Æskan - 01.06.1993, Síða 45

að bera. Nonni þrábað hann samt
að leyfa sér þetta. Loksins lét
hann undan en þó með því
skilyrði að hann færi að sofa
klukkan níu um kvöldið. Nonni
samþykkti það. Klukkan níu um
kvöldið var hann kominn í rúmið
en ekki gekk honum vel að sofna.
Hann hlakkaði svo mikið til
morgundagsins. En hann
forðaðist að láta fólkið sjá að
hann væri vakandi því að hann
hélt að þá fengi hann ekki að fara
til ánna morguninn eftir. Klukkan
var orðin meira en tólf þegar
Nonni sofnaði.
Klukkan hálf sex vaknaði
hann. Hann fór fljótlega að klæða
sig. Svo borðaði hann
morgunmatinn. Sama
veðurblíðan var og daginn áður.
Nonni fór út léttklæddur. Mikið
hlakkaði hann til. Skyldi hann nú
ekki finna einhverjar ær bornar?
Hann hafði ekki gengið nema um
það bil fimm mínútur þegar hann
fann fyrstu ána borna. Hún hafði
eignast stóran hrút. Hann var
hvítur með gulan hring um
hálsinn. Ærin hafði borið nálægt
bæjarlæknum svo að Nonni þurfti
að reka hana talsvert langan spöl
til þess að forða lambinu frá því
að detta í lækinn.
Hann hafði ekki gengið langan
spöl þegar hann kom auga á aðra
rollu sem stóð þar hjá litlu
moldarbarði og var að kara
lambið sitt því að hún var
nýborin. Hún hafði líka eignast
hrútlamb. Það var einnig stórt og
fallegt.
Nonni hélt göngunni áfram all-
lengi og fann ekki fleiri ær
bornar. Hann var að hugsa um að
snúa heim á leið þegar hann kom
auga á kind sem lá í horninu á
girðingunni. Honum fannst
vissara að athuga um hana. Þegar
hann nálgaðist stóð hún á fætur.
Þá sá hann að hvítt lamb lá hjá
henni. Þegar hann kom nær stóð
lambið á fætur. Þá stappaði ærin
niður öðrum framfætinum. Nonni
hélt áfram til þeirra. Hann vildi
sjá hvort lambið væri hrútur eða
gimbur. Þetta var stór og falleg
gimbur, nærri alhvít. Þetta var þá
lambadrottningin en fyrsta
gimbrin, sem fæðist hvert vor, er
kölluð lambadrottning og fyrsti
lambhrúturinn er kallaður
lambakóngur.
Nonni gaf gimbrinni sykurvatn
eins og hann hafði gefið hinum
lömbunum sem hann hafði fundið
nýfædd þennan morgun. Það var
föst venja á Hjalla - til þess að
ekki greri fyrir þau eins og það
var kallað. En það var að rófan
greri ekki föst fyrir endaþarminn.
Nonni athugaði hvort gimbrin
væri komin á spena eins og hann
hafði gert með hin lömbin. Þau
reyndust öll vera komin á spena
og voru vel full.
Klukkan var að verða átta
þegar Nonni kom heim. Hann
hafði ekkert verið að flýta sér í
góða veðrinu. I eldhúsinu hitti
hann mömmu sína og var heldur
en ekki hróðugur þegar hann
sagði henni að hann hefði fundið
þrjár ær bornar, allar með
ljómandi fallegum lömbum,
tveimur hrútum og einni gimbur.
Mamma gaf honum heitt kakó og
mikið af brauði með. Síðan fór
hann upp í rúm og svaf til
hádegis því að hann hafði aðeins
sofið rúma fimm klukkutíma
nóttina áður.
Þegar hann kom á fætur til að
borða hádegismatinn var hann
mjög glaður yfir afreksverkinu
frá því um morguninn. Hann
sagði við pabba sinn að hann gæti
vel gengið við ærnar á morgnana.
Pabbi hans sagði honum að það
væri ekki alltaf sól og blíða,
stundum kæmi hellirigning og þá
þyrfti að hýsa lambærnar og líka
þær ær sem væru komnar nálægt
burði. Þá þyrftu allir að hjálpast
að við að koma fénu í hús áður en
lömbin króknuðu. Kannski gæti
hann hjálpað eitthvað til við að
hýsa lambærnar.
Þá segir Nonni:
„Ég get þó gengið við ærnar
þegar veðrið er gott.“
Pabbi svarar:
„Þú skalt fá að ganga oft við
ærnar í vor. Þú ert svo
áhugasamur og duglegur strákur“
Það glaðnaði nú heldur yfir
Nonna.
Nonni átti eina á. Hann
hlakkaði mikið til þegar hún væri
borin. Kannski ætti hún tvö lömb
eða ef til vill gimbur. Þá ætlaði
hann að biðja pabba sinn að lofa
henni að lifa næsta vetur.
Fyrsti dagur sauðburðarins leið
svo að ekki báru fleiri ær.
(Höfundur er roskinn maður og var bóndi.
Hann skrifar undir dulnefni).
Æ S K A N 4 9