Æskan - 01.05.1976, Blaðsíða 5

Drer>gurinn
®a9ði vig afa sinn og ömmu
e9ar þau óku saman
aus‘ur í Flóa
ausandi rigningu:
^'billaíba,
bas gusaðist úr pollunum
yf,r reinsann.
begar afi hans
00 út í ána
°9 kastaði flugu
fyrirlaxinn,
®s9ði drengurinn:
1 ba, avi veia
d0a fikkinn.
Á heimleiðinni
þegar sundin blöstu
við þeim, sagði drengurinn
(sigri hrósandi):
dóa ba,
en afinn spurði: Hvað heitir
dóa ba?
Eitir sór,
sagði drengurinn
og komst inn í þjóðsöguna
eins og jaðrakáninn
sem sagði við afann
og drenginn við ána:
vadd-út-í, vadd-út-í,
sagði jaðrakaninn.
Matthías Johannessen.
vig9,brökk upp af þessum hugrenningum mínum
Un f°tatak Lilju. Hún kom hiaupandi neðan göt-
l-5’ °9 bað var auðséð á tilburðum hennar, að hún
gg° yfir einhverju harla mikilvægu. Hún var hálfu
0 ru ari eldri en ég, rúmlega tíu vetra gömul, stór
Um neiiin’ Ijóshærð og bláeyg, dálítið freknótt kring-
nefig, þegar |_j|ju var mikjg niSri fyrir, hætti
nni v'ð að stama.
" raenka,“ sagði ég, „sjáðu fífilinn, sem er að
e rin^a út hérna í tóftinni. Heldurðu að hann verði
1 orðinn fallegur á morgun?“
innjún leit snöggvast á blómið, en stakk síðan hend-
1 a kaf niður í svuntuvasann sinn:
”=9 gæti Kka sýnt þér nokkuð skrýtið,” sagði hún.
’’Hvað er það?" spurði ég.
líe”Ja> bað segi ég þér ekki,“ svaraði hún dálítið
rsknislega og dró annað augað ( pung.
”Jú. gerðu það,“ sagði ég. „Gerðu það fyrir mig.“
■■Ne-hei!“
unrJún hreyfði höndina í svuntuvasanum og hallaði
!r flatt, horfði stríðnislega á mig og sagði:
” ei-veistu, hvað ég er með í vasanum?”
i,Nei."
”Gettu.“
v ”Hei' Það get ég ekki,“ sagði ég og fór nú að
6rða forvitinn.
’,vlút reyndu það,“ sagði hún. „Reyndu að geta!“
”Er Það kúskel?” spurði ég.
i,Nei.“
”^uðungur?“
,,Nei.“
"Bláskel?"
„Nei.“
”Hörpudiskur?“
„Nei.“
„Steinn eða fiöskutappi?“
„Nei.“
„Leggur eða vala?“
„Nei.“
„Glerbrot?"
„Ja-há,“ samsinnti hún þá loksins og sýndi mér
glerbrot í lófa sér, svo dásamlega fallegt, að ég hafði
aldrei séð neitt þvílíkt áður. Þegar sólin skein á
það, birtust í því allir regnbogans litir, rétt eins og
það væri samsett af örsmáum glitrandi kristöllum.
„Hvar fannstu það?“ hrópaði ég öldungis frá mér
numinn.
„Ég fann það ekki, hann Einar gamli [ Móakoti
gaf mér það,“ svaraði Lilja. „Hann rakst á það, þeg-
ar hann var að stinga upp kálgarðinn sinn.“
„Það er ekki ónýtt að fá það í dótið okkar," 6agði
ég ærið mannalegur og ætlaði að fara að taka gler-
brotið úr lófa henni og athuga það betur, þegar hún
stakk því aftur í vasann, varð einhvern veginn und-
arleg á svipinn og sagði með þrjóskuhreim í rödd-
inni:
„Ég læt það ekki í dótið.“
„Ha? Læturðu það ekki í dótið?” át ég upp eftir
henni. „Hvers vegna ekki?"
„Af því að mig langar til að eiga það sjálf," sagði
hún. „Það er svo fallegt.”
Þetta þótti mér skrýtin ákvörðun og fram úr hófi
ósanngjörn, enda heimtaði ég að glerbrotið rynni f
búslóðina eins og aðrir hlutir, sem við höfðum eign-
ast að undanförnu.
„Heldurðu kannski, að mig hafi ekki langað til
að eiga hörpudiskinn einn?“ spurði ég. „Og þó gaf
ég hann eftir líka.“ Framh. á bls. 38