Æskan - 01.04.1972, Qupperneq 46

inu slnni voru karl og kerling. Þau bjuggu I
koti sínu skammt frá sjó, en langt frá öðrum
mannabyggðum. Þau áttu sér þrjár dætur, sem
hétu Ingibjörg sú elzta, Sigríður sú næsta og
Helga sú yngsta. Voru eldri dæturnar I mesta
uppáhaldi, en Helga var höfð útundan, og var hún þó I
öllu fremri systrum sínum. Helgu var ekki trúað fyrir nokkr-
um hlut, því hún átti ekki að vera til neins nýt, og var hún
höfð til þess að stjana undir öllu hinu hyskinu.
Einu sinni vildi svo til, að eldurinn í kotlnu slokknaðl, en
langt var að sækja eld. Var þá Ingibjörg send af stað eftir
eldi. Hún fór. Gekk hún þá fram hjá hól einum og heyrði,
að inni í honum var sagt:
„Hvort viltu heldur eiga mig með þér eða móti?“
Ingibjörg hélt, að þetta væri talað til sín og sagðl, að
sér stæði öldungis á sáma, hvort væri. Hélt hún svo lengi
áfram, þangað til hún kom að helli einum. Þar sá hún
nógan eld. Ketill stóð á hlóðum, og var kjöt í honum og
ekki fullsoðið. Hún sá þar og kökur óbakaðar í trogi rétt
hjá hlóðunum. En engan mann sá hún í hellinum og ekkert
lifandi kvikindi.
Ingibjörg var nú orðin æði matlystug eftir gönguna, svo
að hún kyndlr sem mest hún má undir katlinum til að flýta
suðunni á kjötinu og bakar kökurnar. Eina bakar hún vel,
handa sjálfri sér, en brenndi hinar, svo þær urðu óætar.
Síðan neytti hún matarins hæverskulaust. Kom þá inn til
hennar rakki ógurlega stór og flaðrar upp um hana. En
hún lemur hann og vill reka hann frá sér. Espast hann þá
og bítur af henni aðra höndina. Varð Ingibjörg þá svo
hrædd, að hún þorði ekki að taka eldinn, heldur hljóp í
ofboði heim til sín í kotið til karls og kerlingar og sagði
ferðir sínar eigi sléttar, og þótti þetta undrum sæta.
Þótt það þættu nú engar gamanferðir eða neinn hægðar-
leikur að sækja eldinn, var samt afráðið í kotinu að senda
hitt óskabarnið, hana Sigríði, af stað. Allir voru hræddir
um, að ef yngsta systirin væri látin fara, þá mundi hún
strjúka burt og aldrei sjást framar, þar sem hún hefði við
svo lítinn heim að skilja, en þá væri enginn eftir, hvorki
til að skeyta skapi sínu á né þræla undir eldri systrunum
og karli og kerlingu. Þess vegna var Helga ekki send,
heldur Sigríður. Þarf ekki að” orðlengja það meir, henni
fórst öldungis eins og Ingibjörgu, nema að stóri hundurinn
í hellinum skildi svo við hana, að hann beit af henni nefið.
Kom hún svo heim aftur í kotið eldlaus og neflaus.
Nú urðu þau karl og kerling öldungis frá sér og i bræði
sinnl skipuðu þau ótætinu henni Helgu að snauta af stað;
þeim væri svo sem ekki annað en kvöl í að sjá hana.
Skipuðu þau henni að koma með eldinn. Helga fór nú, og
kemur hún að hólnum, eins og systur hennar höfðu gert.
Heyrðl hún eins og þær, að spurt var í hólnum: „Hvort
viltu heldur eiga mig með þér eða móti?“
Helga segir: „Það er algengt orðtak, að ekkert sé svo
Feitasti og þyngsti
maður heims
Árið 1770 fæddist [ Lelcester barn,
sem varð feitasti og þyngsti maður
Englands og raunar alls heimsins, Danf-
el Lambert (1770—1809) að nafni.
Byggðasafnið í fæðingarbæ hans hefur
helgað minnlngu hans heilt herbergl,
og í riti, sem gefið var út, seglr, að
hann hafi verið 338 kg að þyngd, 179
cm á hæð og 282 cm um mittið. Hann
var fangavörður I fangelsi bæjarins til
ársins 1805, og þegar hann hætti því
starfl, fékk hann 50 sterlingspunda árs-
laun, vegna þess hve góður hann hafði
verlð við fangana. Síðustu árin, sem
hann lifði, áskotnuðust honum tölu-
verðir peningar á þvi að sýna sig opln-
berlega, en útvega varð sérstakan vagn
fyrir hann, þegar hann fór til Lundúna.
Hinn 20. júni 1809 átti hann að sýna
sig á veðhlaupabrautinni [ Stanford,
en áður en af þvi varð, dó hann skyndl-
lega í hótelherbergi sinu. Honum hafði
sjálfum tekizt að troða sér Inn um
dyrnar, en þegar líkburðarmennirnlr
ætluðu að bera hinn gríðarlega stóra
líkama hans út, urðu þeir að rifa niður
hluta af dyraumbúnaðinum.
44