Æskan - 01.05.1976, Blaðsíða 34

Meðan flokkur'inrí var í matarleit, rakst Tarzan oft á
apana, en þeir tóku nærveru hans sem sjálfsögðum hlut.
Kæmi hann of nærri apaynju með ungbarni, urraði
hun og bretti gi'önum ófriðlega, og sumir hinna ungu
apa urruðu ef hann kom nærri þeim, meðan þeir átu
feng sinn. En þetta var algengt innbyrðis meðal apanna.
Tarzan leið annars vel meðal þessara forfeðra hinna
fyistu manna. Hann forðaðist apaynjurnar, er urruðu að
honum; — það gera allir apar, sem ekki eru óðir, —
og hann urraði að þeim öpum, er sýndu honum tennur,
og bretti gi'önum framan í þá. Þannig lifði hann nú
aftur sínu fyrra lífi, og enginn gat séð, að hann hefði
kynnst verum af sínum eigin kynbálki.
Þannig fór hann með þeim um skóginn í heila viku
að mestu leyti af félagslöngun og að öðru leyti til þess
að festa í huga þessara villidýra minningunum um
sig. Tarzan vissi frá fyrri tíma, að það var mikils virði
að eiga vináttu við slíkan flokk hraustra villidýra, er
hann gæti kvatt sér til hjálpar.
Þegar hann þóttist viss urn, að hann væri að nokkru
búinn að ná ætlun sinni, hélt hann aftur í rannsóknar-
feið. í þessu augnamiði lagði hann af stað árla morg-
uns norður a bóginn; hann hélt fram með ströndinni og
fór greitt til kvölds.
Sólin kom næsta morgun upp því nær beint til hægri
handar honum, er hann sneri andlitinu að sjónum, í stað
þess að áður hafði hún komið upp úr sjónum beint
fram undan honum; hann þóttist því sjá, að ströndin
sveigði til vesturs. Allan þann dag hélt hann áfram
eftir trjánum með hraða íkornans.
Sólin seig um kvöldið í æginn út frá ströndinni.
Þá vissi apamaðurinn, að grunur hans var réttur.
Rokoff hafði sett hann á land á eyju.
Hann hefði átt að vita þaðl Rokoff gat ekki fundið
upp nema hina verstu klæki. Og hvað gat verið verra
en að lifa það, sem eftir var ævinnar, á mannlausri, ó-
þekktri eyju úr alfaraleið?
Vafalaust hafði Rokoff siglt beint til meginlandsins
til þess að koma Jack í fóstur villimanna, eins og 1 ‘
hafði hótað í bréfinu. . ^
Hrollur fór um Tarzan, er hann hugsaði til þjá11’11®]
þeirra, er barnið mundi þola í fóstri mannætna, jafn^t
þó þær væru því velviljaðar. Apamaðurinn hafði
lifnaðarháttum og atferli hinna lægstu villimanna A rl ^
nægilega til þess að hann vissi, að meðal þeirra faIin
Iíka lægri tegund kærleika og mannúðar, en ævl Þel ..
var í
og þjáninga.
besta falli full hræðilegasta bjargarskorts,
liSttU
Hér við bættist sú hryllilega ævi, er barnið átti, er Þjf
stálpaðist, þeir hræðilegu siðir, er það ælist upp vlð
mundu að eilífu gera það illfært til þess að sítta 5a
við siði menntaðra manna.
Mannæta! Litli drengurinn hans mannætal Það var
óttalegt til að hugsa um það! ^
Beittar tennurnar, fallega nefið, litla andlitið viðbj0
lera málað.
Tarzan andvarpaði. Bara að kverkar RússaflS
komnar í greip hans!
°g.Jane! • „ boiaf
Hvílíkar kvalir, efa og örvæntingar hlaut hún að r ^
Hann fann, að aðstaða hans var miklu betri en hetrl1 r
c
Hann vissi að minnsta kosti, að annar ástvinur han
öruggur heima, en hún hafði enga hugmynd, hv'Oih1
bónda sinn né son.
1 hl°
Tarzan var það gott, að hann renndi ekki grun 1
rétta, því hefði hann vitað, hvar Jane var, hefði ho^
legið við sturlun.
Hann fór hægt og var annars hugar, en allt í el
barst honum hljóð til eyrna, er hann skildi ekki- ^
Hann gekk hljóðlega á hljóðið, uns hann allt i el ^
sá stórt pardusdýr, sem fast var undir stóru, föllnu
Þegar Tarzan nálgaðist sneri dýrið hausnum að tr
um, urraði og reyndi til þess að losna, en stór &rel°’lJ,
lá um þvert bak þess, og smærra lim, er flæktist
fætur þess, vörnuðu því að hreyfa sig nema örfáa sen
metra í hverja átt.
32
h;ng^^ðurinn stóð með spenntan bogann framan við
jálparlausa kött til þess að stytta honum aldur
l r
áði
þvf 6n dræpist úr hungri, en er hann dró örina
jjv*r f>'rir odd, stansaði hann skyndilega.
bjjr * ^rePa veslings dýrið, þegar svo aúðvelt var að
ósi^ ^vi' Hann var viss um, að hryggur dýrsins var
°g e, ,a^Ur’ annars hefði það ekki brotist svo fast um,
jj ,ki Var það fótbrotið.
ajj ^nn Saf eftir á strengnum, lét örina í mælinn, kast-
V .^anum á bakið og gekk nær villidýrinu.
ketji ^ gans framleiddu kvarnarhljóð það, er stóru
Jar2 n*r notuðu, þegar vel Iá á þeim. Vingjarnlegri gat
®ert si£ ^ mnii Shitu.
apa Usdýrið hætti að urra og horfði rannsakandi á
óhj!?anninn- Til þess að lyfta greininni af dýrinu var
f'jsft '$rniie£t að komast í náið færi við klær þess og
ijjag’ °S þegar það væri laust við þunga trésins, var
^UnUrÍnn gersamlega á valdi þess, en Tarzan apabróðir
að hræðast.
