Æskan - 01.09.1975, Qupperneq 9

liðveislu og gaf mörgum gjafir og fékk af hina
mestu sæmd. Situr Gunnar nú heima f sæmd sinni.
Hestavíg
Starkaður hét maður. Hann var Barkarson. Hann
bjó undir Þríhyrningi. Kona hans hét Halibera. Syn-
ir þeirra Starkaðar og Hallberu voru þeir Þorgeir og
Börkur og Þorkell. Hildigunnur læknir var systir
þeirra.
Þeir voru ofsamenn miklir í skapi, harðlyndir og
ódælir. Þeir sátu yfir hlut manna.
Egill hét maður. Hann var Kolsson. Egiii bjó í
Sandgili. Synir þeirra votti þeir Kolur og Óttar og
Haukur. Móðir þeirra var Steinvör, systir Starkaðar
undir Þríhyrningi. Synir Egils voru miklir menn og
kappsamir og hinir mestu ójafnaðarmenn. Þeir voru
að einu máli og synir Starkaðar. Systir þeirra var
Guðrún náttsól. Hún var kvenna fríðust og kurteis-
ust.
Egill hafði tekið við austmönnum tveimur. Hét
annar Þórir, en annar Þorgrímur. Þeir voru frum-
ferlar út hingað vinsælir og auðugir. Þeir voru vígir
vel og fræknir um allt.
Starkaður átti hest góðan,, rauðan að lit, og þótti
þeim svo, sem enginn hestur myndi hafa við þeim
I vígi.
Einhverju sinni var það, að þeir bræður úr Sand-
gili voru undir Þríhyrningi. Þeir höfðu viðurmæli
mikið um alla bændur í Fljótshllð, og þar kom, að
Þeir töluðu, hvort nokkur myndi vilja etja hestum
við þá. En þeir menn voru, að mæltu það til sóma
Þeim og eftirlætis, að bæði myndi vera, að enginn
niyndi þora við að etja, enda myndi enginn eiga því-
líkan hest.
Þá mælti Hildigunnur: „Veit ég þann mann, er
Þora mun að etja yður.“
„Nefn þú þann,“ segja þeir.
Hún svarar: „Gunnar á Hlíðarenda á hest brúnan
og mun hann þora að etja við yður og við alla aðra.“
„Svo þykir yður konum,“ segja þeir, „sem enginn
ftiuni vera hans maki. En þó að auvirðilega hafi
farið fyrir honum Geir goði eða Gissur hvfti, þá er
eigi ráðið, að oss fari svo.“
„Vður mun first1) fara,“ segir hún — og varð
Þeim að hin mesta deila.
Starkaður mælti: „Á Gunnar vildi ég að þér leit-
uðuð síst manna, því að erfitt mun yður verða að
ganga í móti giftu hans.“
„Leyfa munt þú oss, að vér bjóðum honum hesta-
at?“ segja þeir.
1) first = fjærst, ySur mun first fara = ySur mun
toest skorta.
„Fögur er hlíðin“.
„Þeir ríða fram at Markarfljóti. Þá drap hestr
Gunnars fceti, og stökk hann af baki. Honum var
litit til hliðarinnar og bæjarins at Hliðarenda. Þd
mælti hann: „Fögr er hliðin, svá at mér hefir hon
aldri jafnfögr sýnst, bleikir akrar, enn slegin tún,
ok mun ek riða heim aftr ok fara hvergi.“
Njáls saga.
„Leyfa," segir hann, „ef þér prettið hann í engu.“
Þeir kváðust svo gera mundu.
Riðu þeir nú til Hlíðarenda. Gunnar var heima og
gekk út. Koiskeggur og Hjörtur gengu út með hon-
um — og fögnuðu þeim vel og spurðu, hvert þeir
ætluðu að fara.
„Eigi lengra," segja þeir, „oss er sagt, að þú eig-
ir hest góðan, og viljum vér bjóða þér hestat.“
„Litlar sögur mega ganga frá hesti mínurn," seg-
ir Gunnar, „hann er ungur og óreyndur að öllu.“
„Kost munt þú láta að etja,“ segja þeir, „og gat
þess til Hildigunnur, að þú myndir góður af hestin-
um.“ ,
Hví töluðu þér um það?“ segir Gunnar.
„Þeir menn voru,“ segja þeir, „að það mæltu, að
þú myndir eigi þora að etja við vorn hest.“
„Þora mun ég að etja,“ segir Gunnar, „en gráiega
þykir mér þetta mæit.“
„Skulum vér til þess ætia,“ segja þeir, „að þú
munir etja.“
„Þá mun yður þykja för yðar best,“ segir Gunnar,
7