Æskan - 01.05.1976, Blaðsíða 17

krinc
Um 9urTI Þúfuna meðan við ræddum og rannsökuð-
Oo t ,nnan óvenjulega fund, haft hægt um okkur
þeaa® í hálfum hljóðum.
heiit a.Var svo óvenjulegur atburður að finna svona
^aua Þó við næstum daglega sæjum mýs,
t,y ar e®a lifandi, þá vakti það enga sérstaka at-
Var h Var sv0 venÍL,fe9t- En Þarna í þúfunni
hve 6ÍI ^or® af músum bráðlifandi sem þurfti ein-
Va/h Vea'nn a® korna fyrir kattamef. Og augljóst
VijagVfrf Þær höfðu sótt sér matbjörg. Það var auð-
u. [ mylluna, en við vorum hennar varðmenn.
'Z«*. sem var okkar elstur, og hafði auk þess
fori' a® finna músabúið, hafði nú tekið að sér
nú n^afllutverk- Hann sagði: „Jæja, hvað eigum við
in a 9ere> strákar?" og það var eins og við mann-
ko m*'t. Hinn hljóðláti hátíðleiki sem yfir okkur hafði
okk Þe9ar niúsabúið var uppgötvað, sópaðist af
þagUr ' einu vetfangi og á næstu mínútum sannaðist
I m ^ °kkur hve raunalega grunnt er á villidýrinu
uðannmum. Og sem svárvið/spurningu Hinriks öskr-
cjrg111 v'® fullum hálsi hver upp í annan: „Við stein-
li'k ^Um ^ess' ekkisen kvikindi! Hvert einasta! Þessa
lj^a Þölvaða þjófa, úttroðna af stolnu mjöli! Náum í
h6| °9 skerum þúfuna ofan af þeim. Nei! Skerum
nig Ur 9at á kollinn á þúfunni og troðum kettinum
sk Þúfuna til þeirra. Þá fá þær góðan félags-
ö,aÞ' Þessi og mörg álíka hreystiyrði glumdu við í
h Urn m°9ulegum tóntegundum. Jóna litla, sem þarna
inn r Veri® a® snúast í kringum okkur, var þotin
ors l t3æ 09 sa9®‘ mömmu að strákarnir væru alveg
nir vitlausir, fullir af músum og ætluðu að rota
u Una" með sleggjum.
Ie 'nr'k hafði staðið þarna steinþegjandi og alvar-
ar U.r ^ðan við hinir létum dæluna ganga. Nú þeg-
aö!Iákkaði f okkur sagði hann: „Ég held við ættum
ar u kisu f ,ið með okkur til að gera út af við mýsn-
ist Un 6r von Þrepa hverja mús sem hún nær
sé/9^ Þafið Þ'ð nokkurn tímann séð hana leika
as lifandi músum, eins og margir kettir gera?“
’,h,ei’ nei,“ sögðum við einum rómi, „það er rétt.“
^;Þegar ég hef séð hana ná í mús, þá hefur hún
þ 'n,e9a bitið strax yfir hausinn á þeim og þá eru
r steindauðar," sagði ég.
fiá' h Þverni9 eigum við að bera okkur að við að
Þeim út úr þúfunni?"
Urrv á' var no einmitt Það sem ég var að hugsa
£ ’ svaraði Hinrik, „því við verðum að gera það
ann hátt, að sem fæstar sleppi.”
þ." að má engin sleppa,” sögðum við hinir, „því
k°ma þær aftur í þúfuna og þá er mjölið I hættu
9 en9inn friður með það.“
Oa"h Verðum að s<era gat á þúfuna niður við jörð
qj hafa það ekki stærra en svo, að mús komist vel
Um það. Og svo verður einn okkar að vera til taks
Setja fótinn fyrir gatið ( hvert sinn sem mús er
„Furðufuglinn” hér á myndinni er — þótt þið trú-
ið því kannski ekki — skyldur storkinum. Nafn teg-
undarinnar er hvalhöfða-storkur og á hann heima við
bakka Nílarfljóts. Goggurinn beygist ofurlttið fram,
og er það kjörið til að grafa með ( leðjunni á fljóts-
botninum eftir vatnafiskum, sem fuglinn nærist á.
Hvalhöfðastorkar geta orðið allt að 1 Vi metri á hæð.
komin út og kötturinn búinn að hirða hana,“ var til-
laga Hinriks.
„Já, já, gerum þetta bara.“
„Goggi, hlauptu eftir eldhúskeppunni; hún er svo
stór og góð til að skera á gatið. Og Sturla, þú skalt
sækja kisu, hún hlýtur að vera inni í bæ.“ Og strák-
arnir þutu eins og örskot af stað.
Þá segir Hinrik við mig: „Nú skalt þú taka að þér
að passa gatið, því þú ert ekkert hræddur við mýs,
sjálfur skal ég sjá um að reka mýsnar út úr þúfunni,
svo kisa nái ( þær.“
„Hvernig ætlarðu að fara að þv(?“ spurði ég.
„Það geri ég með prikinu sem stendur á þúfu-
koHinum,“ svaraði Hinrik og ( því komu strákarnir
með hnífinn og köttinn. Ég tók hnífinn og rak hann
( þúfuna rétt ofan til við jafnsléttu. Fann ég glöggt
að holt var þar inni fyrir. Ég skar svo með hægð