Æskan - 01.09.1975, Blaðsíða 7

þá er þér viljið heim fara, að ég fari með yður, því
að Gunnar mun eigi gera mér mein.“
„Eigi vil ég það,“ segir Otkell, „og munum vér
ríða neðarlega yfir fljótið."
Runólfur gat Otkatli góðar gjafir og kvað þá eigi
sjást mundu oftar. Otkell bað hann þá muna syni
sínum, ef svo bæri við, það er með þeim var vel.
Bardagi viS Rangá
Nú er þar til máls að taka, að Gunnar var úti að
Hlíðarenda og sér smalamann sinn hleypa að garði.
Smalamaðurinn reið heim í túnið.
Gunnar mælti: „Hví rfður þú svo hart?“
„Ég vildi vera þér trúlyndur," segir hann, „ég sá
menn ríða ofan með Markarfljóti átta saman og
voru fjórir í litklæðum."
Gunnar mælti: „Þar mun vera Otkell."
„Vildi ég því segja þér,“ segir smalamaðurinn,
»að ég hef oft heyrt mörg skapraunarorð þeirra.
Sagði svo Skammkell austur ( Dal, að þú hefðir grát-
ið, þá er þeir riðu á þig ofan. Þykja mér ill vera orð-
tök vondra manna.“
„Ekki skulum við vera orðsjúkir," segir Gunnar,
„en það eitt skalt þú vinna héðan í frá, er þú vilt.“
„Skal ég nokkuð segja Kolskeggi bróður þínum?"
segir smalamaður.
„Far þú og sof,“ segir Gunnar, „ég mun segja
Kolskeggi."
Sveinninn lagðist niður og sofnaði þegar.
• Gunnar tók smalahestinn og lagði á söðul sinn.
Hann tók skjöld sinn og gyrði sig sverðinu Ölvis-
naut, setur hjálm á höfuð sér, tekur atgeirinn — og
söng í honum hátt, og heyrði Rannveig móðir hans.
Hún gekk fram og mælti: „Reiðulegur ert þú nú,
son minn, og ekki sá ég þig slíkan fyrr.“
Gunnar gengur út og stingur niður atgeirnum og'
varp sér í söðulinn og ríður braut. Rannveig gekk
til stofu. Þar var háreysti mikið.
„Hátt kveðið þér,“ segir hún, „en þó lét hærra
atgeirinn, er Gunnar gekk út.“
Kolskeggur heyrði og mælti: „Það mun eigi engra
tíðinda vita.“
„Það er vel,“ segir Hallgerður. „Nú munu þeir
reyna, hvort hann gengur grátandi undan þeim.“
Kolskeggur tekur vopn sín og leitar sér að hesti
og ríður eftir slíkt er hann mátti.
Gunnar rlður um Akratungu þvera og svo til Geila-
stofna og þaðan til Rangár og ofan til vaðs á Hofi.
Konur voru þar á stöðli. Gunnar hljóp af hesti sín-
um og batt. Þá riðu hinir að. Móhellur voru í göt-
unni við vaðið.
Gunnar mælti til þeirra: „Nú er að verja sig. —
Kári veitir Njálssonum lið.
„Sjá þeir þá at skip fara sunnan neist ok voru eigi
færri enn tiu.---En á því skipi, er fyrst fór, stóÖ
maðr við siglu. Sá var i silkitreyju ok hafði gyldan
hjálm — en hárit beeði mikit og fagurt. Sá maðr
hafði spjót gullrekit i hendi. Hann spurði: Hverir
eiga hér leik svá ójafnan."
Njáls saga.
Er hér nú atgeirinn. Munuð þér nú reyna, hvort ég
græt nokkuð fyrir yður.“
Þeir hlupu þá allir af baki og sóttu að Gunnari.
Hallbjörn var fremstur.
„Sæk þú eigi að,“ segir Gunnar, „þér vildi ég síst
illt gera, en ég mun þó engum hlífa, ef ég á hendur
mínar að verja.“
„Það mun ekki gera,“ segir Hallbjörn, „þú munt
þó drepa vilja bróður minn, og er það skömm, ef
ég sit hjá,“ og lagði til Gunnars tveim höndum miklu
spjóti. Gunnar skaut fyrir skildinum, en Hallbjörn
lagði ( gegnum skjöldinn. Gunnar skaut svo fast nið-
ur skildinum, að hann stóð fastur í jörðinni, en tók
til sverðsins svo skjótt, að eigi mátti auga á festa,
og hjó með sverðinu og kom á höndina Hallbimi
fyrir ofan úlflið, svo að af tók.
Skammkell hljóp á bak Gunnari og heggur til
hans með mikilli öxi. Gunnar snerist skjótt að hon-
um og lýstur atgeirnum, og kom undir kverk öx-
inni, og hraut hún úr hendi honum út á Rangá.
Gunnar leggur [ annað sinn atgeirinn og f gegnum