Valsblaðið - 24.12.1970, Blaðsíða 49

VALSBLAÐIÐ
47
æfa þau öll með Val, handknattleik og
knattspyrnu, svo það leynir sér ekki
að þar er ein „Valsfjölskyldan", einn
af þessum smáhópum, sem standa bak
við Val með sínum vinsamlega áhuga.
Þegar Ingibjörg er spurð að því
hvort hún hafi iðkað íþróttir og þá
hvaða, svarar hún:
— Á unglingsárum mínum iðkaði ég
handbolta hjá Þór í Vestmannaeyjum,
það var mikið fjör í þessu hjá okkur,
og keppnin oft hörð, og við allt þetta
bættist svo að mikill rígur var milli
félaganna. Margir leikir voru leiknir í
þá daga milli Týs og Þórs, en þeir
voru oftast líkir hver öðrum, þar sem
spennan og harkan var ráðandi. Eftir-
minnilegasta keppnin frá þessum ár-
um var við norska kvennaliðið Gref-
sen, sem kom hingað til lands. Það
kom til Eyja og keppti við bæði liðin
í Eyjum, og var það stórviðburður í
•okkar augum. Fyrir okkur Þórsstúlk-
urnar var þetta sérstaklega eftir-
minnilegt þó við töpuðum fyrir þeim,
sem Týr gerði einnig. Við vorum lé-
legri þá og Týsstúlkurnar létu ekki á
sér standa til að horfa á „burstið“,
sem við mundum fá. Það fór á annan
veg, því við settum fleiri mörk en Týr
og fengum færri mörk á okkur en þær,
þó svo við töpuðum, og fannst okkur
þetta svolítil uppreisn fyrir okkur.
Annars held ég að ég hafi aldrei
tekið leikina milli Þórs og Týs eins
alvarlega og margar aðrar gerðu, en
það getur stafað af því að það voru
þrjár beztu vinkonur mínar í Týs-lið-
inu, sem léku alltaf á móti mér, þó
ég kæmist ekki beinlínis í kast við
þær, þar sem ég stóð alltaf í marki, en
þær skoruðu þeim mun meira hjá mér!
Eftir leikina fór ég alltaf jafn-
ánægð heim í fylgd með vinkonum
mínum úr Tý, var sem sagt aldrei
neitt illa haldin af þessum félagaríg.
Aðeins einu íslandsmóti tók ég þátt
í, og var það alveg óviljandi, og auð-
vitað hefði ég aldrei átt að gera það,
því engum sögum fór af frammistöð-
unni. Við vorum þá í sumarfríi hjónin,
ég orðin tveggja barna móðir, og
þjálfun því ekki í lagi. Mótið fór fram
í Eyjum og það þótti sjálfsagt að tefla
fram liði, en þær voru markmanns-
lausar. Ég hafði ekki æft í 2—3 ár,
og þó var mér att út í þetta.
Hver þjálfaði ykkur þegar þú varst
að byrja í handknattleiknum?
Jón Kristjánsson, segir Ingibjörg
og brosir góðlátlega, og heldur áfram:
Þar byrjaði þetta, við kynntumst
þarna á æfingunum. Honum hefur
sennilega þótt ég eitthvað efnileg! Nú
og svo hefur ,,þjálfunin“ haldið áfram,
og nú eru 15 ár síðan við giftum okk-
ur, og höfum eignazt 3 börn og fé-
lagsandinn í bezta lagi!
Hefur þú áhuga fyrir íþróttum yfir-
leitt?
Já, mjög mikinn, og kemur þar fyrst
til handknattleikur, sem ég komst í
kynni við á unglingsárunum, og svo
knattspyrnu. Mér þykir mjög gaman
að fylgjast með knattspyrnunni og fer
þó nokkuð oft á leiki, ég reyni að elta
bónda minn hvert sem ég get, og ég
hef tíma til, og hann vill hafa mig með
sér þegar því verður við komið. Ég
hef að vísu ekki farið mikið til að
horfa á knattspyrnu í sumar, vegna
þess að mér fannst ég ekki sjá nógu
góða leiki, en þá er hægt að horfa á
ensku knattspyrnuna í sjónvarpinu,
og bætt sér það upp. Það versta er að
hún er á óþægilegum tíma eða meðan á
matarundirbúningi stendur. Jón er
líka mikill áhugamaður um knatt-
spyrnu og þá fær maður ósjálfrátt á-
huga fyrir henni. Ég hrífst með
áhugamálum hans, og við ræðum þau,
hvort sem það eru Valsmál eða það er
varðandi starf hans í unglingamálum
HSÍ. Mér er alltaf minnisstæð heim-
sókn Benfica-liðsins frá Portugal, og
hvað maður gekk upp í þeirri auglýs-
ingaherferð, sem þá var gerð. Það var
skemmtilegt, allt sem gerðist í kring-
um það æfintýri.
