Valsblaðið - 24.12.1970, Page 47

VALSBLAÐIÐ
45
fannst mér það nú heldur ábyrgðar-
mikið starf. Ég álít að sú tilbreytni
að skrá leikina hafi verið mikils
virði fyrir félagið að eiga þegar fram
liðu stundir, og eftir því sem ég bezt
veit, var það Frímann Helgason, sem
kom því í verk.
I öðrum flokki var ég ekki lengi,
varla lengur en eitt ár.
í þriðja flokki hafði ég leikið sem
bakvörður, en þegar ég kom í annan
flokk var ég settur sem miðherji.
Síðasti leikur minn í öðrum flokki
var í úrslitaleik við Fram að mig
minnir. Þetta var nokkuð góður
flokkur. Það var nú ýmislegt sem
var þess valdandi, að ég hætti. Ég
hafði verið í leikfimi í ÍR allmikið
og var svo óheppinn, að ég tognaði
á báðum úlnliðum, og háði þetta
mér nokkuð þó í knattspyrnu væri.
Annað atvik var líka, sem ef til vill
hefur haft sín áhrif á mig, en það
var í leiknum við Fram. Ég var
orðinn miðherji, og hafði í leiknum
þá aðstöðu að jafna úr ágætu tæki-
færi, en leikar stóðu þá 2:1 Fram í
vil. Þá elti mig •— við skulum kalla
það óheppni — ég misnota tækifær-
ið hrapallega. Þetta var meira en ég
í rauninni þoldi og kenndi mér um
þetta, og skammaðist mín mikið, og
ég held að þetta hafi rekið mikið á
eftir mér að hætta, en í andanum
hélt ég alltaf áfram, og gleði og
sorgir Vals voru einnig mínar og það
fram á þennan dag.
Um þetta leyti var farið að kræla
á einhverri tilhneigingu til annarra
áhugamála, eins og hljómlist og
myndlist og varð það alltaf sterkara
og sterkara, og hafði það yfirhönd-
ina. Hinsvegar hef ég verið svo
mikill Valsmaður, að ég fer helzt
ekki á völlinn, ef það eru þýðingar-
miklir leikir, sem Valur leikur, því
þá finnst mér að Valur tapi alltaf
þegar ég kem á Völlinn, og líkist að
því leyti Erlendi Ó. Péturssyni, en
hann var sagður ófús að horfa á
leiki, sem útlit var fyrir að KR
tapaði.
Þegar ég lít nú til baka yfir feril
Vals, síðan ég hætti að leika með, er
skemmtilegt að vera þess var, að
engin leiðinleg atvik koma fram í
hugann. Hinsvegar man ég mörg
skemmtileg og elskuleg atvik. Er þar
fyrst að segja að ég gleymi aldrei
þegar ég gekk í Val. Á þeim árum
vorum við Guðjón bróðir minn þeir
einu, sem voru í rauðu peysunum á
þeim slóðum, sem við áttum heima.
Það var mikið þar af Víkingsmönn-
um, og þar voru og tveir úr KR, og
var haft svolítið horn í síðu þeirra.
Þá fundum við upp það ráð, til þess
að allt félli nú saman, að stofna
strákafélag. Hlaut það nafnið Garp-
ur! Þetta var ágætt félag, sem inn-
heimti gjöld til að kaupa bolta fyrir.
I
1‘anniff skreytti Sifffús Halldórsson
fyrstu fyrirliðabókina í þriðja flokki.
Við vorum nú ekki vel séðir af
öllum þarna í nágrenninu, því bolt-
inn vildi fara á staði, þar sem hann
gat valdið tjóni.
Ég minnist þess að þarna var
kona, sem okkur þótti heldur grimm,
og ef við misstum boltann inn í
garðinn hennar, þá fengum við hann
venjulega skorinn í sundur.
Ég veit nú ekki hvort það er ein-
hver lýsing á mér, að eitt sinn, þeg-
ar við misstum boltann inn fyrir til
hennar, að ég fór að dyrunum til
hennar og hringdi dyrabjöllunni, og
kom hún til dyra. Ég spurði hana
ákaflega kurteislega, hvort hún
vildi nú ekki vera svo góð að lofa
mér að sækja boltann, sem hefði
farið í garðinn hennar.
