Valsblaðið - 24.12.1970, Qupperneq 31

VALSBLAÐIÐ
29
inum, bæði neðarlega og innarlega.
Má segja, að þetta hafi ekki verið
langt frá „annexíu" Valsmanna á
þeim árum. Ég eignaðist líka þarna
marga góða vini úr röðum Vals-
manna, svo það er ekki að undra,
þótt ég klappaði og hrópaði með
því félagi í byrjun. Ég dáðist að öll-
um þessum íþróttastjörnum á þess-
um árum og eignaðist góða kunn-
ingja úr öðrum félögum, og þá ekki
síst úr Vesturbænum. Því var það
þegar ég fór að starfa með Val á
sínum tíma, að menn fóru að spyrja
mig hvernig á þessu stæði, þú, sem
ert KR-ingur, Björn!
Satt að segja hefur knattspyrnan
alltaf átt hug minn allan, seitt mig
til sín sem áhorfanda, en ekki orðið
svo lánsamur að verða hinn virki
þátttakandi í sparkinu, gallinn var
sá.
•— Hvernig vildi það svo til, að
þú fórst að starfa fyrir Val, eftir að
hafa aðeins verið áhorfandi bæði hér
á Vellinum og á stórleikjum í Kaup-
mannahöfn og víðar og árin orðin
þó nokkuð mörg, sem þú áttir að
baki?
— Ég held að ég hafi aldrei orð-
ið eins undrandi og þegar ég
áttaði mig á því, að ég var orðinn
formaður í Knattspyrnudeild Vals!
Ég held, að það hafi verið það und-
arlegasta, sem fyrir mig hefur kom-
ið á lífsleiðinni. Tildrögin til þessa
voru svo skrýtinn kapítuli, að ég er
ekkert ákafur í að segja frá því,
menn mundu halda, að þetta væri allt
saman tilbúningur, ef ég segði í öll-
um atriðum, hvernig það gekk til. Ég
datt inn í þetta án þess að hafa hug-
mynd um, ef svo mætti segja, og var
orðinn formaður í stórri knatt-
spyrnudeild án þess að vita mitt
rjúkandi ráð!
Það er kannske rétt að ljósta upp
um manninn, sem á sökina á því, að
ýta mér með snörum aðgerðum
inn í þetta, án þess að ég vissi, hvað
var eiginlega að gerast, en það var
Úlfar Þórðarson. Við vorum leik-
bræður og vinir, og höfðum skemmt
okkur saman í hlaupum, og ýmsu,
og keppt saman, og þykist hann
hafa unnið, en ég held, að það sé
vitleysa, ég hlýt að hafa unnið!
Hann mun hafa verið fenginn til
að tala við mig, og er mér ekki grun-
laust um, að það hafi gert mest að
menn höfðu séð mig ákaflega oft á
Vellinum horfanda á fótbolta. Þeir
hafa hugsað sem svo: Hann er ákaf-
lega spenntur, hann er sjálfsagt með
bakteríuna, og sjálfsagt að tala við
hann.
En smeykur er ég um það, að það
hafi verið mikið neyðarbrauð að far-
ið var út í þetta. Nú, svo var það
að Úlfar gerði mér boð að koma á
lækningastofuna til sín. Hann þyrfti
Afmœliskveðja
Björn Carlsson 60 ára.
Einatt bregðast æviskrár,
yfirbuga vitið.
Þær segja þig hafa í 60 ár
sólargeisla litið.
Yfirburða æskuranns
enn í dag færð notið.
Carlsson oft við kappafans,
hefur keppt og sigra hlotið.
Þú hefur aldrei lotið lágt,
hvar ljósin björtu skína,
sjá þeir sem að horfa hátt
heillastjörnu þína.
Það mun vera margra mál,
mannheill frá þér stafar.
Því við skulum við þína skál
þamba í botn án tafar.
Frá Árna Féturssyni og
fjölskyldu.
að tala við mig, sem ég og gerði.
Hann var ekki orðmargur í það sinn.
„Sæll og blessaður, gamli vinur“,
sagði hann, „þú þarft að koma á
fund á miðvikudaginn kemur, það
er framhaldsaðalfundur í knatt-
spyrnudeildinni, það á að kjósa þig
sem formann þar, kosningin er ör-
ugg þú verður kosinn, enginn vafi
á því, það er búið að ganga frá því“.