Ég gleymi seint laugardagskvöldinu
næsta áður en liðið kom til landsins,
því þá fórum við öll fjölskyldan út
með bunka af auglýsingamiðum, heim-
sóttum bílastæði kvikmyndahúsanna
og festum þessa miða undir þurrkur
bílanna, svo það gat ekki farið fram-
hjá þeim sem inn í bílinn komu.
Æddum við um allan bæ, þar sem
kvikmyndahús voru og sýndu myndir
sínar, og víðar var auðvitað stanzað
og festur miði, þetta var æsispennandi
og skemmtilegt.
Nú, kvöldið, sem leikurinn fór fram,
var mér boðið í veizlu, sem leikmönn-
um var haldin á eftir, svo maður fær
alltaf eitthvað í aðra hönd, bæði
skemmtun og annað. Maður kynnist
mörgu góðu fólki, eignast vini, sem
maðui’ vildi ekki missa.
Segðu mér Ingibjörg, ræðið þið
nokkuð saman um það sem Jón er að
bjástra útávið: Knattspyrnu, hand-
knattleik, félagsmál eða stjórnsýslu
hjá Val?
Jú, jú, við tölum mikið saman um
öll þessi mál, og hann ber ýmislegt
undir mig varðandi það, sem hann hef-
ur með höndum, þó að ég taki að sjálf-
sögðu engar ákvarðanir í þeim mál-
um.
Það er vafalaust nauðsynlegt að
hafa einhvern til að tala við um sin
hugðarefni, og þar sem ég hef komizt
dálítið í kynni við íþróttir, er honum
það einhvers virði, ekki síður en að
tala við einhvern annan. Ég hef gam-
an af þessu spjalli, og fylgist betur
með því sem hann hefur áhuga fyrir
og er að vinna að á hverjum tíma. —
— Nú er það með Jón, eins og aðra
þá sem fórna miklum hluta af frítíma
sínum fyrir áhugamál sín, að þeir eru
lengi úti og fjarri heimilinu. Hvern-
ig líður þér, hvernig finnur þú til,
þegar þú sérð hann ekki langtímum
saman ?
Það er nú eiginlega engin sérstök
tilfinning, og aldrei óþægileg. Það
getur komið fyrir að manni finnist
hann ef til vill heldur mikið úti, en
það hefur aldrei komið við mig. Ég
veit alltaf að hann er að vinna að
góðu málefni, og að hann hefur brenn-
andi áhuga á þessu verkefni. Það get-
ur fylgt þessu dálitil spenna, að fá að
vita hvernig gengur og sjaldnast líður
langur tími þar til maður heyrir í
honum og fær að heyra hvað hefur
gerzt, nú og svo að fá hann heim, það
er líka tilhlakk. —
Þú sagðir, Ingibjörg, að þið ættuð
3 börn, og hvernig ætlar krókurinn að
beygjast í sambandi við íþróttir?
— Þau hafa öll mikinn áhuga fyrir
íþróttum og eru öll farin að æfa í Val,
bæði handknattleik og knattspyrnu,
og byrja að keppa fyrir félagið. Ég
vildi að þau snéru sér heldur að íþrótt-
um en einhverju öðru, og þau gefa
sannarlega fyrirheit um það. Mér og
manninum mínum hefur reynzt það
vel, og ég vildi sannarlega að þau
gætu eignazt sínar góðu minningar í
gegnum íþróttalífið eins og við höfum
gert. Það verður ákaflega gaman að
fylgjast með því hvernig þeim reiðir
af á þessari braut. Ég fer og horfi á
leiki þar sem þau keppa, ef ég hef
nokkurn tíma til, mér finnst gaman að
horfa á börnin mín í íþróttum. Ég er
ekki haldin neinni sigurspennu eða
óróa. Sigurinn er ekkert aðalatriði,
það er fyrst og fremst að skila hlut-
verki sínu vel. Og þó að maður eldist
að árum, verður maður ef til vill ung-
ur í annað sinn, að fylgjast með börn-
um sínum í leik í hópi ungs fólks, og
vona að maður eigi eftir að fá ánægju
útúr því að fylgjast með þeim í Val,
og ég vil að þau verði þar, því ég held
að starfsemin þar sé góð. Þar er mikið
af ungu, glæsilegu fólki, sem leiðbein-
ir og kennir og ég trúi ekki öðru en
að það eigi eftir að koma mikið gott
frá þessu fólki, og góð áhrif til unga
fólksins, sem sækir félagslífið þar, og
starfinu þar yfirleitt.
Mér hefur oft þótt gaman að sjá
hve íþróttaflokkar Vals eru vel til
fara í leikjum, eru í snyrtilegum bún-
ingum og það segir dálitla sögu um
félagslífið, þar hljóta einnig áhrif
leiðtoganna að koma til. Vera má líka
að mæður unglinganna eigi þarna ein-
hvern hlut að, og væri það vel.
Átt þú önnur áhugamál en íþróttir?
— Það hefur nú ekki farið mikið
fyrir því, mín áhugamál hafa verið á
heimilinu, að hugsa um það, eigin-
mann og börn.