Muninn - 01.04.1965, Blaðsíða 28

• • • •
Paá er svo margt
Enn einn veturinn er liðinn, vetur, sem hef-
ur runnið í tímanna rás, einum til gleði og
(iðrum til sorgar.
Félagslíf í skólanum hefur verið svipað
í vetur og undanfarna vetur, nema hvað
íþróttahúsið hefur verið betur sótt en oft
áður. Þó er íþróttalíf í skólanum ekki nægi-
lega almennt. Það er sama fólkið, sem kem-
um og er með eða horfir á aðra. En þeir,
sem ekki koma, hafa sjálfsagt sínar ástæð-
nr, en ég er ekki viss um, að það sé áhuga-
leysi að kenna, heldur þrengslum og erliðri
aðstöðu, bæði til keppni og æfinga í íþrótta-
húsinu. Með þessum skrifum ætla ég ekki,
að krefjast þess, að nýtt íþróttahús verði
byggt á stundinni, heldur benda á, að
íþróttalíf skólans, eins og það er í dag, tak-
markast af stærð íþróttahússins og erfitt
verður að fá fleiri með, fyrr en stærra
íþróttahús með áhorfendabekkjum er feng-
ið. Ef til vill rætist úr, þegar byggt verður
nýtt íþróttahús úti í bæ. En jafnvel þótt
íþróttahúsið sé lítið, þá vildi ég oftar hafa
séð ný andlit þar, sumir koma aldrei þang-
að alla sína skédatíð, aðrir virðast hafa
beina óbeit á húsinu. Af hverju þetta staf-
ar, er ekki gott að segja. Þó finnst mér, að
kenna megi leikfimikennslunni og hræðslu
við lágar einkunnir í leikfimi að mestu hér
um. Ég skil afstöðu þessara manna mjög
vel, enda er ég á móti öllum prófum í leik-
fimi.
Leikfimikennslan, einkum seinni hluta
vetrar, er þannig, að kenndar eru nokkrar
margslungnar æfingar, sumar mjög erfiðar,
og eru þær allar líklegar til að koma á prófi
að vori. Fyrri hluta vetrar er leikfimin leik-
ur. Venjulegast er það svo, að kennarinn
skiptir sér lítið af nemendum, og er þá leik-
inn handbolti eða körfuknattleikur í tíman-
unr. Að mínu áliti er slíkt fyrirkomulag á
kennslu ekki vænlegt til að gefa þann árang
ur, sem á að nást með leikfimikennslu í
skólum. Tilgangurinn er að fá alla til að
hreyfa sig eftir erfiða setu, og fá menn
til að liðka þá vöðva, sem sjaldnast eru not-
aðir. Úr slíkum leikfimitímum eiga menn
að koma heitir og mjúkir og allt að því
óþreyttir. Til dæmis um fyrirkomulag
kennslunnar, eins og hún er, þá kom það
oft fyrir fyrrihluta vetrar, að sumir fóru
ekki í bað eftir leikfimitímann, vegna þess
að þeir höfðu ekkert svitnað. Seinni hluta
vetrar var það oft, að menn sátu í hálfgerðu
móki í næsta tíma eftir leikfimina, vegna
j^reytu, og voru þeir með harðsperrur og
eymsli um allan líkamann lengi á eftir, unz
skrokkurinn fór að venjast þessu harðræði.
Það er augljóst hverjum manni, að það
vantar rétta skipulagningu við kennsluna,
og einmitt þess vegna missir leikfimin
marks, hún nær ekki þeim tilgangi, sem
henni er ætlað að ná. Til þess að leikfimin
komi að gagni, þá ætti skipulagning tím-
anna að vera alveg fast ákveðin. T. d. að
tíminn byrjaði með því að nemendur hlypu
nokkra hringi í salnum til upphitunar, síð-
an væri rennt í gegnum gólfæfingakerfi,
sem samanstæði af léttum staðæfingum,
nemendur þyrftu að kunna það, þannig að
hægt væri að fara svo hratt í það, að aldrei
yrði töf á milli æfinga. Æfingarnar yrðu þá
að sjálfsögðu að rniðast við það, að flestir
vöðvar líkamans fengjn þar einhverja hreyf-
ingu, því það er staðreynd, að léttar æfing-
ar, sem gerðar ern af hraða og snerpu, koma
að meira gagni en þungar æfingar, sem oft
og tíðum ofreyna einstaka vöðva. Þannig
þyrfti hver einasti leikfimistími allan vet-
urinn að byrja, og þarf það að taka yfir 10
til 15 mínútur af leikfimitímanum. A
næstu 10 mínútum ætti kennarinn að láta
] 36 MUNINN