Valsblaðið - 24.12.1970, Qupperneq 24

22
VALSBLAÐIÐ
Ég man það þegar ég var að vinna
við húsið hans Einars í Garðhúsum
við Grindavík sumarið 1914, að Valur
lék það ár nokkra leiki við hin félög-
in. Þá fór ég til þess að taka þátt
i kappleikjunum, þó ekki væri búið að
leggja veg yfir hraunið. Fór ég þá
gangandi með hjólið mér við hönd yf-
ir hraunið og yfir á Suðurnesja-veg-
inn, hjólaði svo til Reykjavíkur og
kom beint á völlinn rétt áður en leik-
urinn átti að byrja.
Gangan yfir hraunið tók rúma tvo
tíma og eftir að ég kom á veginn, tók
það álíka tíma að komast á áfanga-
stað, eða milli fjóra og fimm tíma að
komast í keppnina. Ég fann ekkert
fyrir þessu, og það undarlega er að
ég hef aldrei fengið harðsperrur, og
veit ekki hvernig þær eru.
Eins og ég gat um áðan hafði ég
ákaflega gaman af að taka þátt í kapp-
leikjum og æfingum, en þrátt fyrir
það eru mér fáir leikir sérlega minn-
isstæðir, þetta var bara allt skemmti-
legt. Þó minnist ég leiks við Fram, en
þá lék þar maður sem hét Viðar Vik,
kunnur knattspyrnumaður í þá daga,
var framherji. Eitt sinn þegar Fram
var í sókn kemur Viðar og sækir fast
að þar sem ég var til varnar, ég var
alltaf vinstri bakvörður. Ég var ekki
viðbúinn þessu áhlaupi Viðars og
steinlá á vellinum. Vafalaust hefur
heldur þykknað í mér og segi við
hann: Varaðu þig þegar þú kemur
næst! Nú svo kom hann aftur, en þá
var það hann sem rúllaði en ekki ég,
þá var ég viðbúinn.
Það var líka svolítið eftirminnilegt
að taka þátt i fyrsta leiknum, sem ís-
lendingar hafa leikið við erlent knatt-
spyrnulið, en ég var með í úrvali úr
Val og Víking, sem léku fyrsta leikinn
við Akademisk Boldklub 1919, en sú
heimsókn var stórviðburður í þá daga.
Við töpuðum með 7 mörkum gegn
engu. Mér fannst strákarnir alltof
linir og feimnir að taka á móti Dön-
unum, og ef þeir hefðu verið ákveðn-
ari, hefði ekki farið svona illa.
Þrátt fyrir þetta var þetta skemmti-
legur leikur. Við vorum fjórir úr Val,
sem kepptum í þessu liði: Stefán Ól-
afsson, Magnús Guðbrandsson, Guð-
mundur Jósefsson og ég. —
— Við í blaðstjórninni höfum í
fórum okkar blaðaumsagnir um þenn-
an leik frá 1919, og svona til gamans
skjótum við hér inn smáköflum úr
grein, sem undirrituð er: „Old boy“.
Er svolítið gaman að heyra tóninn í
greininni, hve spaugsamur hann er:
— Fékk liðið sér til styrktar
Tryggva litla hjá Fram, en Clausen-
back fékk ekki að „skandalisjera".
Leikurinn hefst. Ekkert sögulegt ger-
ist fyrst framan af, nema báðir leit-
ast við að kanna veiku hliðina á hin-
um, þar til eftir ca. 15 mínútur, að
Filippus Guðmundsson eins og hann var
sem stoí'nandi og liarðskeyttur keppnis-
maður.
annar bakvörðurinn hjá A. B., Fred-
riksen „kiksar“ og Doddi Alberts
kemst innfyrir hann og ætlar auðvit-
að að skutla knettinum í markið hjá
danskinum, en athugaði ekki, að stóra-
táin á fætinum, sem hann sparkaði
með vísaði of mikið upp, svo knöttur-
inn þaut fyrir ofan garð og neðan.
Áhorfendur ætluðu alveg að verða vit-
lausir af gremju, enda er slíkt með
öllu ófyrirgefanlegt á milliríkjakapp-
leik að hitta ekki markið á fárra
metra færi. Doddi auminginn varð
ákaflega niðurlútur og mætti ég hon-
um í morgun, þegar hann var að fara
á skrifstofuna, hálfgrátandi, með
svart band um handlegginn. — Hugs-
um okkur Dodda borinn út af vellinum
af meðmönnum sínum á gullstóli, fyrir
að gera fyrsta markið, hefði það ekki
verið glæsilegt fyrir hann, félagið
hans og ríkið?
