Æskan - 01.02.1992, Qupperneq 51

ég sd slíka hluti. Hjólbarðamir
fundust mér óskaplega stórir og
man ég enn fremur að mér fannst
munstrið d þeim gróft og stórkarla-
legt. Lengi d eftir gætti ég þess, er ég
fór um þýfið, gangandi eða d hesti,
að fara ekki ofan í hjólförin í vagn-
götunni svo að ég eyddi ekki verks-
ummerkjum þessa menningar-
atburðar. Það hafði komið herbíll
í Selsund í fyrsta skipti.
Nú fór ég að gerast nærgöngull.
Ég klifraði upp d brettin og fór inn
um gluggana. í öðm framsætinu
ld skammbyssa. Hún var allt öðm-
vísi í laginu en sú sem notuð hafði
verið í sldturhúsinu d Hellu. Sú var
með stóm hjóli sem skotunum var
raðað í, sex að tölu. Þessi hafði ekk-
ert slíkt hjól. Pabbi hafði gefið mér
gömlu skammbyssuna sem leik-
fang þegar við vorum flutt að
Selsundi og ekki fengust lengur skot
í hana. Ég hafði síðan leikið mér
með hana og meðal annars tekið
hana í sundur hvað eftir annað og
sett hana saman aftur. Ég þóttist
því heldur betur hafa vit d slíkum
vopnum. En þama var eitthvað al-
veg nýtt. Forvitnin ætlaði mig lif-
andi að drepa, ekki síst er ég fann
að hurðin var opin. Hvað það var
sem í raun aftraði mér frd því að
fara að handleika byssuna veit ég
ekki enn. Ef til vill var það hræðsl-
an við að upp um mig kæmist. Allt
það sem þama var að sjd skoðaði
ég hins vegar vandlega. Ef ég snerti
nokkum hlut gætti ég þess að skilja
við hann í ndkvæmlega sömu
skorðum. Þama vom meðal ann-
ars sólgleraugu en þess konar tæki
hafði ég aldrei séð né reynt.
Enn einn viðburðurinn hafði
orðið mér ógleymanlegur. Tíminn
hlýtur að hafa flogið frd mér. Allt
í einu heyrði ég hundgd og þd var
nú tekið til fótanna. Eg hljóp bak
við hesthúsið uppi d Svíra, bak við
kdlgarðinn hjd hjallinum og loks
bak við bæinn og fjósið og kom
niður í kvíamar. Þd sd ég hersing-
una koma austan þýfið en þeir sdu
mig fyrst þar sem ég var komin
langt frd herbílnum. Tók ég nú d
móti hestunum við réttina og
spretti af þeim með pabba. Her-
maðurinn sem hafði hjdlpað mér
með hestana, þakkaði honum
fylgdina og borgaði honum eitt-
hvað fyrir.
Síðan héldu þeir ab bílnum, tóku
út úr honum íldt og eitthvað mat-
arkyns og fóm að snæða. Pabbi fór
hins vegar inn í bæ. Þd kom einn
þeirra til mín og spurði hvar þeir
gætu kveikt eld. Ég kom af fjöllum
og skildi ekki til hvers það ætti að
gerast. Með orðabók gerði hann
mér skiljanlegt að hann vildi elda
mat. Fór ég þd og benti honum d
hlóðir við Lindina þar sem við vor-
um vön aö sjóða vatn er ullin var
þvegin. Hermennimir vom leiknir,
að mér fannst, við að kveikja eld
og var brdtt kominn pottur d hlóð-
ir og Bretamir gdtu fengið teið sitt.
Því lengri tíma sem þetta tók
þeim mun verr leið mér. Ég hélt að
þeir hefðu ef til vill uppgötvað að
einhver hafði verið hjd og í bíln-
um. Þannig bítur sök sekan. Svo
reyndist þó ekki og brdtt héldu þeir
d braut. Hljóp ég þd fram að tún-
hliði og opnaöi það fýrir þd. Þeir
veifuðu síðan óspart til mín með-
an bíllinn ók vestur með túngarð-
inum.
Það var ekki íyrr en d leiðinni
heim frd túnhliðinu að mér varö
loks ljóst að ég hafði allan tímann
verið lafhræddur. Þd vaknabi líka
spurningin um hvað hefði getað
gerst og hvernig ef þeir hefðu nú
verið að sækja Þjóðverjana. Hvað
ef við hefðum verið að vinna í fjdr-
húsinu? Það voru æði margar
spumingar sem vöknuðu í kollin-
um d mér d þessari stuttu leið.
Þegar ég kom loks heim fannst
mér pabbi horfa lengi og athugull
d mig. Fyrst datt mér í hug að
hann gmnabi að ég hefði verið að
snuðra í kringum herbílinn. Ef til
vill var hann aðeins að gd að því
hvort mér væri brugðið. Hann
minntist aldrei d þessa heimsókn
og Hekluferð, fyrr eða síbar, eða
nokkur annar d heimilinu. Þarna
lærðist mér í fýrsta sinn að til em
þeir hlutir sem aldrei framar verð-
ur minnst d.
FRAMHALD
Æ S K A N 5 S