Skírnir - 01.08.1920, Síða 57

■Skírnir]
Ritfregnir.
215
ttikiS meS af nýjungum, enda hefir höf. þessarar bókar haldiS sór
viS þaS sem almennast hefir' fengiS helgi í slíkum kenslubókum.
Mór virSist höf. hafi yfirleitt tekist vel aS ná því marki, er
hann hefir sett sér: aS rita bók er væri hvorttveggja í senn,
skólabók og alþýSubók. MeSferS efnisins er í bezta lagi, framsetn-
ingin lóttstíg og ljós. Síra Magnús skrifar skemtilegt mál, hreint
og alþýSlegt og þó persónulegt. En þaS sem gefur bókinni mest
gildiS, er aS húu andar aS lesandanum hlýrri mannúS og spaklegri
lífsskoSun góSs manns. G. F.
F. Genzmer: Das eddische preislied, Halle 1919 (sérprent-
ttn úr Beitr. zur Gesch. d. deutschen Spr. u. Llt. 44, bls. 146—168).
EdduljóS eru miklu auSskildaii en skáldakvæSi; hættir skálda-
kvæSanna (dróttkvætt, kviSuháttur, runhent) eru dýrari en Eddu-
ljóSanna (fornyrSislag, málaháttur, ljóSaháttur), skáldakvæSin úa og
grúa af kennningum, venjulegri orSaröS er kollvarpaS, en EdduljóS-
m eru óbundnari í bragarháttum og eSlilegri aS orSaröS. Höf. rit-
gerSar þessarar bendir fyrst á aSalmismuninn á þesaum skáldskapar-
stefnum, ef svo mætti nefna, og rannsakar þvínæst ýtarlega nokkur
skáldarkvæSi, einkum Hrafnsmál eSa HaraldskvæSl Þorbjarnar horn-
klofa og sýnir fram á, aS kvæSi þetta beri aS ýmsu leyti einkenni
EdduljóSa og só því tengiliSur milli EdduljóSa og skáldakvæSa.
Hannsakar haun síSan orSfæri nokkurra annarra skáldakvæSa og
skýrir því næst mismun EdduljóSa og skáldakvæSa: hetjukvæSin
uieSal germ. þjóSa lýstu örlögum einstaklinga, ást og hatri, eu
lofkvæSin lýstu hernaSaratburSum og þjóSamálum og var því hætt
v*ð, aS kvæSi þeasi yrSu tilbreytingalítil. Kenningar og bragar-
hættir réSu bót á þessu tilbreytingaleysi annars vegar (skáldakvæS-
in), en goSafræSissagnir hins vegar (EdduljóS). Loks kom kristna
trúin og róS niSurlögum þeirr* beggja. A. J.
Davíð Stofánsson: Svartar fjaðrír. Rvík 1920.
ÞaS verSur fokiS í flest skjól fyrir íslendingum, þegar þeir
hsetta aS yrkja. Hór hefir aldrei orSiS hló á ljóSakliSnum, frá því
fyrstu landnámsmenn stigu hór fótum á land og alt fram á
siSustu stundir. ÞaS mun vera einsdæmi í sögu þjóSanna, aS skáld-
skapur hafi orSiS aS þjóSlegum atvinnuvegi, en á söguöldum íslands
v°ru drápur og flokkar ein hin helzta útflutningsvara hóSan
Ur landi. Og ekki lögSu íslendingar árar í bát, þó aS hinn erlendi