Æskan - 01.06.1993, Blaðsíða 22

ÞÆTTIR UM UMHVERFISMÁL:
LÁGFÓTA
LANDVÖRÐUR
Umsjón: Sigrún Helgadóttir líffræðingur.
I síðustu Æsku kynnti ég Lágfótu
landvörð fyrir ykkur. Nú langar
mig að segja ykkur sögu sem hún
hvíslaði að mér fyrir nokkrum
árum. Hún sagði mér að þetta
væri dæmisaga. Það merkir að
sagan er ekki sönn heldur er hún
samin til að kenna okkur eitthvað.
Skiljið þið hvað Lágfóta landvörð-
ur á við með þessari sögu?
ÞINJÓÐ OG
BÖRNIN HENNAR
Á eyju langt norður í höfum býr
kona sem heitir Þinjóð. Land
hennar var fagurt. Þar bærðust
grös og greinar fyrir ljúfri golu.
Tærir lækir skvettust og hoppuðu á
milli steina. Flugur suðuðu, fuglar
sungu. Fjöll gnæfðu yfir. Himinn-
inn var blár, sólin björt. Þar kom
líka vetur með frosti og vindi.
Kuldinn beit í kinnar Þinjóðar og
barnanna hennar en það var bara
hressandi og skemmtilegt, hluti af
lífinu norður í höfum. Þinjóðu og
börnunum hennar leið vel og þau
höfðu nóg að bíta og brenna.
Þinjóð átti stóran garð. í garð-
inn sáði hún til matjurta á hverju
vori. Á haustin uppskar hún mat-
arforða fyrir sig og börnin sín. Hún
tók líka frá útsæði og fræ til að
setja niður í garðinn næsta vor.
Svo gerðist það eitt árið að allur
matarforðinn var búinn á meðan
enn var vetur. Börnin voru svöng
og báðu um mat. Þinjóð sá enga
aðra leið en að gefa þeim af út-
sæði vorsins. Það gerði hún og um
vorið gat hún þess vegna ekki sett
niður í allan garðinn sinn og um
haustið varð uppsekran þeim mun
minni en áður. Aftur kom harður
vetur og aftur varð Þinjóð að gefa
börnum sínum að borða hluta af
útsæðinu og enn fékk hún minni
uppskeru. Þannig fór þetta ár eftir
ár. Garðurinn hennar Þinjóðar
varð alltaf minni og minni en hún
gat ekki annað. Ef hún hefði ekki
gefið börnum sínum hluta af þeim
fræjum og útsæði sem hún hafði
tekið frá til sáningar þá hefðu
börnin dáið úr hungri.
Svo var það einn sólbjartan vor-
dag að til Þinjóðar kom maður.
Hann sagðist heita Nækti. Henni
sýndist hann góðlegur og hann
sagði líka:
„Þinjóð, hafðu ekki áhyggjur af
2 2 ÆSKAN