Valsblaðið - 24.12.1970, Qupperneq 68

66
VALSBLAÐIÐ
Sigurdór Sigurdórsson:
Norðurlandameistaramót unglinga
í handknattleik
Spjulluö viö fgrirliöu íslenzhu liösins. Valsmanninn
Stcfnn íiunnarsson
Fyrirliðinn Stefán Gunnarsson, afhendir foringjanum Axel Einarssyni, Norður-
Iandabikarinn, og: má ekki greina hvor ánægðari er!
Það er kunnara en frá þurfi að
segja, að íslenzka unglingalandslið-
ið í handknattleik varð Norðurlanda-
meistari 1970. Mótið var haldið í
Aabo í Finnlandi í byrjun aprílmán-
aðar s.l. Valsblaðinu þótti tilhlýði-
legt að minnast þessa glæsilega sig-
urs unglingaliðsins okkar og ef til
vill ekki alveg án eigingirni. Það
þarf ekki mikla hlutdrægni til að
segja, að Valur hafi ef til vill átt
stærri þátt í þessari velgengni en
önnur félög.
í fyrsta lagi voru 4 Valsmenn
í sjálfu liðinu. Formaður unglinga-
nefndar HSÍ hefur verið frá upphafi,
þar til nú í haust, Jón Kristjánsson,
og ég held, að á engan sé hallað, þótt
sagt sé, að hann eigi einn stærsta
þáttinn í velgengni unglingaliðsins,
með þeirri geisilegu vinnu, er hann
hefur lagt í að byggja unglinga-
starfið upp frá grunni. Þá eru það
síðastir en ekki síztir þjálfarar liðs-
ins þeir Páll Eiríksson og Reynir
Ólafsson, annar leikmaður Vals í
handknattleik, en hinn þjálfari 1.
deildarliðs Vals. Og að lokum var
það Valsmaðurinn Stefán Gunnars-
son, sem stjórnaði íslenzka liðinu
inni á vellinum, og það er einmitt
við hann, sem við ætlum að spjalla
stuttlega vegna þessa afreks hans
og þeirra Ólafs Benediktssonar, Guð-
jóns Erlendssonar, Jakobs Benedikts-
sonar, Vignis Hjaltasonar, Axels
Axelssonar, Ingvars Bjarnasonar,
Pálma Pálmasonar, Marteins Geirs-
sonar, Björns Péturssonar, Vilbergs
Sigtryggssonar, Björns Jóhannsson-
ar, Guðjóns Magnússonar og Páls
Björgvinssonar, en þessir menn skip-
uðu lið Norðurlandameistaranna.
— Ég man það, Stefán, að menn
voru nokkuð annað en bjartsýnir á
árangur íslenzka liðsins fyrir þessa
keppni, þar til aðeins tveimur, þrem-
ur dögum fyrir utanförina, þá allt í
einu vaknaði von?
— Já, þetta er rétt. Við vorum
orðnir harla vonlitlir um að nokkuð
yrði úr þessu liði okkar. Það hafði
verið æft mjög vel allan veturinn, en
einhvern veginn gekk hvorki né rak,
og við töpuðum flestum æfingaleikj-
unum við 1. deildarliðin og strák-
arnir voru farnir að gera grín að
okkur fyrir getuleysi. En svo nokkr-
um dögum áður en haldið var utan
„negldist“ þetta saman hjá okkur
svo um munaði.
— Það er búið að lýsa svo vel ein-
stökum leikjum úr þessu móti bæði
í ársskýrslu HSÍ og eins í dagblöð-
unum á sínum tíma, svo við skulum
sleppa því hér, en hvaða leikur er
þér minnistæðastur úr keppninni,
Stefán?
— Leikurinn við Noreg. Það var
fyrsti leikur okkar í keppninni og við
unnum hann 16:13, og þessi sigur gaf
okkur trú á liðið.
— Heldur þú að íslenzka liðið
hafi í rauninni verið bezta lið
keppninnar eða var um einhverja
heppni að ræða?
— Ég held, að við höfum átt
sterkasta liðið ásamt Svíum. Sænska
liðið var nokkuð seint í gang, en ég
hygg, að við hefðum ekki óskað eftir
að mæta þeim undir lokin. Svo er
annað, sem ég ætla að hafi átt stór-
an þátt í velgengni okkar. Við kom-
um fyrstir á staðinn og vorum bún-
ir að kynnast aðstæðum, þegar hin
liðin komu til Aabo og eins að við
bjuggum allir í einum litlum sal, og
fyrir bragðið varð um einstaka sam-
heldni hópsins að ræða. Ýmislegt
svona getur haft mjög mikið að
segja.
— Þú sagðir, að leikurinn við Nor-
eg væri þér minnistæðastur, en var
ekki síðasti leikurinn gegn Finnum
erfiður, þegar Norðurlandameistara-
titillinn var kominn í augsýn?
•—• Jú, hvort hann var, og ég skal
játa það, að manni leið ekkert of
vel fyrir þann leik. Allt gekk þó vel
og sigurinn, sem varð 14:12, virtist
orðinn öruggur strax um miðjan síð-
ari hálfleikinn, þegar staðan var
12:9, svo lokamínturnar urðu ekki
neitt æsispennandi en nógu erfiðar
samt. Ef Finnar hefðu unnið þennan
leik, þá hefðum við þurft aukaleik
við Svía, og eins og ég sagði áðan
vorum við fegnir að losna við hann.
— Hvernig leið ykkur, þegar flaut-
an gall til merkis um leikslok og
þið orðnir Norðurlandameistarar?
— Ég get nú varla lýst því, það
er tilfinning, sem erfitt er að lýsa,
enda gerðist þá margt í einu og mað-
ur greip það ekki allt, en ef til vill er
bezt að lýsa því í einu orði — óvið-
jafnanlegt. — Ég er ekkert viss um
að okkur hefði liðið neitt betur þótt
við hefðum verið að vinna heims-
meistaratitill. Og þegar okkur var
afhentur bikarinn og íslenzki þjóð-
söngurinn var leikinn, það er stund,
sem enginn okkar gleymir.
— Já, ég get vel trúað því, en
hvers virði er nú þátttaka liðsins í
svona móti?
•— Hún er tvímælalaust ómetan-
leg. Fyrir utan þá leikreynslu, sem
menn fá, þá er eins og menn fyllist
svo miklu sjálfstrausti við að hafa
gengið í gegnum þá eldskírn, sem
þetta mót er og ég hygg, að þetta
sé reynsla allra þeirra, sem farið
hafa í svona ferðir. Þess má til
gamans geta, að sumir leikmenn

)