Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1948, Síða 37

ALMANAK
37
Mánnúðarlund Sigurbjarnar skapaði honum haldgott
ítak í brjóstum manna; tók hann virkan þátt í sorg og
gleði sam-byggðarmanna sinna; ljóð sorgar og gleði voru
eðlileg hljómbrot úr hinu tilfinningaríka hjarta hans.
Mjög einkendi hann meðlíðan með þeim, sem fóru
einmana eða þeim, sem, veittist erfið lestaferð lífsins.
Ekki átti hann gott með að horfa á slægð eða hlutdrægni
án þess að láta í ljós tilfinningar sínar, og var þá markviss
með afbrigðum; enda mun það hlutskifti flestra skálda,
að geta komið auga á tildrögin fyrir breytni manna. Lífs-
reynslu átti Sigurbjöm mikla, og var ætíð fús að miðla
Öðrum úr sjóði þekkingar sinnar; stóð það ávalt til bóta,
ef vel var með það farið.
Bjartsýni Sigurbjörns var kunn, öllum, sem höfðu
kynni af honum; það eru engin tilviljun orðin, sem standa
undir mynd hans í kvæðabókinni: “Eg lyfti mér upp,
þegar lýkur hér ferð, um Ijósheim á vængjuðum hesti.”
Hugsunarhátt Sigurbjörns mætti líka einkenna með
orðum annars góðkunns skálds: “Aldrei skal eg æðrast
þótt að vfir taki, skín mér sól að skýjabaki.”
Innræti Sigurbjörns sést af vísunni, sem hann orti í
Quebec forðum:
“Mig á setti hraknings haf,
heimur hrekkja fjáður.
Þótt hann fletti fjöðrum af,
flýg eg rétt sem áður.”
Eða:
“Héðan frá þótt hrekjast megum,
heims hvar þjáir vald.
Skála háan allir eigum,
uppheims bláa tjald.”