Muninn - 01.04.1965, Blaðsíða 23

Uppgjör standa fyrir dyrum. Hjá fyrir-
tækjum og á vinnustöðum er gert upp við
starfsfólkið viku- eða mánaðarlega, og það
hlýtur kaup fyrir þann tíma, sem það starf-
ar eða slæpist á vinnustaðnum. Skólarnir
gera einnig upp við nemendur, en þar er
uppskeran jafnmikil og til er sáð. Það bók-
hald er nákvæmara en flestra annarra stofn-
ana og erfitt að breyta tölum reikning-
anna, þó að slíkt gangi vel hjá mörgum ís-
lenzkum fyrirtækjum.
Það er komið að lokauppgjöri við suma.
Maður, nú skaltu svara spurningum, sem
skírskota til samvizku þinnar. Hefurðu
unnið? Hefurðu þroskazt og orðið meiri af
vistinni í þessum skóla? Og inn í myrkvið-
um hugans verða hræringar, sumar valda
trega, aðrar yl og sæluhrolli. Ein mynd af
annarri rennur mér fyrir hugskotssjónir.
Glaðvær og áhyggjulaus komum við til
skólans með landsprófsskírteini upp á vas-
ann, sem okkur fannst þá jafngilda lykli
að sælunnar reit. Þvílíkur misskilningur —
og þó. Við gengum gegnum eldskírn stofn-
unarinnar og var kastað upp í loftið af
ákaflega spaklegum og lífsreyndum mönn-
um, að því er okkur fannst. Við bárum þó
nokkra virðingu fyrir þessum hámenntuðu
6.-bekkingum, þó mismunandi mikla. —■
Nokkrum af þessum háu herrurn tókst
ljómandi vel að bera spekina utan á sér, og
voru jafnvel ennþá gáfulegri en lærifeð-
urnir. Þegar þeir gengu um gangana, lækk-
aði ysinn og hlátrarnir, loftið varð líkt og
á gömlu bókasafni. Og maður hugsaði um,
hvað það væri nú gaman að hafa svona mik-
ið vald. Þó voru þessir menn óttalega
þyngslalegir, og gátu engan veginn haldið
þeim lífshraða, er okkur fannst ákjósanleg-
astur. Svo var það einn dag, að við náðum
okkur niðri á þeim spöku. Hópur forhertra
busa stóð niðri á kjallaragangi, þegar flokk-
ur heilastæltra 6.-bekkinga gekk framhjá.
Þá hvíslaði einhver í okkar hóp: „Eigum
við ekki að ráðast á þá“. Þetta nægði. Elds-
neytið var nóg, samanþjöppuð öfund og
löngun lítilmagnans til að verða stór, neist-
inn barst í tundrið og það sprakk. Bylting-
aræði. Við óðum að þessum grandvöru
mönnum og lögðum þá undir, og drösluð-
um þeim síðan inn í geymslukompu, og
skelltum slagbrandi fyrir. Þeir voru lítið
virðulegir á svip, sem skreiddust út úr
kompunni, er loka var dregin frá. Við feng-
um líka að heyra, að aldrei hefðu verið
Horft I1W
, um
öxl
frakkari né verr uppaldir busar í skólan-
um. Ekki breytti Dimission því áliti. Við
höfðum það nefnilega til dundurs, að
fleygja sykurmolum að gárungunum við
næsta borð, og nokkrar kökur fóru sömu
leið. Þetta var ósköp saklaust, en þeirn eidri
þótti leikurinn víst nokkuð grár, og sendu
okkur ískalt augnaráð, sem ofanálegg á
„góðar sneiðar".
Ekki er ýkjalangt síðan þetta gerðist, þó
er ég hræddur um, að slík brek séu mörg-
um gleymd, og að sama rnáli hafi gegnt um
þá 6.-bekkinga, sem fundu að hegðun okk-
ar fyrir 4 árum.
Hugur minn hvarflaði til þessara at-
burða, er ég heyrði, að 3.-bekkingar hefðu
ekki setið auðum höndurn á síðustu Dim-
ission. „Heirnur versnandi fer“, er orðatil-
tæki, sem hljómað hefur öldum sarnan og
stafar af því einu, að tíminn, sem liðinn er,
fegrast í minningu hvers og eins, samanber
ævisögur, sem sjaldnast gefa alsanna mynd
af lifðum atburðum. Með fullu tilliti til
þess, sem áður er sagt, finnst mér þó að 3,-
bekkingar beri ekki eins mikla virðingu
fyrir 6.-bekkingum sem áður var.
Framh. á bls. 133
MUNINN 131