^ttnd”11 gafrii tekið ákvörðun og framkvæmdi hana sam-
ifis 3riri §ekk hiklaust inn í greinaflækjuna að hlið dýrs-
á Suðaði stöðugt. Kötturinn leit á manninn og starði
ur t.nn ~~ spyrjandi. Það skein í vígtennumar, en frem-
-p þess að vera til taks, en til sóknar.
fótliarzai1 setti öxlina undir trjábolinn, og straukst ber
Uja^ fjarts við silkimjúkan feld kattarins; svo nærri stóð
-pUrinn villidýrinu.
^r^an herti heljarvöðva sína.
mikla tré lyftist hægt af pardusdýrinu, sem ekki
tUjjr ^i að skríða undan því, er það fann þungann
ögr n a' Tarzan sleppti trénu, og dýrin sneru hvort að
^ °8 horfðust á.
0tt iék um varir apamannsins, því hann vissi, að
gaf®i hætt lífi sínu til þess að bjarga þessum
Utin',r!e!aga’ °S hann hefði ekki orðið hissa, þótt kött-
£ n hefði stokkið á hann um leið og hann losnaði.
ar n þa® gerði hann ekki. í stað þess stóð hann álengd-
uung il°rfði á apamanninn brjótast út úr greinabend-
Er
Ta
H;
arzan var laus, var hann ekki þrjú skref frá dýr-
h;n nanrr hefði getað farið upp í hæstu greinar trjánna
ist U.m megin við fallna tréð, því Shíta gat ekki kom-
ef ejns hátt og hann upp í trén, en það var eitthvað,
til
þes;
v’h löngun til þess að miklast, sem kom honum
grennCjS a® nálgast pardusdýrið, eins og hann vildi
þvf,
Er
last um, hvort nokkur þakklátssemi væri til hjá
er gerði það vinveitt honum.
h^t fjann nálgaðist hinn stóra kött, færði hann sig
■bi hliðar, og apamaðurinn gekk fram hjá honum
ekki fet frá vígtönnum hans, og er Tarzan hélt áfram
um skóginn, kom Shíta lötrandi á eftir honum eins og
tryggur hundur.
Lengi gat Tarzan ekki greint, hvort dýrið elti hann
til þess að leggja hann að velli siðar eða fyrir vináttu
sakir. En loksins þóttist hann viss um, að vinátta réði
gerðum þess.
Sfðar um daginn fann Tarzan þefinn af rádýri og
fór upp í trén. Er hann hafði snarað dýrið, kallaði hann
á Shítu á svipaðan hátt og er hann sefaði hana, en þó
hærra og hvellara.
Það var eftirlíking á hljóði því, sem hann hafði heyrt
pardusdýr nota, er þau höfðu veitt í félagi.
Því nær samstundis brakaði í kjarrinu, og langur og
mjúkur skrokkur hins nýfengna félaga kom í Ijós.
Þegar pardusdýrið sá rádýrið og fann blóðlyktina, rak
það upp hátt öskur, og augnabliki síðar voru tvö dýr
hlið við hlið og snæddu kjötið af hirtinum.
í marga daga fylgdust þessir fjarskyldu félagar að um
skóginn.
Þegar annar náði bráð, kallaði hann á hinn og þannig
leið þeim mætavel.
Eitt skipti, er þeir voru að rífa í sig skrokkinn af gelti,
er Shíta hafði lagt að velli, braust Númi, Ijónið, grimmt
og ægilegt, út úr runna rétt hjá.
Með reiðiöskri stökk hann fram til þess að hræða þá
frá bráðinni. Shíta þaut inn í þykkni rétt hjá, en Tarzan
stökk upp í lággreinar trés, sem slútti yfir bráðina.
Apamaðurinn losaði stráreipi sitt, og meðan Númi stóð
yfir hræinu og teygði öskrandi upp hausinn, varpaði
hann snörunni um háls hans og herti að henni í einum
rykk. Jafnframt kallaði hann á Shítu og dró ljónið að
sér, uns afturfætunrir einir námu við jörð.
Hann batt reipið í skyndi fast um sterka grein, og
um leið og pardusdýrið kom í Ijós, stökk Tarzan til
jarðar við hlið ljónsins, er braust ákaflega um, og réðst
á það vinstra megin með hníf sinn. Shíta réðst hinum
megin að því.
Pardusdýrið beit og reif ljónið hægra megin, en Tarzan
rak hníf sinn hvað eftir annað í hjarta þess, og svo
fóru leikar að konungur dýranna varð að láta í minni
pokann og valt dauður til jarðar áður en hann næði
að bita í sundur snöruna, er hélt honum föstum.
Þá kvað við í skóginum siguröskur karlapa, blandað
siguröskri pardusdýrsins.
Þegar síðasti hljómurinn dó út í fjarska, hættu tuttugu
málaðir hermenn að draga á land á ströndinni bát sinn.
Þeir litu til skógarins og hlustuðu.
(Framhald).
33