Heimilisvinurinn - 01.05.1906, Blaðsíða 28

2?
HEIMILISVINURINN
lætamanna, þó Ijótur sé. Hárið fagra og síða
smurði hún í kúamykju og setti það svo upp í
hnút á hvirflinum; var ekki unt að búa ver uffi
það. Um mittið sveipaði hún dúk; um hálsinn
bar hún sterka taug með stórum perlum á, og á
fótunum hafði hún ilskó úr tré. Náttból hennar var
skinn af dýri og ekkert annað. í höndum sér hafði
hún járnstengur; með þeim ætlaði hún að leysa af
hendi fórnarstörfin frammi fyrir skurðgoðalíkneskj-
unum. Hún strengdi þess nú heit, að sitja svona
hálfnakin á skinninu, sex heitustu mánuði ársins,
öllum dögum, í brennandi sólarhitanum, en kring
um hana voru kveikt fimm bál í hring. Og hún
sat virkilega svona dag eftir dag; svitinn draup út
úr hverri svitaholu á hörundi hennar. Til þess nú
að auka á þessar kvalir, þá stóð hún frammi fyrir
iíkneskinu á nóttunni á öðrum fæti en krepti hinn
að sór og fórnaði höndunum. Svona stóð hún frá
því um miðnætti og þar til dagur rann, og sár-
bændi guðinn óaflátanlega um að hann birtist sér.
Þessum lifnaðarháttum hélt hún, hvar sem hún
kom; hún fór úr einum helgistaðnum í annan og
dvaldi þrjá mánuði í hverjum stað. Ríkir og fá'
tækir tilbáðu hana. Efnaðir menn komu með
eldsneyti og héldu bálunum lifandi umhverfis hana.
af því að þeir hugðu, að þeir gætu með þvi áunnið
sér sérstaka hylli guðanna.
Þegar kaldi árstíminn stóð yfir, þá stóð hún
ekki á öðrum fæti á næturnar, heldur sat hún i