Æskan - 01.09.1975, Side 6

Miim tn ISltllBllCKim
Runólfur hét maður, sonur Úlfs örgoða. Hann bjó
í Dal fyrir austan Markarfljót. Hann gisti Otkel; er
hann reið af þingi. Otkell gaf honum uxa alsvartan
níu vetra gamlan. Runólfur þakkaði honum gjöfina
og bauð honum heim, þá er hann vildi fara, og stóð
þetta heimboð nokkurt skeið, svo að hann fór eigi.
Runólfur sendi honum oft menn og minnti á, að hann
skyldi fara, og hét hann jafnan ferðinni.
Otkell átti hesta tvo bleikálótta. Þeir voru bestir
hestar að reið í héraðinu og svo elskir hvor að öðr-
um, að hvor rann eftir öðrum.
Austmaður var á vist með Otkatli, er Auðúlfur
hét. Hann lagði hug á Signýju, dóttur Otkels. Auð-
úlfur var mikill maður vexti og styrkur.
Það var um vorið, að Otkell mælti, að þeir myndi
ríða austur í Dal að heimboði, og létu allir vel yfir
því. Skammkell var í för með Otkatli og bræður hans
tveir, Auðúlfur og þrír menn aðrir. Otkell reið hin-
um bleikálótta hesti, en annar rann hjá laus. Stefna
þeir austur til Markarfljóts. Hleypir hann nú fyrir
Otkel. Ærast nú báðir hestarnir og hlaupa af leið-
inni upp til Fljótshlíðar. Fer Otkell nú meira en
hann vildi.
Gunnar hafði farið heiman einn samt af bæ sín-
um og hafði kornkippu í annarri hendi, en handöxi í
annarri. Hann gengur á sáðland sitt og sáir þar nið-
ur korninu og lagði guðsvefjarskikkju1) sína niður
hjá sér og öxina og sáir nú korninu um hrlð.
Nú er að segja frá Otkatli, að hann ríður meira
en hann vildi. Hann hefur spora á fótum og hleypir
neðan um sáðlandið og sér hvorugur þeirra Gunnars
annan. Og í því er Gunnar stendur upp, ríður Ot-
'jguðsvefjarskikkja = skikkja úr dýrindis vefnaði.
kell á hann ofan og rekur sporann við eyra Gunnari,
og ristir hann mikla ristu og blæðir þegar mjög. Þar
riðu þá félagar Otkels.
„Allir megið þér sjá,“ segir Gunnar, „að þú hefur
blóðgað mig, og er slíkt ósæmilega farið. Hefur þú
stefnt mér fyrst, en nú treður þú mig undir fótum
og ríður á mig.“
Skammkell mælti: „Vel er við orðið, búandi, en
hvergi varst þú óreiðulegri á þinginu, þá er þú tókst
sjálfdæmið og þú hélst á agteirnum."
Gunnar mælti: „Þá er við finnumst næst, skalt þú
sjá atgeirinn."
Síðan skilja þeir að þvi.
Skammkell æpti upp og mælti: „Hart ríðið þér,
sveinar."
Gunnar gekk heim og gat fyrir engum manni um,
— og ætluðu engir, að þetta myndi af mannavöldum
vera. Einhverju sinni var það, að hann sagði Kol-
skeggi bróður sínum.
Kolskeggur mælti: „Þetta skalt þú segja fleirum
mönnum, að eigi sé það mælt, að þú gefir dauðum
sök, því að þrætt mun vera í móti, ef eigi vita vitni
áður, hvað þér hafið saman átt.“
Gunnar sagði nábúum sínum, og var lítil orðræða
á fyrst.
Otkell kemur austur í Dal og er þar við þeim vel
tekið — og sitja þar viku. Otkell sagði Runólfi allt,
hversu fór fyrir þeim Gunnari. Einn maður varð til
að spyrja að því, hversu Gunnar varð við.
Skammkell mælti: „Það myndi mælt, ef ótiginn
maður væri, að grátið hefði.“
„llla er slíkt rnælt," segir Runólfur, „og munt þú
það eiga til að segja næst, er þið finnist, að úr sé
grátraust úr skapi hans, og væri'það vel, ef eigi
gyldi betri menn þinnar illsku. Líst mér nú hitt ráð,
4