Æskan - 01.05.1976, Blaðsíða 40

„Ja, þaS er nú sama,“ gegndi hún og sat viS sinn
keip. „Ég ætla að eiga það sjáif.“
„Viltu þá ekki selja mér það?“ stakk ég upp á.
„Eða hafa skipti á því og öðru dóti?“
„Ne-hei.“
„Ég skal láta þig fá vasahnífinn minn í staðinn."
„Hvað á ég að gera við svona vasahnif?" spurði
hún. „Ég er ekki strákur!"
„Þú skalt fá þennan snærisspotta f ofanáíag.“
„Uss,“ sagði hún, „ég get fengið nóg snæri hjá
pabba, ef ég vi!.“
„Og kannski læt ég þig fá munnhörpuna líka,“
bætti ég við, en mátti þó ekki til þess hugsa að sjá
af blessuðu hljóðfærinu mínu, sem var mér kærara
en flest annað.
Lilja neitaði engu að síður, skellti í góm og sagð-
ist ekki vilja sjá munnhörpu, sem aðrir væru búnir
að blása.
„En — ef þú færð hörpudiskinn?" spurði ég.
„Hörpudiskinn? Þú átt ekkert með að bjóða hann!“
svaraði hún með þjósti og hnykkjum. „Við eigum
hann bæði!“
Nú fór að síga f mig, svo að um munaði. Ég
slöngvaði því á hana, að úr því að hún tímdi ekki
að láta glerbrotið renna f búið okkar, þá tæki ég
líka hörpudiskinn aftur, hvað sem hver segði.
„Og þá fer ég burt með allt það dót, sem ég hef
komið með hingað í tóftina," svaraði hún í sama tón
og lét engan bilbug á sér finna.
„Mér er alveg sama!“ hrópaði ég fokvondur og
lét ekki sitja við orðin tóm, heldur byrjaði þegar að
skipta búslóðinni. „Þetta átt þú, og þetta á ég!“
En auðvitað gengu skiptin ekki stórslysalaust, eins
og allt var f pottinn búið. Meðal annars var þarna
næsta heilleg blárósótt grautarskál, sem við þótt-
umst bæði eiga. Fyrr en varði vorum við komin í
hörkurifrildi út af skálinni, sem endaði með því,
að hún hrökk f sundur, brotnaði í höndum okkar.
„Þú mölvaðir skálina mína!“ orgaði ég og fór að
snökta. „Nú verður þú að láta mig fá nýja glerbrotið
þitt f staðinn — annars klaga ég þig fyrir pabba og
mömmu."
„Svei attan!" sagði hún og uppnefndi mig: „Mangi
steinbftur, sem ætlar að verða klöguskítur! Ég átti
skálina, og það varst þú, sem mölvaðir hana!“
„Þú skrökvar þvf, Lilja langvía, þú skrökvar því!“
fnæsti ég bálvondur og lét mér ekki nægja að UP^
nefna hana, heldur rauk á hana eins og gri,T1
rakki og ætlaði að hrifsa glerbrotið úr svuntuva
anum hennar. ^
Það fór samt öðruvísi en til stóð, því að ég ^
heldur lítill vexti, pervisalegur og kraftasmár,
Lilja bæði sterk og bústin, svo sem áður er
sagt-
iíf
Nokkra stund flugumst við á, eins og um ■■■
dauða væri að tefla, veltumst hvort um annað inn
um búslóðina okkar þarna f tóftinni. Við öskru n
og grenjuðum. Við reyndum að bíta, klóra og be
hvort annað eins rækilega og við framast gatu .'
uns Lilja var allt í einu búin að skera sig á glerbr
svo að logblæddi úr vanganum á henni.
„Æ-æ!“ ,
Hún reif sig af mér, hentist á fætur, hljóp n{.|
grátandi niður götuna og skemmstu leið hein1
sín.
„ „Ó-Ó-Ó!“ gj
Ég dustaði moldina af fötum mínum og þurrl<
framan úr mér. Ég var dálítið hruflaður á höndu ^
um og enninu eftir bardagann, en reyndar voru. ag
tómar smáskeinur. Og þvfv fór sannarlega fjarri,
ég sæi eftir að hafa breytt svona við frænku mína
vinu. Vonskan út í hana var jafnvel meiri en á° '
og ég strengdi þess heit, að ég skyldi ná glerbro
af henni, hvað sem það kostaði, eignast þetta
d ér
samlega hálfgagnsæja glerbrot, sem breytti eólar
geislum í regnbogaliti, gula og rauða, græna og bla ‘
Allt annað, bæði á himni og jörðu, var mér einsl< gj
nýtt þessa stundina, allt nema glerbrotið. Ég lötra ^
niður götuna og hugsaði um hvert vélabragðió
fætur öðru til að sölsa undir mig þennan dýrie9
grip, sem fundist hafði í kálgarðinum hans Eina
gamla í Móakoti. Og illskan og heiftin náðu se meir
valdi yfir áformum mínum. .
En samt var það nú svo, að innst inni var eitttlVj-r
eyðilegt tóm í sál minni. Ef til vill fann ég það un '
niðri, að ég hafði glatað einhverju, sem var m
dýrmætt, einhverju, sem ég mátti síst við að missa'
Ég heyrði ekki lengur fuglasönginn og sá eK
lengur fegurð vordagsins á láði og legi. Sólin v
hætt að skína inn f sál mína. Þar var aðeins he'
og bræði og myrkur illra hugrenninga.
Ólafur Jóharw Sigurðsson■
38