Æskan - 01.06.1993, Side 10

RÓSIN JÓNAS
ævintýrasaga eftir Hrafnhildi Valgarösdóttur.
Kæra Æska!
Kannski halda krakkarnir,
sem lesa Æskuna, að mér
þyki alveg ofboðslega leið-
inlegt að eiga heima hátt
uppi í fjalli, langt frá öðru
fólki. Og kannski halda þeir
að hér gerist aldrei neitt.
Hún ísabella vinkona mín
heldur að það sé miklu
skemmtilegra að eiga heima
niðri á jörðinni heldur en
uppi í fjalli og þá segi ég við
hana:
„Þú veist alls ekki neitt um
þessi mál, ísabella mín."
Hér er nefnilega alltaf eitt-
hvað skemmtilegt að gerast.
Eins og t.d. í gær. Ég var að
flétta á mér hárið í mestu
makindum þegar Snati,
hundurinn minn, kom
hlaupandi gegnum hunda-
lúguna og gelti eins og óður
væri.
„Hvað er að, Snati minn?
Er einhver að koma?"
En Snati svaraði engu
nema gelti. Svo beit hann í
sokkinn minn og togaði mig
í átt að dyrunum. Ég ákvað
að athuga hvað væri að og
sagði honum að ég skyldi
koma með honum ef hann
hætti að bíta í sokkinn
minn. Snati rak upp hátt
gelt og stökk út. Ég elti.
Hann hljóp og ég hljóp. Við
hlupum yfir holt og hæðir
þar til ég var að því komin
að springa. Þá hætti ég
hlaupunum og henti mér
niður til að kasta mæðinni.
Snati settist hjá mér og
sperrti eyrun. Ég tók þá eftir
æðislegu fuglagargi. Það var
eins og milljón fuglar væru
að garga. Þetta voru reiðir
fuglar. Alveg öskureiðir. Ég
settist upp og litaðist um.
Rétt fyrir neðan okkur Snata
var svolítill skógur og yfir
skóginum var svart ský. Ekk-
ert venjulegt ský. Nei, fugla-
ský eða eins og það heitir,
fuglager. Og þeir voru reiðir
þessir fuglar.
„Það er eitthvað að hjá
þeim," sagði ég við Snata.
Mér fannst hann kinka
kolli.
„Komdu, við skulum at-
huga hvað það er."
Snati kinkaði aftur kolli og
7 0 Æ S K A N