Eftir 25 mínútur gerði A. B. fyrsta
markið, 10 mín. síðar gerði Samuel
(íslendingur, sem lék með Dönum)
mark no. 2, var það vel gert. 5 mín.
seinna fékk A. B. mark no. 3 og var
það eingöngu klaufaskap Stefáns að
kenna, því það dugar ekki að láta
taugarnar hlaupa með sig í gönur
þegar á á að herða, því það virðast
þær gera með Stefán, því í flest skipt-
in, þegar knötturinn fer í mark hjá
honum, fer hann á milli fóta hans, og
sýnist hann þá ekki muna eftir því, að
hann hefur líka tvær hendur, sem
hann á að nota meira en fæturna. Ráð-
legg ég honum að fá sér fyrir næsta
kappleik 1 flösku af Vald. Petersen
egta „Kina“, hann hressir segir Tage
M._
í þessu augnabliki fékk Helgi líkt
tækifæri og Doddi, og notaði það á
sama hátt. Heyrðust þá margir áhorf-
endur kalla: „Svei þér“. —
Um dómarann segir Old boy: Dóm-
ari var Friðþjófur Thorsteinsson
(Fram), var hann ágætur samanborið
við veðrið.
— Þeir knattspyrnumenn, sem ég
minnist helzt úr hinum félögunum,
frá þessum tíma, heldur Filippus
áfram, voru Arboe Clausen úr Fram
(faðir Clausenbræðra), Jón Þor-
steinsson — Jón á gullskónum — eins
og hann var oft kallaður, og Bene-
dikt Waage var líka góður.
Síðustu afskipti mín af Val og
störfum þar var þegar konungurinn
kom hingað í heimsókn 1921. Þá var
það einn þátturinn í hátíðahöldunum
við þá heimsókn að íþróttafélögin í
Reykjavík gengu fylktu liði fyrir kon-
ung, og var ég fenginn til að bera
fána fyrir sveitum Vals við þetta
tækifæri. Var þetta mikil fylking,
þegar öll félögin komu inná svæðið,
og gengu fyrir hina tignu gesti.
Síðan hef ég raunar fylgzt með Val,
fyrst mikið, og fór á flesta leiki, en
síðar gegnum frásagnir og blöð. Mér
er alltaf minnisstæður leikur sem ég
sá milli annars flokks Vals og KR
rétt fyrir 1930. Ég var að vinna þá við
byggingu á húsi uppi á Laufásvegi,
og heyri þá ákaflega mikil læti suður
á íþróttavelli, hróp og köll, minnist ég
þess þá að nú séu Valur og KR að
keppa í öðrum flokki, þar sem úrslit
ætluðu aldrei að fást. Við vorum þá
saman að vinna í húsinu Helgi Bjarna-
son (einn af stofnendum Vals). Þá
segi ég við Helga: Nú förum við suð-
ur á völl, mér er forvitni á að vita
hvernig þetta gengur. Þegar við kom-
um svo suður eftir, eru allir að hrópa
með KR. Ég sé að strákarnir eru
eitthvað miður sín, þeir eru komnir
undir eitt eða tvö mörk. Ég býð ekki
boðanna, fer að annarri hliðarlínunni,
tek að hvetja þá og eggja sem mest ég
má. Hleyp ég þarna fram og aftur
eftir því sem leikurinn gekk. Það
skiptir engum togum, þeir sækja í sig
veðrið, og fara nú að sækja á mark
KR-inganna. Ég reyndi að leiðbeina
þeim um sendingar, eftir því sem ég
gat. Þetta þótti KR-ingunum miður og
þar kom að Erlendur Pétursson gat
ekki orða bundizt og kallar: Er mað-
urinn miður sín?
Þetta snerist við, Valur vann! Þetta
er eftirminnilegasti leikurinn, sem ég
hef verið áhorfandi að. Eins og ég
sagði horfði ég oft á leiki Vals eftir
að ég hætti, en ég varð að leggja það
niður, mest fyrir það að ég var svo
spenntur að ég átti það til að sparka