Valsblaðið - 24.12.1970, Side 43

VALSBLAÐIÐ
41
VALSFJÖLSKYLDAN: Fremri röð frá vinstri: Elínborg: Kristjánsdóttir, Halldóra
Pálniarsdóttir, Ögrmundur Guðmundsson, Geir Guðmundsson og Hekla Árnadóttir.
Aftari röð frá vinstri: Ágúst Ögmundsson, Lárus Öginundsson, Guðmundur Ögrmunds-
son, Sverrir Ögrmundsson, Jóhann Ögmundsson og Árni Geirsson. Fremstur situr
frumburðurinn í karllegg í þriðja ættliðnum, Kristjáu Ágrústsson.
gera, en ég spyr þá alltaf hvernig
leikar hafi farið, án þess að vera
haldin mikilli „spennu" og finnst
mér gaman að fylgjast þannig með
því sem er að gerast hjá þeim.
Fylgdist þú með bónda þínum í
sundinu, eða þótti þér nóg um úthald
hans?
— Þetta kom allt af sjálfu sér,
hann var fullur af áhuga og fór þeg-
ar æfingar voru, og ég sat heima
með börnin, en svo hætti hann þessu
og hefur varla komið í vatn í 12—13
ár.
Og þegar ég lít til baka er það síð-
ur en svo að ég sjái eftir þeim tíma,
sem í þetta hefur farið að sinna
strákunum í sambandi við æfingar
og leiki. Það hefur bara verið gaman
að þessu; verst að það skyldi ekki
verða heilt lið! sagði þessi hressi-
lega kona að lokum.
Fimm synir þessara hjóna hafa
meira og minna æft og leikið með
Val, mest í knattspyrnunni, en einn-
ig nokkuð í handknattleiknum. Sumir
þeirra eru flognir að heiman en aðrir
eru enn í föðurhúsum.
Ctuðmundur Ögmundsson, 27 ára.
— Ég byrjaði að iðka knattspyrnu
1957 og gerði það í yngri flokkum
Vals, meðan mér entist aldur til. í
meistaraflokki fór ég svo að keppa
1961, og lék þar með öðru hvoru
allt til 1965. Eftirminnilegasti leikur-
inn, sem ég lék með meistaraflokki,
var úrslitaleikurinn 1962 að mig
minnir, í íslandsmótinu gegn Fram,
rokleikurinn sem hann er svo oft
kallaður, og töpuðum við honum með
einu marki. Það fannst mér sorg-
legur leikur, og erfitt að labba heim
eftir þann leik. Annars hafa allir
leikir verið skemmtilegir, þegar mað-
ur lítur til baka. Ég held, að ég hafi
aldrei verið með í að vinna mót, gæti
þó verið í öðrum B. Jú annars, ég
held að ég hafi komið í hálftíma
inn í leik í Reykjavíkurmótinu 1963,
en þá varð Valur meistari!
— Af hverju hættir þú svona
snemma ?
— Ég hætti nú eiginlega ekki, en
vegna atvinnu fluttist ég úr borg-
inni og vestur á Snæfellsnes og vann
við Lóran-stöðina þar um fimm ára
skeið. Þar hélt ég áfram og var með
í að koma upp keppnisliði þarna á
Nesinu, með þátttöku úr þorpunum
þar í kring. Þetta var sæmilegasta
lið, og fórum að keppa í þriðju deild
og komumst upp í aðra deild, en svo
féllum við niður árið eftir. Þetta var
mjög skemmtilegur tími og lær-
dómsríkur. Nú er þarna mikið og
vaxandi starf í íþróttum og ég hef
trú á því, að það hafi sprottið upp
úr þessu að iangmestu leyti. Nú
koma þangað í heimsókn lið frá hin-
um landshlutunum sem ekki komu
áður.
Nú er ég fluttur hingað suður
aftur og hef hug á því að byrja hér
aftur upp úr áramótunum og þá
hjá Val, hann stendur manni næst-
ur.
Ágúst Ögmundsson, 24 ára.
— Ég byrjaði á bví að æfa knatt-
spyrnu í Val, þegar ég var 12—13
ára. Guðmundur var byrjaður og hef-
ur það haft sín áhrif, nú og svo var
Geir í Val. Ég var nú ekkert fastur
í þessu til að byrja með fór úr bæn-
um t. d. eitt sumarið, en síðara árið
mitt í þriðja flokki, þegar ég komst
í A-liðið tók ég þetta alvarlega og
lék svo bæði árin í öðrum flokki,
lengra fór ég ekki í knattspyrnunni,
nema hvað ég var sóttur í nokkur
skipti til að leika í fyrsta flokki, og
þá þegar ég átti heima vestur á
Hringbraut og var hættur að æfa!
Svo fór ég að æfa handknattleik-
inn og byrjaði á honum raunar þeg-
ar ég var 15 ára. Mér fannst að
handknattleikurinn ætti betur við
mig, og að ég mundi fremur eiga
framtíð í honum.
Nú, þetta hefur gengið sæmilega,
og ég held, að ég sé búinn að leika
um 150 leiki með Val til þessa.
Einna skemmtilegustu leikirnir,
sem ég hef leikið, eru úrslitaleikur-
inn í Reykjavíkurmótinu í fyrra, það
var harður og skemmtilegur leikur,
og slíkan leik er gaman að vinna.
Sama var að segja um úrslitaleik-
inn í mótinu í sumar, sem var sér-
staklega skemmtilegur. F.H.-ingarn-
ir höfðu verið ósigrandi í fjölda ára,
og okkur tókst að vinna með tölu-
verðum mun.
Ég hef leikið 15 landsleiki, að ég
held, en það er mikill munur að
leika í landsliði eða félagsliði. Mað-
ur er hræddari við mótherjann, þekk-
ir hann ekki eins, og er því ragari.
Einn stærsti sigur, sem ég hef ver-
ið með í að vinna, var í leiknum við
Dani, 15:10.
Það er nú svo með áhugann, að
hann gengur í bylgjum, og fer það
eftir bví, hvernig manni gengur sjálf-
um. Stundum langar mann til að
hætta þessu, en stundum finnst
manni ákaflega gaman.
Elínborg Kristjánsdóttir:
— Á tímabili fór mjög að bera á
því að Ágúst Ögmundsson hafði al-
veg sérstakan áhuga á handknatt-
leik kvenna. Hávært hljóðskraf var
manna á meðal um þennan áhuga
hans Gústa. Þetta lýsti sér helzt i
því, að hann þurfti að horfa á æf-
ingarnar, og það var eins og hann
langaði ekkert heim að sofa fyrr er.
æfingar stúlknanna væru búnar. Var
um skeið lagður ýmiskonar skilning-
ur í þennan áhuga mannsins á hand-
knattleik kvennanna, þó ekki væri
það mikiö í hámælum haft.
Þar kom þó að línurnar fóru að
skýrast í þessu, og menn fóru að
hvísla sín í milli, að það væri hæpið
að það væri allur flokkurinn og afrek