Muninn - 01.04.1965, Blaðsíða 11

KRISTlN STEINSDÓTTIR:
Það var orðið aldimmt, og stjörnurnar
komnar fram í þúsunda tali á heiðum
himninum, þegar máni gamli skauzt upp
fyrir Múlann í Höfðabæ. Hann var ekki
laus við yfirlætissvip þar sem hann sat nærri
fullur á fjallsbrúninni, fannst litlu stjörn-
unni norðan Múlans. Það var eins og hann
segði stríðnislega: ,,Hér er ég,“ svo að hún
leit ergilega undan, og gaf sig á tal við ná-
grannakonu sína, aðra stjörnu. Og víst var
máni ánægður með sig, þar sem hann vissi,
að á slíku kvöldi og þessu mundi hann
koma mörgum til að líta upp til sín í hrifn-
ingu. Og ástfangin hjörtu mundu leiðast
sæl undir skini hans út með firðinum og
byggja skýjaborgir um framtíðina, sem
aldrei gætu rætzt. Það var snjór í hlíðum
Fellsins, og áin í kaupstaðnum var ísi lögð.
Strákahópur var að leik á ísnum. Gerðu
þeir aðsúg að nokkrum stelpum, sem vildu
fá að vera með, og hröktu þær út af ísnum.
Þær gerðu hraustlega tilraun til að verja
sig, en urðu að láta í minni pokann. Fullir
sigurgleði brunuðu Jreir um ísinn, rauðir
af kuldanum nteð trefla og topphúfur.
Máni gamli brosti breitt. „Sjáðu pabbi
tunglið er að hlægja,“ sagði lítill drengur,
sem sat á herðum pabba síns og var að horfa
á stjörnurnar. Hann veifaði litln liendinni
sinni, til þess að máninn skyldi taka eftir
honum. „Tunglið má ekki taka Óla,“ söngl-
aði hann þangað til hann var farinn að
skjálfa úr kulda og vildi fara inn. Máninn
var nú kominn hátt yfir Múlann og skildi
litlu stjörnurnar að baki sér, sem voru alvar-
lega hneykslaðar af drembsemi hans. Á
heimili fógetans ríkti „ást og eindrægni,"
þar sem hann, vörður réttlætisins, einn réð
öllu. Hans orð voru lög hér sem annarsstað-
ar, og heimili hans var til fyrirmyndar. Frú-
in skammtaði súpuna, föl og óróleg, og börn
in sátu þvinguð og biðu eftir sínu, meðan
húsbóndinn las blaðið í dag við borðsend-
ann. Hann var olaður og sterkur. Einn réði
O o
hann öllu, og allir litu upp til hans, lang-
þráður draumur fátæks, í meðallaki gefins
skólapilts. Hann vissi ekki, að dóttir hans
hitti ungan fiskimann á tunglsinsbjörtum
kvöldum úti í nausti, eða að synir hans
stálust til að reykja ofan í beituskúr, jiegar
Jieir sögðust ætla í skólasafnið. Hans kristi-
lega heimili var fullkomið.
Máni gamli gretti sig og hleypti brúnum.
Hann rabbaði um stund við nokkrar smá-
stjörnur, og hélt síðan áfram. Kofar fiski-
mannanna voru ekki háreistir á að líta í
tunglskininu. Litlir hálf Jraktir snjó og
kaldir kúrðu Jreir fram með firðinum. Bát-
arnir voru dregnir upp í fjörurnar, og
fjörðurinn, sem var ísi lagður, gaf til
kynna, að ekki höfðu verið mikil aflabrögð
undanfarið.
Yfir himininn dönsuðu þunnar norður-
ljósaslæður, og J:>au tvö sem komin voru
lengst út á ísinn, námu staðar og horfðu til
lofts. Ekkert jafnast á við stjörnubjartan
himin, þögla nótt og tunglskin. Þá verða
hjörtu mannanna mild og blíð, og vonir
kvikna í brjósti þess, sem átti sér enga von.
Þau sneru hamingjusöm til lands, gleymdu
gráu vonleysi morgundagsins, og ætluðu að
sigra allt, hvað sem Jrað kostaði. Máni
gamli sendi mildan geisla, sem smaug inn
á milli grænna gluggatjaldanna, og færðist
yfir á rúm litla drengsins undir súðinni.
Hann svaf vært, dreymdi tungl og stjörnur,
sem brostu og veifuðu. Geislinn lék sér við
vanga hans, eins og hann vildi kyssa dreng-
inn góða nótt, en færðist svo yfir herbergið.
Máni gamli seig niður fyrir brúnir Fells-
ins,ogþaðdagaðií austri. Stjörnurnar blikn-
uðu ein og ein, og að lokum varð hann að
láta undan birtu hins komandi dags.
muninn llú