Heimilisvinurinn - 01.05.1906, Síða 68

68
HEIMILISVINURINN
drykkjar framar, heldur varð hann að liggja þarna
dögum saman í brennandi sólarhita og sárkaldri
næturdögginni, þangað ‘til Yama, dauðaguðinum,
þóknaðist að sækja hann. Og svo var þessi maður
lífseigur, að verðirnir urðu líka þreyttir, og er þol-
inmæði þeirra, var úti, þá tók einn þeirra leðju úr
fljótinu og fylti á honum munn og nasir, svo að
hann kafnaði. Þetta var ekki talið morð, heldur
var það látið heita svo, að með þessu væri Yama
hjálpað til að koma fram eyðmgarverki sínu. Þar
að auki var maðurinn reiðubúinn til að deyja,
þvi að fljótið helga lék um fætur hans og síðasta
orðið, sem til hans heyrðist, var ákail til gyðjunn-
ar Gunga (Ganges), hinnar helgu móður.
Skömmu síðar dó móðir Lizu, og allir vinir
hennar, úr hungri og litla stúlkan varð ein eftir í
heiminum af sínu fólki, og iíktist meir beinagrind
en lifandi manni, og svo var hún flutt á barna-
heimiiið. Þar fékk hún rækilega uppfræðingu, þrosk-
aðist vel og varð dugleg stúlka og vel að sér, kát
og kvik.
Nú kom að því, að haldið væri brúðkaup henn-
ar. Garður trúboðanna varð fullur af gesturn og
allir voru í glöðu skapi. Ekki þekti Líza brúðguma
þann, er henni hafði verið kosinn, eins og sjálfsagt
þótti; henni mundi hafa þótt það stríða móti aiiri
sæmilegri venju, að tala við mannsefni, fyr en vígsla
væri um garð gengin. Og hvað þurfti hún líka að
óttast? Forstöðukona trúboðsins haíði fengið hin