„Já, einmitt", segi ég, og vissi ekk-
ert hvaðan á mig stóð veðrið. Ég
átti ekki von á þessu. Við Úlfar
höfðum ekki rætt saman í langan
tíma. „Svo var það annað“, sagði
Úlfar, sem hann vildi benda mér á,
svona í leiðinni, en það væru nú smá-
munir einir. Það væru sem sagt eng-
ir þjálfarar ráðnir ennþá (það var
komið fram í janúar), en ég hefði
algerlega frjálsar hendur með þá!
Komdu svo á miðvikudaginn og þú
verður kosinn“. Ég þakkaði fyrir
gott boð, gat ekkert sagt og kvaddi
í skyndingu, því margir biðu. Þegar
ég kom út, fór ég að geta hugsað
svolítið skýrar og nánar, en þá var
ekki hægt að ná tali af honum, hann
var bundinn við sína sjúklinga. Allt
stóð heima, sem Úlfar hafði sagt
mér: Ég fór á fundinn, og ég var
kosinn!
Hvað sem öðru líður, þá verð ég að
viðurkenna, að Úlfar hefur sjálfsagt
gert rétt að sumu leyti hvað mig
snertir, ég hafði gott af þessu, ég
hafði ánægju af þessu, þegar út í
það var komið, og ég kem aldrei til
með að sjá eftir þeim tíma, sem ég
var þarna við þessi störf.
Ég kynntist þarna mörgum indæl-
ismönnum, og eignaðist þar góða vini,
sem ég vildi ekki missa núna fyrir
nokkurn mun. Ég fann það þessi tvö
ár, sem ég var formaður í deildinni,
að ég var ekki nógu sterkur til að
standa í þessu, enda kominn af létt-
asta skeiði, en hugsaði mér að hætta,
og vera aðeins með, og það hef ég
reynt að gera síðan. Ég held að mað-
ur eigi erfitt með að losa síg við
þetta, þegar maður er einu sinni
kominn út í það.
— Hvað er þér eftirminnilegast
frá þeim tíma, sem þú varst for-
maður í deildinni?
Ég held að ég geti svarað því ákaf-
lega fljótt, ég held, að þegar dreng-
irnir urðu Bikar-meistarar í meist-
araflokki, hafi það glatt mig meira
en allt annað. Það var mikið fyrir
því haft og gekk ekki of vel framan
af, en þetta var gert með svo mikilli
prýði og dugnaði á elsknlegan hátt,
að ég held, að þeir hefðu ekki getað
fært mér neina gjöf betri.
.... Því má skjóta hér inn, að það
gekk milli manna, að það hefði í
rauninni verið Björn Carlsson, sem
vann bikarinn með ræðu, sem hann
flutti yfir keppendum kvöldið áður
en úrslitaleikurinn fór fram!
Og Björn heldur áfram: Þeir
gerðu það heldur ekki endasleppt,
því næsta ár urðu þeir Islandsmeist-
arar, og þarnæst líka. Hafi maður
eitthvað unnið að þessum árangri,
þá held ég, að það sé að fullu greitt
með þessum dýrmætu sigrum.
— Er nokkuð annað, sem þér er
eftirminnilegt og kært frá þessum
tíma?
Það er að sjálfsögðu ýmislegt,
sem vert væri að minnast á, en ég
held, að mér sé það kærkomnast,
hvað mér var tekið frábærlega vel,
þegar ég kom að deiidinni algjörlega
ókunnur, þó að ég ætti nokkra kunn-
ingja í Val, ókunnugur málum fé-
lagsins og ókunnur leikmönnum öll-
um, en allir þessir menn með tölu
hjálpuðu mér á alla lund.
— Minnist þú nokkurra leiðinlegra
atvika eða yfirþyrmandi atburða frá
þessum tíma?.
— Ég minnist engra leiðinlegra
atvika úr leik eða frá starfi. Leikir
tapast og vinnast, knattspyrnan er
þannig.
Helzt var að maður var leiður, ef
maður vissi að betur var hægt að
gera í leik, en ég vil ekki rifja neinn
sérstakan atburð upp í því sambandi.
Ég vil þó minnast á það, að vera
má að það hafi farið illa með heilsu
mína að horfa á og fylgjast með úr-
slitum Vals og Keflavíkur í íslands-
móti þar sem leika varð tvo úrslita-
leiki í sama móti, sem ekki mun hafa
skeð áður, að ég bezt veit. Þeir voru
svo spennandi og jafnir, að ekki
mátti á milli sjá, og ég held að hjart-
að hafi nær stanzað í fleirum en
Birni Carlssyni við að horfa á þá
leiki! Minnist heldur aldrei að svo
hafi verið mjótt á mununum í báð-