Æskan - 01.05.1983, Blaðsíða 18

FJÖLSKYLDUÞÁTTUR
í umsjá Kirkjumálanefndar Bandalags kvenna í Reykjavík.
Ég ætla að segja hér sögu af litlu
lambi, sem missti af móður sinni
þegar smalað var til rúnings eitt
vorið endurfyrir löngu. Orsökin fyrir
því að lambið fann ekki móður sína
var álitin vera sú, að lömbin hefðu
verið tvö, og móðirin því látið sér
nægja annað þeirra.
Það gerðist á vordögum, þegar
fyrstu lífgrösin teygðu kollana upp
úr sverðinum, að lítið lamb leit
veröldina sínum fyrstu augum.
Móðirin annaðist það af mestu um-
hyggju og nærfærni fyrstu vikurnar.
Brátt kom að því að frelsi
heiðarbúa var heft um tíma þegar
Vigdís Einarsdóttir.
fénu var smalað af fjalli til að marka
nýfæddu lömbin og rýja fullorðna
féð. Það var þá, sem örlög litla
lambsins réðust.
Þegar búið var að taka af fénu og
marka flest lömbin, kom í Ijós að
eitt þeirra hafði orðið viðskila við
móður sína. Engin ánna vildi sinna
því, og voru þá góð ráð dýr að finna
farsæla lausn þess vanda er nú bar
að höndum.
Nú þarf að greina frá heim-
ilishögum þar sem þetta gerðist.
Þríbýli hafði verið þar um langan
aldur, en er jarðnæði losnaði á
næsta bæ flutti ein fjölskyldan
þangað. Skyldleiki og vinátta var
með heimilisfólki á öllum býlunum,
en á einu þeirra voru börn á ýmsum
aldri, og voru þau eftirlæti fullorðna
fólksins, ekki síst þess er flutt hafði
burtu.
Segir nú aftur frá er móðurlausa
lambið er eitt og yfirgefið í réttinni.
Er nú settur fundur meðal fjáreig-
enda um hvað gera skuli við lamb-
ið. Niðurstaðan varð sú, að það
skyldi gefið 14 ára stúlku af öðrum
bænum, en hún var um þessar
mundir ráðskona hjá föður sínum,
meðan móðir hennar var á sjúkra-
húsi í Reykjavík.
Líður nú og bíður, lambið vex og
dafnar, mikið dálæti er á því hjá
ungu fóstrunni, ef til vill er of mikið
látið eftir því, það gengur frjálslega
um híbýli manna, og gerir sér dælt
við ýmsa.
Sumarið líður, hausta tekur, kyrrð
og friður heiðanna verður brátt rof-
inn, líftími margra lambanna er
skammur, réttir og sláturtíð nálgast
óðfluga. Spurning: Hvað verður um
heimalninginn? fær hann að lifa? -
Raddir heyrast, að best sé að lóga
honum. Fóstran hlustar, hjarta
hennar slær örar en áður, eitthvað
verður að gera, ráð verður að finn-
ast. Einhver innri styrkur býr með
þeirri 14 ára að gefast ekki upp við
svo búið.
Á þessum árum mátti gæta vel
að öllu, því auður var ekki í allra
búum, en eitt vissi fóstran, að lömb,
sem búið var að bólusetja, voru
ekki leidd til slátrunar.
Þessa vitneskju hugðist fóstran
notfæra sér, nú kom sér vel vinátt-
an við fólkið, sem áður hafði búið í
sambýli við hana, því sá, sem bólu-
setja átti féð í þetta sinn, var einmitt
bóndinn, sem flutt hafði á næsta
bæ.
Nú rann upp sá viðburðaríki dag-
ur, þegar bólusetja átti líflömbin, en
svo voru þau kölluð lömbin sem
sett voru á vetur. Fyrrnefndur bóndi
kom á tilsettum tíma tilbúinn í starfið.
Þá bað fóstran hann, svo lítið bar á,
að eiga nú eftir bóluefni í svo sem
eina kind, þegar hann kæmi aftur
heim úr fjárhúsunum, að lokinni
bólusetningunni. Hann sagði fátt,
en vitað var að hann hafði heyd
bónina, og skildi um leið mikilvægi
hennar.
Allt gekk vel fyrir sig í fjárhúsun-
um, bólusetningunni var lokið. Á
eftir var öllum mannskapnum boðið
til kaffidrykkju í bænum, sem
heimalningurinn var ekki til húsa í-
Allir flýttu sér í kaffið, nema fóstr-
an, sem hafði lambið sitt lokað inni,
en þangað brá bólusetningarmað-
18