Æskan - 01.09.1975, Page 20

Ég hef veriS að hugsa um það sfðan, hve afar illa ég var
útbúinn í þennan leiðangur. Þegar ég lagði af stað með
tímavélinni gekk ég út frá því, að framtiðarmaðurinn mundl
í öilum greinum vera kominn svo afar langt fram úr okkur.
Ég var hingað komlnn, vopnlaus, meðalalaus, tóbakslaus
— og þess saknaði ég oft og einatt mjög ■— og meira að
segja nærrl því eldspýtnalaus. Eða hefði ég aðeins haft
með mér Ijósmyndavól! Ég hefði getað tekið blossmynd af
þessum undirheimum á einu augnabliki og skoðað hana
svo I næði. En nú stóð ég þarna allslaus nema með vopn
þau sem náttúran gefur hverjum manni, hendur, fætur og
tennur, — og svo einar fjórar eldspýtur,- sem ég átti eftir.
Mér þótti ekki álitlegt að hefja mikla rannsóknarferð
þarna innan um stóreflis vélabáknin f niðamyrkri. Ég sá
það nú fyrst, að eldspýturnar voru að þrjóta. Mér hafði
aldrel komið til hugar, að ég þyrftl að spara þær nokkra
ögn, og ég eyddi vlst helmingnum úr stokknum I það, að
lofa ofanjarðarbúum að sjá eldinn, þvl að hann var orðlnn
þeim alls ókunnur. En nú voru þær allar búnar nema einar
fjórar. Og er ég stóð þarna I myrkrinu og var að hugsa um
þetta, fann ég að káfað var með köldum flngrum framan I
mlg og fann einkennllega fýlulykt. Ég heyrði andardráttinn
I heilum sæg af þessum verum f kringum mlg. Ég varð var
við, að það var reynt með lagi að ná stokknum úr hendl
mér, og aðrlr toguðu I fötin mfn aftan frá. Það var svo
óviðfeldið að finna þessi ósýnilegu kvlklndl þukla slg og
þreifa, að engin orð fá lýst þvl. Og þarna f myrkrlnu fann
ég allt I einu mjög greinilega, hvað gersamlega ómögulegt
það var fyrlr mig að skllja þessar verur og hugsunargang
þelrra. Ég æptl að þeim af öllum mætti. Þeir hrukku
snöggvast frá mér, en svo fann ég þá þyrpast utan að mér
aftur. Þeir kipptu nú talsvert djarflegar I mig, og hvísluð-
ust á með einkennilegu hljóði. Það fór um mig hrollur og
ég rak upp annað org, heldur ófagurt. Nú varð þeim mlklú
minna um það, og þegar þeir komu að mér aftur; heyrðist
í þeim einkennilegur hlátur. Ég verð að játa það, að ég var
alvarlega hræddur. Ég ákvað að kveikja á annarri spýtu, og
nota birtuna til þess að forða mér. Ég gerði það, og treindi
Ijósið með blaði, sem ég fann I vasa mlnum. Með þessum
hætti tókst mér að komast að ganginum aftur. En þegar Inn
I hann kom slökknaði Ijósið, og jafnskjótt og dimmt var
orðið heyrði ég skrjáfa I Mórlokkunum eins og þurru laufi
og fótasparkið eins og. þegar stórir regndropar falla é
hellugrjót, þegar þeir flykktust á eftir mér.
Á sama augabragði var þrifið I mig af fjölda handa, og
nú var enginn efl á, að þeir ætluðu að draga mig inn aftur.
Ég kvelktl enn og velfaði Ijósinu framan I þá. Þið geúð
ekki haft hugmynd um það, hve ógeðslegt það var að
horfa á þessi andlit, náföl, hökulaus, með stór, uppglennt
og loklaus augu! Þeir þyrluðust nú á flótta, bllndaðir og
ofsahræddlr. En ég segl ykkur það satt, ég stóð nú ekki
lengi og glápti! Ég lagði á flótta allt sem af tók, og þegar
þessi spýta var útbrúnnln kveiktl ég á þeirri þriðju. Það
stóðst hér um bil á, að hún var búin og ég kominn að
brunninum. Ég fleygði mér út af á barminum, því að slög-
in I loftdælunni niðri I djúpinu gerðu mig hálfruglaðan. Síð-
an fór ég að þreifa til hliða til þess að finna málmkrókana,
og I þvl er ég fann fyrir þeim var þrifið I fæturna á mér og
togað I þá af afli. Ég kveikti I ofboði á síðustu spýtunni —
-----og það slokknaði á henni um leið. En nú var ég búlnn
að ná föstu takl I krókana. Ég sparkaði I ofboði og gat los-
að mig úr taki Mórlokkanna. Kleif ég nú allt hvað af tók
upp eftir brunninum, en þeir stóðu eftir og góndu á mig-
Einn þeirra reyndi að veita mér eftlrför, og var rétt að
segja búinn að rlfa af mér annan skóinn.
Þetta ferðalag upp eftlr brunninum var ógurlegt og rnér
fannst það engan enda ætla að taka. Þegar ég átti eftir
svo sem tuttugu til þrjátíu fet, kom yfir mig magnleysi og
svimi eins og ég ætlaðl að deyja. Ég varð að taka á öllu
til þess að missa ekki tökin. Síðustu þrepin kostuðu nrilg
ógurlega baráttu við þetta magnleysi. Hvað eftir annað
snarsundlaðl mig svo, að mér fannst ég kominn á fleygi'
ferð niður. En loks komst ég þó einhvern veginn upp úr
brunninum, og reikaði út úr rústunum, út I sólsklnlð. Ég föll
flatur á grúfu. Jafnvel jarðvegurinn fannst mér anga hreinn
og hressandi. Svo man ég að Vína var komin og kyssti
mig á hendurnar og höfuðið og ég heyrðl málróm margra-
Og svo missti ég meðvitund um stund.
(Framh.)
SJÖ
HELGIDAGAR
Allir tlntínr vikunnnr c',u
livlt'idngar, og l'vr ])að c'f*"
þjóðcrni og trúarhrögðun)'
livaða dagur vr helgur hald,nn
i livcrju landi. Grikkir haWn
yfirleitt inánudaginn heilagan,
íranir þriðjudaginn, Assvrin-
nienn miðvikudaginn, Egyl’h"
fimmtudaginn, Tyrkir föstu-
daginn, Gyðingnr laugardagin"
og kristnir menn sunnudagin'* 1-