Valsblaðið - 24.12.1970, Síða 52

50
VALSBLAÐIÐ
kunnað á því lagið að vinna með þeim.
Sem sagt: samhugurinn og samvinn-
an voru ekki nógu góð.
Sigurður Ólafsson:
Ég held að það hafi ekki kviknað á
perunni á réttum tíma. Það var eins
og liðið væri hálf-blundandi, og ekki
nógu áhugasamt til að byrja með.
Margir ungir menn koma til reynslu,
og svo skeður það að við náum ekki
sambandi við þá, eða þeir við okkur
eldri sem fyrir vorum í liðinu, og lof-
aði það ekki góðu. Sigurður Dagsson,
sem lengi hefur verið okkar mikils-
verðasti maður, náði sér ekki upp
fyrr en í miðju íslandsmóti, og þá
kom öryggistilfinningin, og allt gekk
vel eftir það.
Þórir Jónsson:
Félagsandinn í liðinu var heldur
slæmur, og við vorum til að byrja með
ekki nógu samstilltir og góðir félag-
ar.
Það var eins og þetta væri ekki eitt
lið. Ekki bætti það heldur úr skák,
hve margir týndust úr liðinu frá því
árið áður, eða ef til vill væri réttara
að segja að það hafi skapað alla erfið-
leikana. I stað þessara reyndu manna
koma margir ungir menn, byrjendur í
meistaraflokki, sem við náðum illa
sambandi við.
Meðan leitin að hinu rétta liði stóð
yfir, var margt á ringulreið, og sann-
arlega erfitt fyrir Árna að fella þetta
allt saman. Að lokum tókst þetta vel,
og ég held því fram að ferðin á
Laugarvatn hafi lagað mjög mikið
samstarfið í liðinu.
Þorsteinn Friðþjófsson:
Ég er þeiri'ar skoðunar að í byrjun
keppnistímabilsins hafi of margir
leikmenn verið reyndir, þó má vera
að það hafi verið nauðsyn, þegar litið
er á hve margir hættu sem voru með
árið áður. Það tók okkur því langan
tíma og marga leiki að finna rétta
liðið. Loks tókst þetta, og þá sýndi það
sig að liðið í heild var í góðri þjálf-
un. Ég tel því ástæðuna fyrir því
hve illa gekk til að byrja með, að of
stórt skarð var höggvið í liðið og of
stór sveit ungra manna, þó efnilegir
séu, hafi komið inn í einu til að fylla
þessi vandfylltu skörð.
Árni Njálsson:
Okkur þótti rétt að ná tali af þjálf-
ara meistaraflokks, Árna Njálssyni,
og heyra hans álit, og fá svör við
spurningunni: „Hvað var að?“ Hann
var öllum hnútum kunnugastur, og
víst er það að hjarta Árna slær ein-
læglega fyrir Val. Enginn efast held-
ur um að hann hafi lagt sig allan fram
um að leysa þessi mál, og enginn ef-
ast um að hann hafi liðið þjáningar í
Einn bókaður, en þrjózkast þó! Það er
þó greinilegrt að dómarinn ætlar ekki að
gefa sigr!
sambandi við fyrri hluta keppnistíma-
bilsins.
Það var þó honum og öllum Vals-
mönnum mikil sárabót hve hressilega
liðið tók sig á er á leið sumarið, og
er það fullyrt hér að það voru fyrst
og fremst verk Árna.
Það verður því ekki annað sagt en
að þessi frumraun hans í þjálfun
knattspyrnumanna í fyrstu deild,
hafi tekizt vel, og lofi mjög góðu um
framtíð Árna sem þjálfara. Það er
ekki heiglum hent að móta þann leir
sem Valur lagði í hendur Árna á s. I.
vetri, og það er ekki sanngjarnt að
krefjast þess að hann skapi þegar í
stað fastmótað og sterkt lið, það tekur
sinn tíma. Það sem Árni hafði að
segja um spurninguna: „Hvað var
að“? var á þessa leið: I fyrsta lagi var
liðið ekki nógu gott, það höfðu orðið
6 breytingar á því frá því árið áður,
og fjórir þeirra menn sem voru burð-
arásar liðsins þá. Það var því að mót-
ast fram eftir sumri, og kannske ekki
við svo miklu að búast meðan svo stóð.
