Æskan - 01.06.1993, Qupperneq 23

mat handa börnunum þínum. Ég
skal hjálpa þér. Ég skal selja þér
vægu veröi, jafnvel gefa þér, mat
handa börnunum þínum."
Og það gerði hann. Það var ekki
sami matur og þau voru vön að fá
en þeim þótti hann góður og þau
borðuðu hann af bestu lyst. Og
Nækti kom á hverju vori meö sí-
fellt meiri mat. En það var reyndar
ýmislegt sem hann vildi fá í stað-
inn. Það sá Þinjóð þegar tímar liðu
fram.
Nækti ágirntist hreina loftið sem
unlukti landið hennar og tæra
vatnið sem rann um það. - En í
staðinn fékk hún allan þennan
mat og alla þessa velmegun.
Hennar eigin garður er nú orð-
inn harla lítill en samt nægir upp-
skera hans vel yfir veturinn vegna
allrar viðbótarinnar sem kemur
frá Nækta. Hún gæti smátt og
smátt sáð í stærra svæði og stækk-
að garðinn sinn aftur. En nei, hún
nennir ómögulega að standa í því.
Ár eftir ár hefur hún nú hent af-
gangs útsæði og fræjum í sjóinn.
Hvað ætti hún að gera annað við
það?
Mér sýnist þó að nú á allra síð-
ustu árum sé hún farin að hugsa
sig um. Hún situr á vorin og horfir
yfir landið sitt. Þegar þurrt er veit
hún að sólin skín eins og forðum
en hún sér hvorki fjöll né himin
fyrir mistri og móðu. Lækirnir
skvettast ekki eins og forðum, þeir
eru óhreinir. Það sér hún. Það er
eins og þeir silist hægt á milli
steinanna. Og hvernig er þetta
með fuglana? Eru þeir hættir að
syngja? Hefur Nækti tekið þá alla
með sér? Hún horfir á fræin í lófa
sér og útsæðið fyrir fótum sér. Og
hún hugsar:
„Ef ég sái þessu nú öllu í staðinn
fyrir að henda hluta þess þá fæ ég
meiri uppskeru í haust en ég fékk í
fyrra og þá mun ég ekki þurfa að
kaupa eins mikið af Nækta næsta
vetur og síðastliðinn vetur. Og ef
ég sái aftur öllu sem ég á næsta
vor þá gæti ég komist af með að
kaupa enn minna þar næsta vetur
og á endanum þyrfti ég ekkert að
kaupa af Nækta."
Sum börnin hennar eru líka far-
in aö gera uppsteyt. Þau segjast
vilja fá aftur hreint loft og vatn og
bót á ýmsum kvillum sem þau
kenna Nækta um. Og sum þeirra
segjast beinlínis vera hrædd við
Nækta, ekki sé á hann treystandi,
hann sé ekki allur þar sem hann er
séöur, sé ekki sá Nækti sem hún
haldi hann vera heldur sé hann
tröll og heiti Tækni. Og einn góð-
an veðurdag geti hann bara
brugðist og ekki komið meir, t.d.
vegna þess að hann nærist sjálfur
á einhverjum þeim náttúruefnum
sem brátt verða uppurin á jörð-
inni. Án þeirra geti hann ekki farið
um á sama hátt og hann geri nú
og dreift um sig mat og velmegun.
En Þinjóðu þykir lífið þægilegt
eins og það er nú. Og þrátt fyrir
þessar efasemdir heldur hún á-
fram að henda fræjum og útsæði í
sjóinn og garðurinn hennar heldur
áfram að minnka og Nækti heldur
áfram að færa henni meira og
meira - eða þannig var það síðast
þegar ég frétti af henni.
Svona var sagan sem Lágfóta
sagði mér og ég hef mikið hugsað
um hana. Mér finnst hún hálfrugl-
uð þessi Þinjóð og fyrir stuttu
spurði ég Lágfótu landvörð um
hana. Hún sagði mér, og allt í
einu fannst mér ég heyra meiri
kraft og gleði í röddinni en fyrr, að
nú væri Þinjóð farin að átta sig,
hún hefði á síðustu árum verið
dugleg að stækka garðinn sinn
þótt hann sé ekki orðinn næstum
eins stór og hann var í eldgamla
daga. En þegar ég vildi spyrja Lág-
fótu betur út í þetta var hún horfin
- rödd hennar hljóðnuð inn í ein-
hvern klettinn ...
Æ S K A N 2 3