Æskan - 01.09.1975, Síða 27

Þótt einstaka gangandi vegfarandi virði ekki
regluna að bíða þegar umferðarljós gefa það
til kynna, verður hann aðeins til athlægis
og vafalaust kemur það honum i koll fyrr eða
síðar, það er ekki þess virði að feta í fót-
spor hans. Það er jafnmikil skylda gangandi
vegfarenda, að bíða eftir grænu ljósi, eins
og ö^cumanna. Við skulum þv í ávallt bíða
róleg á meðan rautt ljós eða "BÍÐTÐ" stendur
á götuvitanum.
27ZJD^
Ekki má samt ana af stað strax og rauða
ljósið hverfur og gula ljósið kviknar,
heldur verðum við að bíða þar til græna
ljósið kemur. Þá litum við til beggja
hliða og einnig aftur fyrir okkur, ef ske
kynni, að ökutæki úr sömu átt og við,
ætlaðí að beygja í veg fyrir okkur. Það
er staðreynd sem við verðum að beygja
okkur fyrir, að það er aldrei hægt að
vera öruggur um skoðanir eða gerðir
annarra í umferðinni.
Ef við verðum að fara yfir akbraut, þar
sem engin gangbraut er í nánd og jafnvel
þar sem kyrrstæðar bifreiðar eru, verðum
við að sýna ítrustu varkárni, þar eð
vænta má að ökumenn sjái siður til okkar
og við höfum einnig minna útsýni yfir
akbrautina.
Þar sem við getum átt á hættu að ökutæki
þurfi að bakka, t.d. þegar verið er að
aka því út úr stæði, inn eða út úr inn-
keyrzlu, verðum við að vera sérlega
varkár. Ökumenn vörubifreiða, strætis-
vagna o.fl. eiga oft erfitt með að sjá
nægilega vel aftur fyrir bifreiðar sinar
og þess vegna verðum við að gæta að okkui'.
Það er mun erfiðara fyrir ökumann að
stöðva bifreiðina þegar.hált er, hemlunar-
vegalengdin getur orðið allt að helmingi
lengri. Þetta verðum við að hafa hugfast,
þegar við ætlum yfir akbraut, sem er hál
vegna bleytu, ísingar eða snjókomu. Við
eigum einnig erfiðara með að ganga röskiega
yfir ef hált er.
(Framh.)