Muninn - 01.04.1965, Blaðsíða 6

Haraldur Jóhannesson
MINNING
ALDREI hefur mér brugðið eins mikið og
þegar ég frétti, að einn af samstúdentum
okkar frá M. A. frá síðastliðnu vori, Harald-
ur Jóhannesson, hefði látizt af völdum um-
ferðarslyss úti í Þýzkalandi, þar sem hann
stundaði nám í efnaverkfræði. Það fór þá
svo, að flest okkar sáu hann ekki eftir að
prófum lauk, var hann þó sá, sem l'lest okk-
ar stóðu í einhverri þakkarskuld við.
Haraldur Jóhannesson var fæddur 16.
október 1944, sonur hjónanna frú Svövu
Valdemarsdóttur og Jóhannesar Þ. Jónsson-
ar, kaupfélagsstjóra á Suðureyri við Súg-
andafjörð. Hann tók landspróf frá Núps-
skóla vorið 1960 með I. ágætiseinkunn og
kom í M. A. það haust. Snemma varð okkur
Ijóst, bekkjarsystkinum Haralds, hvílíkum
hæfileikum hann var gæddur og þó sérstak-
lega, hve vel og kerfisljundið hann vann
við allt sitt nám. Stundum þegar komið var
inn á herbergi hans í upplestrarfríum, lá
hann uppi í rúmi með hálflokuð augu, en á
borðinu lá opin bók, þá var gefið, að hann
var að læra utanbókar þungan kafla eða
miklar formúlur. Þannig lærði hann utan
að, það sem erfiðast var. Aldrei stóð hann
sig heldur betur á prófum en í slíkum köfl-
um, sem flestir óskuðu sér að koma alls ekki
upp í. Haraldur gat ákveðið, hvað hann
ætlaði að muna hvert atriði lengi, sumu
gleymdi hann um leið og prófum var lokið
eins og t. d. sögu og náttúrufræði, en stærð-
fræðiformúlunum gleymdi hann ekki. —
Þannig þurfti hann ekki nerna rétt að rifja
upp stærðfræðifögin frá fjórða og fimmta
bekk til að kunna þau aftur. — Aldrei held
ég, að verði fullmetin sú aðstoð, sem Har-
aldur veitti okkur bekkjarsystkinum sínum
og öðrum, sem ti! lians leituðu. Alltaf var
hann boðinn og búinn til hjálpar, ef ein-
hver vildi fá útskýrt dæmi í stærðfræði eða
þýdda þunga setningu í málum. Aldrei neit-
aði hann um slíka hjálp, voru þó rnargir, er
til hans leituðu og mikill tími, sem í þetta
fór, einkum á vorin. Oftast voru einhverjar
glósubækur, sem hann átti í láni og þurfti
hann oft að byrja morgnana á því að hafa
upp á þeim, sem með þær var, því ekki voru
þær alltaf teknar svo að hann vissi af. Þá
voru þær margar ritgerðirnar, sem hann las
yfir til að leiðrétta og kommusetja, og sum-
ir skiluðu aldrei ritgerð, án J^ess að hann
liefði lesið hana áður.
Ekki hafði Haraldur hátt um jjessa hjálp
sína, og vissu fáir aðrir en bekkjarfélagar
hans, hvílíkur ágangur var alltaf til hans til
að spyrja um eitt og annað. Slíkt sem þetta
mun fágætt meðal dúxa, því að oft vilja
Jreir hugsa meir um sínar eigin einkunnir
en annarra. Mun ekki of djúpt í árinni tek-
ið að segja, að Haraldur hafi átt fleiri og
færri kommur í einkunn hvers einasta
rnanns, a. m. k. í stærðfræðideildinni. Har-
aldur gekk ekki heill til skógar, hann var
ákaflega bakveikur og varð að liggja rúm-
fastur við og við af þeim sökum, en sarnt tók
hann þátt í leikjum okkar í upplestrarfrí-
inu. Man ég að eftir einn slíkan boltaleik
varð hann að liggja rúmfastur í tvo daga,
þannig var ákafinn að hverju sem hann
gekk. Slíkir kostir, sem Haraldur var prýdd-
ur, eru sjaldgæfir hjá einum og sama manni,
því er J>að okkur undrunar- og sorgarefni,
að einmitt hann, sem mestum hæfileikum
114 MUNINN