Æskan - 01.09.1975, Qupperneq 49

Grimmsævintýrið:
HERRA KORBES
&L
*ani og hæna komu sér
saman um að fara í ferða-
,a9 sér til skemmtunar og heilsu-
^ótar. Haninn smíðaði þeim fallegan
vagn með fjórum hjólum rauðmál-
uðum og beitti fyrir hann fjórum
músum. Þau settust síðan upp í
vagninn og óku af stað.
Þegar þau höfðu ekið um stund,
aiættu þau kisu. Hún spurði þau,
hvert ferðinni væri heitið. Hænan
varð fyrir og sagði:
Halda skal í happaleitir
herramanns, sem Korbes heitir.
i.Lofið þið mér að fara með ykk-
UL“ sagði kisa.
>,Það er guðvelkomið,“ svaraði
hænan, „sestu upp í vagninn, en
9áðu að þér að detta ekki út úr
honum."
Nú kom myllusteinn, síðan egg og
°nd og títuprjónn og seinast saum-
nál, og öll fengu þau að vera með
í förinni. En þegar þau komu þang-
að, sem herra Korbes bjó, var hann
ekki heima, karlinn. Mýsnar komu
nú vagninum fyrir í vagnskýlinu og
bjuggu þar um sig. Haninn og hæn-
an flugu upp á bjálka. Kötturinn bjó
um sig á arinhellunni, öndin í
þvottaskálinni. Eggið vafði hand-
klæðinu utan um sig. Títuprjónninn
stakk sér í stólsetuna, en saum-
nálin í koddann, og myllusteinninn
hengdi sig upp yfir dyrunum.
Nú kom herra Korbes heim og
ætlaði að kveikja upp í arninum. En
kötturinn þyrlaði öskunni framan í
hann. Hann hljóp þá fram í eldhús
til að þvo af sér öskuna, en þá tók
öndin að busla og skvetta á hann
vatninu. Hann þreif nú handklæðið
ætlaði að þurrka sér en þá braut
hann eggið, svo að hvítan úr því
fór í augun á honum og blindaði
hann. Nú settist hann á stólinn til
að hvíla sig, en þá stakk títuprjónn-
inn hann í rassinn. Hann var nú
orðinn fokvondur og fleygði sér upp
í rúm, en saumnálin stakkst þá í
hnakkann á honum. Hann stökk á
fætur með háhljóðum og ætlaði að
flýja, en þegar hann kom í dyrnar,
datt myllusteinninn ofan í skallann
á honum, svo að hann seinrotaðist.
En þess er getið til, að herra
Korbes muni hafa verið fjarskalega
vondur maður.
HvaS á telpan margar krónur f spari-
sjóðsbókinni sinni?
GJALDDAGI
ÆSKUNNAR
VAR 1. APRÍL
GREIÐIÐ
NÚ FLJÓTT!
7. Þegar þrælarnir höfðu verið látnir vinna við þetta í marga daga, var allt fólkið í þorpinu kallað
saman. Stórum, gulum fræjum var hellt úr skinnpoka á heljarmikinn stein, og síðan tendrar höfðinginn fórn-
arbál. Hann slær neista með tinnuhníf.
8. Því næst taka mennirnir allmarga tinnumuni og ganga út í mýri. Þar grafa þeir þessar dýrmætu fórn-
argjafir. Jafnframt kallar höfðinginn hátt og biður kornguðinn um góða uppskeru, því að nú á að sá bygg-
korninu.
9- Á meðan Bjarnarkló var bundinn sem fangi í kofanum, hafði hann séð, hvernig konurnar mörðu bygg-
^ornið. Þær settu það á stóran, flatan stein. Síðan tóku þær minni stein í hönd sér og mörðu kornið, þang-
a3 til það varð að Ijósu mjöli.
47