill, aS hann gerl ekkl
neitt, sagSi hann.
Þegar hann hafSi lokiS máll sfnu,
sneri hann baki viS köttunum, mettur og
ánægSur, meSan vesalings kettirnirsátu
eftir svangir og skömmustuleglr..
11