Æskan - 01.01.1982, Síða 31

1-Sindbaó missti ekki kjarkinn, en lét aftur leiöast af
hinni áköfu ferðafýsn, sem alltaf stríddi á hann. Ráðstaf-
aði hann öllum eigum sínum og lagði af stað með miklar
vörur og sigldi víða. En einn dag barsvo við, aó ofsabylur
skall á. Rakst þá skipið á grunn og brotnaði í spón.
2. Margir af farmönnum og kaupmönnum drukknuðu og
allur farmurinn týndist. En til allrar hamingju náði Sind-
bað í skipsflak, eins og ýmsir aðrir sjómenn og kaup-
menn. Bar straumurinn þá að eyju. Voru þeir dasaðir og
hnuggnir af óláni sínu og rænulitlir.
3. Morguninn eftir, þegar sól var komin upp, gengu þeir
frá ströndinni og ætluðu að kanna eyna. En ekki höfðu
þeir gengiö lengi, er þeir sáu fjölda vopnaðra blökku-
mannaflykkjast íkringum sig. Fóru blökkumennirnir meó
þá til húsa sinna, og lenti Sindbað á sama staö og fimm
aðrir förunautar hans.
4. Þeim félögum var nú vísað til sætis og jurtir nokkrar á
borð bornar. Bentu svertingjarnir þeim að eta. Félagar
Sindbaós tóku ekki eftir því, að svertingjarnir átu ekkert
sjálfir. Hugsuðu þeir ekki um annað en að seðja sáran
sult sinn. En Sindbað grunaði, að svik mundu búa undir
og bragðaði ekki jurtirnar.
5. Var það mikil heppni fyrir Sindbaö, því að brátt sá
hann, að förunautar hans urðu vitskertir og vissu ekki,
hvað þeir gerðu eða sögðu. Var nú á borð borinn hrís-
grjónagrautur með kókósviðsmjöri. Átu hinir vitskertu
menn hann með græðgi. Sindbað bragðaði einnig á
grautnum, en þó með mestu hófsemi.
6. Svertingjarnir voru mannætur. Höfðu þeir gefið þeim
félögum jurtirnar til að firra þá vitinu, svo að þeir skyldu
gleyma óláni sínu. En með grjónagrautnum ætluðu þeir
að fita þá. Sindbað, sem einn var heilvita, horaðist niður,
enda kvaldist hann sí og æ af dauðaangist og hafði enga
matarlyst.
MYNDIR ÚR „ÞÚSUND OG EINNI NÓTT“ VII.
Fjórða ferð Sindbaðs farmanns.