Hún svarar: „Alveg sjálfsagt,
þegar svona kurteis drengur kemur
og biður, er það alveg sjálfsagt, ég
skal koma með þér“. Og ég fékk
boltann óskertan, og næpu! Eftir
þetta var litið á mig sem mikla hetju
í hverfinu! Þetta hafði þau áhrif,
að við fórum að skilja, að boltinn
gat eyðilagt plöntur, og eftir þetta
var friður og spekt þarna.
Einhvernveginn var það svo að
Framarar gátu ekki fengið að vera
með og var ástæðan sú, að þeir
voru suður í Pólum. Síðar, þegar ég
fór að kynnast þeim, urðu þeir góðir
vinir mínir, og kom það stundum
fyrir, að þeir vörðu mig, lítinn snáð-
ann, ef á mig var ráðizt, því þeir
voru orðnir mín lífvarðarsveit.
Það var gaman að vera Valsmað-
ur á þessum föstu sigurárum Vals
frá 1930—1945, og þá þorði maður
alltaf á völlinn.
Frá þeim árum er mér sérstaklega
minnistætt, þegar Valur gerði jafn-
tefli við þýzkt úrvalslið hér 1938. Ég
tel það mesta sigur, sem unninn var
til þess tíma og jafnvel síðar. Mörg
fleiri atvik og sigrar hjá félaginu
eru mér minnistæðir. Hvað mig per-
sónulega snertir er það skemmtileg-
asta atvikið innan Vals, þegar mér
var tilkynnt, að ég hefði verið kjör-
inn í „Fulltrúaráð Vals“. Það var
einhver sú bezta gjöf, sem ég hef
fengið í langan tíma. Það er eins og
maður sé kominn heim til sín, þegar
maður kemur á fundi þar, sér og
hittir þessa gömlu félaga, sem mað-
ur sér nú ekki lengur daglega. Það-
an fer ég endurnærður hverju sinni,
og þar finnst mér afskaplega gaman
og gott að vera.
Ég kem þar raunar oft í annan
tíma og að standa á þessari lóð er
þó alltaf nokkurs virði fyrir Vals-
mann.
Mér eru margir Valsmenn minni-
stæðir, og þetta lið, sem átti sína
miklu sigurgöngu, og einstaklingar
þess voru mér kærir, og mér þótti
vænt um þá alla og þar get ég engan
sérstaklega dregið fram.
Frá þessum árum minnist ég einn-
ig góðra knattspyrnumanna frá öðr-
um félögum, og vil ég þar fyrst nefna
Þorstein Einarsson úr KR, ég hafði
alltaf gaman að horfa á hann. Hann
var alltaf hressilegur, og svo hafði
maður skömm og gaman af að sjá
hvað hann gat notað hendurnar
snilldarlega, eins og hann drap svolít-
ið á í viðtali hér í blaðinu, fyrir fáum
árum. Þá var gaman að horfa á
Björgvin Schram úr KR og einnig
Brand Brynjólfsson úr Víking. Úr
Fram er mér einna minnistæðastur
Jón Sigurðsson, sem var ágætur út-
herji og hættulegur.
Ég man alltaf eftir atviki, sem
var dálítið spaugilegt og jafnframt
svolítið leiðinlegt, en það var í sam-
bandi við Agnar Breiðfjörð. Hann
var geisilega hraður á sprettinum,
og var í þessum leik búinn að leika
á tvo, þrjá menn, er kominn innfyrir
alla og í dauðafæri, og sparkar þá
beint upp í loftið, og himinhátt yfir
slána. Ég þekkti Agnar, og hann
var einn af þeim, sem við strákarn-
ir vorum ákaflega hrifnir af. Eftir
leikinn spurði ég hann: Hvers vegna
skauzt þú svona beint upp í loftið
maður? Og hann svarar: „Ég skal
segja þér það, ég var nefnilega bú-
inn að horfa svo mikið á boltann
alla leið fram völlinn, og þegar ég
leit upp hef ég sjálfsagt villzt á loft-
skeytastöngunum!
Ýmsir forustumenn Vals eru mér
minnistæðir og kærir, og vil ég
nefna Ólaf Sigurðsson, sem var góð-
ur forustumaður og Valsmaður. Þá
vil ég minnast á Frímann Helgason,
því hann var einn af þeim mönnum,
sem við yngri strákarnir litum upp
til, sérstaklega hvað þeir voru dug-
legir í öllum kappleikjum, og ekki