Valsblaðið - 24.12.1970, Síða 46

44
VALSBLAÐIÐ
I'riííji flokkiir, sem vígði völlinn við Haukaland 1936: F. v. Rasrnar Kristjánsson,
Gissur GuSmundsson, Gísli Ingábergrsson, Páll GuSnason, Jón Jónsson, Gústaf Ófeigrs-
son, Sigrfús Halldórsson — afmælisbarniS —, Óskar Halldórsson, Björn Ólafsson,
Snorri Jónsson ogr Arnar Sturluson.
hve langt hann hefði náð þar, ef hann
hefði með sömu elju haldið áfram
á þeirri braut.
Af persónulegum kynnum við
hann á þeim árum sem hann æfði
knattspyrnu, er ekki vafi á því að
Sigfús hefði orðið mjög góður knatt-
spyrnumaður, ef hann hefði lagt á
það áherzlu. En það skal játað að
vafasamt er, að honum hefði tekizt
að ná eins til hjarta fólksins sem
knattspyrnumaður og hann hefur
gert sem tónskáld. Þessi ljúfu lög,
sem leikið hafa um varir fjöldans,
bera höfundi sínum vitni um geð-
þekkt viðmót og elskulega fram-
komu hvar sem hann sést.
Við Valsmenn getum því verið
stoltir af því að eiga Sigfús sem
okkar mann, manninn, sem á vissan
hátt hefur með lögum sínum orðið
þjóðareign. Það leynir sér ekki að í
lögum hans er mikil leikgleði, og
þau hræra aðra menn til að njóta
gleðinnar með honum.
Sigfús er alltaf glaður á góðri
stund, einlægur félagi og vinur, og
þannig þekkjum við hann og raunar
allir sem honum mæta og lög hans
heyra.
Með litum á lérefti hefur honum
og tekizt að tjá gleði sína, mörgum
til mikillar ánægju.
Þar sem Sigfús átti 50 ára af-
mæli á þessu ári, þótti blaðstjórn-
inni rétt að fá hann til að segja svo-
lítið frá knattspyrnuferli sínum, og
fleiru, og fer það hér á eftir:
Gleði og sorgir Vals
voru einnig mínar.
Ég held, að ég hafi gerzt félagi í
Val 1929, eða um það bil, annars er
það með Val, eins og gamla reyk-
víska kunningja, að maður veit ekki,
hvenær maður hefur kynnzt þeim.
En ég man hvar það gerðist og hver
skrifaði mig inn. Þessi atburður
gerðist á Gamla vellinum, og það var
Frímann Helgason sem það gerði.
Guðjón bróðir minn hafði nú for-
ustuna um þetta, þekkti hann eitt-
hvað frá Vestmannaeyjum, og gekk
auðvitað inn líka. Þá var ég víst 9
ára, og upp úr því fór ég að æfa
með Val. Þremur árum síðar fór ég
að keppa með þriðja flokki og var þá
bakvörður. Á þeim árum var ég
alltaf á vellinum alla daga, en tíndi
svo maðka á kvöldin, því þá hafði ég
enga vinnu. Ég komst í það að af-
greiða pólóið hjá Torfa vallarverði
og þess á milli alltaf sparkandi. Upp
úr þessum æfingum komst ég svo í
liðið.
Mér er alltaf minnistæður f yrsti leik-
ur minn —leikurinn við KR. Þeir áttu
geysilega gott lið í þriðja flokki og
voru búnir að vinna tvö, þrjú ár í
röð. Þá áttu þeir í því liði þrenn-
ingu sem kölluð var litla KR-tríóið“
sem var hliðstæða við KR-tríóið í
meistaraflokknum, ágætir strákar.
Við áttum líka okkar „tríó“, Magn-
ús Wíum í markinu og bakverðina
Gísla Ingibergsson, og svo auðvitað
mig! Við vorum mjög samstilltir. f
þá daga var ég dálítið þybbinn og
feitur, og þótti ekki sérlega líklegur,
og var spaugað með mig fyrir þetta,
en ég lét mér það í léttu rúmi liggja.
í upphafi leiks gera KR-ingarnir
sókn, og ég næ boltanum af einum
úr „tríóinu", sem þótti með ólík-
indum, og spyrni eitthvað, bara nógu
langt, og það munaði litlu að það
yrði mark. Þá fóru þeir nú að taka
mig dálítið alvarlega!
Það fór líka svo og við unnum
þennan leik með einu merki gegn
engu. En hvernig hann Dengsi eða
Jósteinn gat klúðrað boltanum í
hornið hjá þeim, hef ég ekki skilið
ennþá! Þessi sigur gerði feikna
lukku.
Við unnum svo þetta mót, og fyrir
það fengum við að fara til ísafjarðar
í keppnisför. Það var elskulegt og
skemmtilegt ferðalag, en við töpuð-
um þar. Við kenndum því um, að
Magnús Wíum varð fyrir bíl rétt áð-
ur en við fórum og komst því ekki
með. Jósteinn var kominn yfir ald-
urstakmörkin og var samið um að
hann mætti vera með en í staðinn
fengu ísfirðingar að nota Bolla
Gunnarsson, sem líka var orðinn
aðeins of gamall, en hann lék sér að
því að skora langt utanaf velli og
skjóta yfir hinn stutta varamark-
mann okkar, og skoraði að mig
minnir þrjú mörk í hvorum leik.
Ég var svo óheppinn að fá hita, er
vestur kom og gat því ekki leikið
með, svo mér leið ekki vel á meðan
á þessu stóð, sat dúðaður úti í bíl
og horfði á.
Síðar komu svo ísfirðingarnir
sameinaðir í heimsókn til Reykja-
víkur, og sigruðu þá bæði Val og
KR. Svo var efnt til leiks með úrvali
úr Val og KR, en þeim leik töpuðu
þeir með eins marks mun. Þetta var
dálítið merkilegur leikur, vegna
þess að þá þekktist það nánast ekki
að valið væri úrval úr félögunum i
yngri flokkunum, og þá ef til vill
sízt úr Val og KR, sem alltaf voru
keppinautarnir. Þetta var mikill og
elskulegur tími, og ég held, að það
hafi skapazt mikil vinátta milli Vals
og ísfirðinga eftir þetta, og hvað
mig snertir hef ég enn haldið nánu
sambandi við suma af þessum pilt-
um, sem við lékum við þá.
Ég á margar dásamlegar endur-
minningar frá þessum árum mínum
í þriðja flokki, sem urðu til þess að
binda mig æfilangt við Val. Ég
minnist t. d. æfinganna á Valsvell-
inum við Haukaland, þegar við vor-
um að tína grjótið af vellinum og
stækka hann, það voru oft eftir-
minnilegar og elskulegar stundir, á
sunnudagsmorgnum.
Mér er það líka eftirminnilegt,
þegar völlurinn var vígður, því það
var þriðji flokkur Vals og Hauka í
Hafnarfirði, sem léku vígsluleikinn.
Ég man líka eftir því að það lenti á
mér að færa fyrirliðabókina fyrir
þriðja flokk, þar sem ég hafði verið
tilnefndur fyrirliði flokksins, og