Valsblaðið - 24.12.1970, Blaðsíða 48

46
VALSBLAÐIÐ
Frímann llelguson:
Konan á bak viö
Þegar við fórum að raða niður efni
í Valsblaðið að þessu sinni kom fram
sú hugmynd að hefja nýjan þátt í
blaðinu, sem bæri heitið: „Konan bak
við Valsmanninn“. Ef vel tækist til
ætti þetta að geta orðið varanlegur
þáttur, því víst er um það, að á meðan
Valur er til verða líka til konur, sem
standa á bak við þá menn, sem vinna
að velgengni Vals.
Þeir menn, sem kvæntir eru, geta
það ekki nema að nota til þess tíma,
sem eiginkonan og heimilið, strangt til
tekið, á kröfu til. Það er vafasamt að
konan fái notið þess sannmælis að
hún á sinn mikla þátt í því starfi,
sem gerist úti í íþróttafélögunum, og
unnin eru af eiginmönnum þeirra þar.
Ef þessi þáttur gæti orðið til þess
að koma á framfæri einlægu þakklæti
til þeirra fyrir veitta aðstoð, og skiln-
ing á þessu starfi eiginmanna þeirra
fyrir félagið, þá væri ekki til einskis
af stað farið.
Hér er ekki dregið í efa að mörg
konan stendur dyggilega bak við
mann sinn, sem hefur af áhuga valið
það hlutskipti að sinna félagsmálum,
og þá ekki sízt æskulýðsmálum. Marg-
ar þeirra skilja fyllilega nauðsynina á
því að sinna þeim, að þangað veljist
menn, sem hafa áhuga á því að taka
þátt í uppeldi æskunnar þó að það ger-
ist utan heimilanna, og þó að það séu
ekki þeirra eigin börn.
Þegar við förum af stað með þenn-
an þátt er okkur ljóst að það er erfitt
að velja hverju sinni, því sem betur
fer er hópurinn svo stór sem hægt er
síður fyrir það, að þeir máttu alltaf
vera að því að tala við okkur. Svo
voru það aðrir, sem aldrei máttu
vera að því að tala við okkur strák-
ana.
Við stóðum þarna með augun full
af aðdáun og það var ekki tekið
eftir því. Sumir tóku eftir þessu, og
Frímann var einn af þeim. Ég man
eftir því, að sumir leikmenn hlupu
út af vellinum, einkanlega ef illa
gekk. Aðrir fóru rólega eins og t. d.
Grímar og Frímann og fleiri, og það
þótti okkur strákunum litlu í Val
betra, því þá gátum við aðeins kom-
ið við þá, klipið í buxurnar eða
peysuna, eða þá klappað þeim, það
var eins og manní liði eitthvað betur
á eftir.
Strákarnir eru alltaf sjálfum sér
líkir, þeir eiga alltaf sína uppáhalds-
menn.
Annars held ég að Valur hafi alltaf
verið heppinn með forystumenn. Ég
held líka, að það hafi verið gæfa
Valsmanninn
Ingibjörg Karlsdóttir, konan bak við
Valsmanninn.
að taka með, að ómögulegt er að velja
nákvæmlega þá réttu, þær eru svo
margar útvaldar. Það verður því að
líta svo á að hver og ein sem valin er,
verður nokkurskonar samnefnari fyr-
ir allar hinar, og því í rauninni viður-
kenning fyrir hinn stóra hóp eigin-
kvenna, sem hver á sinn hátt stend-
ur á bak við sinn Valsmann.
Þó skrifa megi margfalt lengra mál
um þátt konunnar í félagslífi okkar í
Val, bæði beint og óbeint, verður þessi
formáli ekki lengri, en við vonum að
þáttur þessi nái þeim tilgangi, sem
honum er ætlaður. —
Vals hve margir héldu áfram að
vinna fyrir félagið þótt þeir hættu
að keppa. Ég held því fram, og dæm-
in hafa sýnt það, að ef það slitnar
sambandið milli þeirra eldri og
yngri, þá sé voðinn vís fyrir félögin.
