Heimilisvinurinn - 01.05.1906, Page 76

76
HEIMILISVINURINN
kennarinn, og heyrðist á mæii hans, að hann átti
mjög erfltt með að tala, „nei, þér getið hvorki gert
það né ættuð að reyna að gera það. Þór eigið
sjálfur fimm börn og embætti yðar er ekki tekju-
mikið. Nei, þér hafl ávalt verið mór góður prest-
ur og sálusorgari; en þetta er of mikið; ég get
ekki tekið á móti því“.
„Þór verðið vonandi neyddur til þess, kæri
Hansen, því ég tek Kristján heim með mér þegar
í dag“.
„Já, en frúin yðar, herra prestur . . . ?“
„Já, konan mín, Hansen, hún verður honum
móðir upp frá þessu. Nú er úttalað um þetta mál.
Það er svo mikið, sem við eigum enn eftir að
tala saman um.“
Síðan töluðust þeir við um löngu ferðina, sem
Hansen átti fyrir höndum og um alla þá dýrð, er
hann fengi að sjá. En er að því var komið, að
presturinn yrði að ganga á stað, þá var kallað á
Kristján inn og faðir hans breiddi faðminn á móti
honum og sagði:
„Nú fer hann faðir þinn bráðum burtu, heim
til drottins síns og frelsara."
Drengurinn varpaði sér í faðm föður síns og
hrópaði: „Pabbi minn, þú mátt ekki deyja! Hvað
ætli verði þá af mér?“
„Drengurinn minn! Guð heflr sjálfur séð þór
borgið. Eg get ekki verið kyr hjá þér, þótt ég feg-
inn vildi, og þú getur ekki orðið mér samferða í