Æskan - 01.09.1975, Síða 29

innar frá Akureyri og Leiðarstjörnunnar frá Dalvík.
Alls voru þátttakendur um 60 — 10 fullorðnir og 40
^-50 börn og unglingar. Mótsstjóri var Arnfinnur Arn-
finnsson umdæmistemplar, en gestir Hilmar Jóns-
son frá Keflavík og Kristinn Vilhjálmsson úr Reykja-
vík. Á Laugalandi er ágætis aðstaða til leikja. Hand-
bolta- og knattspyrnuvöllur á hlaðinu og útilaug
nokkra tugi metra frá skólabyggingunni. Og vitaskuld
fengum við gott veður, 20 stig sögðu þeir sem þurfa
enga mæla, finna bara hitann á sér.
Á laugardaginn voru alls kyns leikir á dagskrá, en
um kvöldið voru ágæt skemmtiatriði í skólanum. Þar
kom hver barnastúka fram með sitt ákveðna prógram.
Á sunnudaginn var skroppið til Möðruvalla þar sem
sóknarpresturinn sagði sögu staðarins og flutti síðan
stutta guðsþjónustu. Þegar komið var heim fóru
gæslumennirnir í hörku handbolta við unglingana
og að sjálfsögðu vann „gamla fólkið“ leikinn.
Öllum bar saman um að þetta hefði verið ánægju-
legt mót og slík starfsemi þyrfti að halda áfram í
framtíðinni. Meðfylgjandi myndir eru flestar teknar
af mótsgestum á Möðruvöllum. H. J.
------------------------------------------------------♦>
Það var einu sinni konungur, sem
átti son, er aldrei var ánægður.
Hann átti reiðhest, hann átti bát —
iá, hann átti allt, sem hann gat ósk-
að sér. En hann var hvorki glaður
hé hamingjusamur. Alltaf mátti sjá
á honum fýlu- og óánægjusvipinn,
hvar sem hann var staddur og
hvernig sem á stóð. Faðir hans
fann upp ótal ráð, og reyndi allt
sem hugsast gat til þess að koma
honum í gott skap, en ekkert dugði.
Dag nokkurn kom vitringur til
hallarinnar. Þegar hann heyrði,
hvernig ástatt var með prinsinn,
kom hann að máli við konunginn
°9 sagði: „Ég skal reyna að gera
son yðar hamingjusaman." Og svo
9erði hann nokkuð, sem vakti furðu
Þeirra, er viðstaddir voru. Fyrst
skrifaði hann með einhverju hvítu
VILTU
VERÐA
HAMINGJUSAMUR?
efni stafi á pappírsörk. Enginn gat
séð eða lesið, hvað þetta var. Síð-
an sagði vitringurinn prinsinum að
fara inn í dimmt herbergi. Þar skyldi
hann kveikja Ijós, og halda örkinni
fast upp að Ijósinu, þá myndi hann
geta lesið það, sem þar væri skrif-
að.
Prinsinn gerði nú eins og vitri
maðurinn hafði fyrir hann lagt, og
beið nú með eftirvæntingu eftir því,
sem hann fengi að sjá.
Þegar hann bar örkina að Ijós-
inu, sá hann glöggt hina hvitu stafi
eins og í bláleitum bjarma, og hann
gat lesið mjög greinilega: „Gerðu
daglega einhverjum meðbræðra
þinna eða systra greiða."
Prinsinn fylgdi ráði vitringsins,
og brátt varð hann hamingjusam-
asti maður í öllu konungsríkinu.
27