Æskan - 01.01.1988, Blaðsíða 53

smásaga eftir Jóhönnu Biynjólfsdóttur
Einu sinni var ungur drengur sem átti
hdma í afskekktum dal á íslandi. Há
í)öll gnæfðu á þrjá vegu og fjörðurinn
stóð opinn á þá fjórðu, víður móti enda-
lausu hafinu.
Hann stóð oft niðri við fjöruborðið og
hlustaði á öldurnar þegar þær bárust að
iandi. Honum fannst þær stöðugt segja
sér sögur frá liðnum tímum. Hafið bar
sögu aldanna í djúpi sínu, þögult og
óráðið. Hann var heillaður af hafinu. Það
var svo leyndardómsfullt og töfrandi í
margbrotnum myndum. Stundum var
það milt eins og opinn móðurfaðmur,
stundum fór það tröllslegum hamförum,
stundum var það þögult og sorgþrungið
~en ávallt sem leyndardómur er aldrei
yrði lyft hulu af.
Hann fór stundum niður í klettabeltið
þar sem öldurnar skullu þrumandi á
hlettunum og þeyttu brimlöðrinu hátt í
loft upp. Honum fannst þá sem brimnið-
urinn svaraði slögum hjarta síns og ein-
hver slægi hörpustrengi, falinn í djúp-
inu.
Þessi ungi drengur elskaði náttúruna
svo mjög að honum leiddist aldrei. Alls
staðar fann hann eitthvað sem gladdi
rrnnr
hann. Hann starði spyrjandi upp á fjalls-
tindana háu þar sem örninn átti hreiður
og ól unga sína. Einhvern tíma myndi
hann geta séð hvað væri hinum megin
fjallanna sem umluktu dalinn. Hann
elskaði fannhvíta tinda þeirra og þráði að
geta málað fegurð þeirra. Að vera list-
málari hlaut að vera dásamlegt. Að mega
standa allan daginn við trönurnar og h'kja
eftir verkum skaparans sem hafði skreytt
náttúruna svo fagurlega.
Sumardag nokkurn, þegar sólin hellti
geislaflóði yfir dalinn og fjörðinn, gekk
hann upp eitt fjallið þangað sem stór og
fagur foss féll niður í hrikaleg gljúfur og
flugniður hans barst langa vegu. Hann
hallaði sér sem í draumi upp að kletti og
naut þessarar undurfögru hljómkviðu
þar til hann sofnaði. Hrynjandi fossins
hríslaðist um sál hans og fagnandi kliður
fyllti hug hans. Hann svaf lengi. Loksins
vakti hann undurfagur söngur og yfir
höfði hans, hátt uppi í himinblámanum,
sveif svanahópur og hann heyrði hörpu
slegna við fossinn. Hljómur hennar var
ljúfur undirleikur við söng svananna.
Hér var það þá sem hörpuleikarinn
bjó! Sá sem drengnum fannst ávallt vera
nærri þegar unaður náttúrunnar gagntók
hann. Skyldi nokkurn tíma renna upp sá
dagur að hann gæti túlkað eitthvað í tón-
um eða litað á léreft það sem nálgaðist
unað náttúrunnar, litadýrð hennar og
töfra?
Hjarta hans sló hratt af löngun til að
takast á við verkefnin sem honum fannst
hlaðast um sig. Dásamlegir litir, dulúðg-
ir tónar og seiðandi sungu í sál hans.
Gæti nokkur endurtekið þetta í einhverri
mynd?
Hann vildi reyna.
Eftir langa stund hélt hann loks niður
fjalhð, heim að bænum. Hugdjarfur beið
hann komandi tíma.
Höfundur hejur Jengist uið listmálun
og ritstörj. Frumsamdar sögur. þýðingar
og teikningar hennar haja birst í
Æskunni um áraraðir.
53