Þegar fyrri umferð íslandsmótsins
var að Ijúka tek ég inn í liðið ungan
mann, og set hann ásamt Jóhannesi
Eðvaldssyni til að leika á miðjunni.
Þessi ungi maður var Helgi Björg-
vinsson, aðeins 17 ára. Þessir tveir
menn breyta öllu liðinu og leik þess.
Þeim tekst það sem ekki hafði gengið
áður að fá meiri opnanir í varnarvegg
mótherjanna, og við það fara aðrir
leikmenn að hreifa sig meira, hlaupa
inní stöður, og nú fóru menn að berj-
ast meira, og liðið fer að skora mörk.
Ég held líka að það hafi komið viss
pressa á eldri menn liðsins til að æfa
meira, sem þeir og gerðu. Við þetta
bættist að ég setti Ingibjörn sem mið-
herja ,en áður var hann útherji, og
hef ef til vill ekki notað hann rétt, en
hann er gott efni. Bergsveinn kom líka
mikið sterkari er á leið, og þegar
hann, Helgi og Jóhannes ná allir sam-
an á miðjunni, náum við tökum á því
svæði. Það má því segja að þeir Helgi
og Jóhannes hafi verið lykilmenn liðs-
ins þegar á leið.
Það var líka mikið áfall fyrir liðið
að missa Pétur Carlson út í vor, þar
var á ferðinni óvenjulegt efni. Ég get
ekki annað sagt en að strákarnir hafi
æft vel í vor og sumar, flestir hverjir.
Hins vegar finnst mér félagslífið og
samheldnin ekki nógu góð, utan vall-
arins, en það er þýðingarmikið atriði.
Menn koma til æfinganna sitt úr
hverri áttinni, og þegar æfingunni er
lokið eru þeir farnir, það er eins og
þeir finni ekki annan tilgang með
þessu en að sparka eða hlaupa meðan
æfingin stendur. Þeir virðast ekki
koma sem virkir félagar á breiðum
grundvelli, þar sem þeir eyða tiltekn-
um tíma í að hugleiða það sem þeir
voru að gera úti á velli, eða ætla að
gera næst þegar þeir koma á æfingu.
Knattspyrnan er félagsleikur, og
grundvöllurinn að uppbyggingu góðs
liðs er lagður utan vallarins, en til
þess verður að verja tíma, hugsun.
Þetta virðist mér vanta í Val.
Fyrst við erum að spjalla um þessa
hluti, vil ég minnast aðeins á atriði,
sem háir hverjum þjálfai'a og sköpun
góðs liðs, en er þess eðlis að erfitt er
að taka á því eins og allt er í pottinn
búið. Þetta vandamál eiga öll knatt-
spyrnufélögin hér við að etja. Félögin
eru opin öllum sem í þau vilja ganga,
og það þýðir að svo og svo stór hópur
manna vill hreifa sig og nota þau
skilyrði sem félögin hafa uppá að
bjóða, án þess að hugsa neitt um það
að komast í keppnislið, eða koma á
æfingar nema þegar þeim sýnist.
Þetta er skiljanlegt. í hverju félagi er
viss krafa um að kappliðin nái svo og
svo góðum árangri, sigri, vinni stig,
vinni mót, o. s. frv. Þetta er ekki ó-
eðlileg krafa, þar sem um er að ræða
félög, sem senda lið til þátttöku í mót-
um.
Ég hef í rauninni aldrei veitt því
eins nána athygli og nú í sumar, þegar
ég var sjálfur þjálfari, hvað þetta er