Ef ég færi nú að gera samanburð
á knattspyrnunni eins og ég man
hana, þegar ég var í þriðja og öðr-
um flokki, þá er ég ekki frá því, að
almennt séð séu menn leiknari nú en
áður, og meiri kunnátta með knött-
inn yfirleitt. Hinsvegar held ég, að
miklu meiri leikgleði hafi gætt í
leikjum knattspyrnumanna fyrr á ár-
um, menn voru meira í þessu af ást
og áhuga fyrir leiknum.
Tæknin er góð og nauðsynleg, en
hún er einskisvirði ef leikgleðina
vantar, því það er upphafið að þessu
öllu og endirinn, sagði þessi lífs- og
leikglaði maður að lokum.
Við árnum afmælisbarninu allra
heilla í tilefni af hálfu öldinni.
Valsmaðurinn, sem þessi kona stend-
ur á bak við, og valin er að þessu sinni,
Ingibjörg Karlsdóttir, er Jón Kristj-
ánsson. Þarf ekki að kynna hann
mikið fyrir þeim Valsmönnum, sem nú
eru í starfi, og fylgzt hafa með Vals-
blaðinu síðustu 10—12 árin.
Jón er Vestmannaeyingur og berþað
með sér. Byrjaði snemma að iðka
íþróttir og þá knattspyrnu, og þótti
mjög efnilegur, en fljótt kenndi hann
veilu í baki, sem hindraði hann í
þjálfun og keppni. Hann kom til
Reykjavíkur 1956, og gekk þá auðvit-
að í Val. Lék nokkur ár með fyrsta
flokki, og komst aðeins í meistara-
flokk, en heilsan leyfði ekki langa dvöl
þar. Eitt ár fékkst hann við að þjálfa
3. flokk, og þótti það skemmtilegt. Svo
er það að Valur hefur ákveðið að
senda tvo handknattleiksflokka til
Færeyja, en vantar þá fararstjóra. Jón
er þá í sumarfríi í Vestmannaeyjum.
Það er hringt í hann og hann beðinn að
taka að sér fararstjórnina til Færeyja.
Jón þekkti enga, sem í ferðinni áttu að
vera, þekkti ekkert inná handknatt-
leikinn í Val eða Færeyjum, en Jón
sýndi þá eins og hann hefur gert síð-
an, að hann tvínónar ekki yfir hlutun-
um, að hann hefur yndi af að takast á
við félagsleg málefni, án þess að sækj-
ast með framagirni eftir neinu. Hann
tók þetta að sér, og leysti það með
mikilli prýði, eins og öll önnur störf
sem hann hefur tekið að sér fyrir Val
eða heildarsamtökin.
Þegar deildaskiptingin varð í Val
gerðist hann formaður Handknatt-
leiksdeildarinnar, og hefur æ síðan
verið virkur og dugandi í þeim hópi, og
félagslífi Vals yfirleitt. Handknatt-
leikssambandið hefur fyrir löngu kom-
ið auga á ágæti Jóns, og hreif hann
til starfa fyrir sig, meðal æskumanna-
samtakanna, og hefur hann unnið þar
mikið og gott starf, og á síðasta þingi
Handknattleikssambandsins var hann
kjörinn í stjórn sambandsins.
í stjórn Vals hefur Jón setið í ára-
raðir. Hér hefur aðeins verið stiklað
á stóru um störf Jóns, og mörgu
sleppt.
Það lætur því að líkum að Jón sé
einn þeirra „bersyndugu“, — við
þekkjum þá margir, — sem ekki hefur
tíma til að sinna konu, börnum og
heimili sem skyldi, vegna áhugastarf-
anna í félagslífinu.
Við skulum nú heyra hvernig konan
hans lítur á þetta, og hvernig hún lít-
ur á stöðu sína bak við bóndann, og
kynna hana örlítið fyrir Valsmönnum
um leið.
Konan hans Jóns Kristjánssonar
heitir Ingibjörg Karlsdóttir, og er
ættuð frá Vestmannaeyjum eins og
hann, 36 ára að aldri. Þau hjónin eiga
3 börn, eina stúlku og tvo drengi, og